Ook Charles de Foucauld werd heilig verklaard!

Dankviering in de Mozes en Aäron in Amsterdam

Niet alleen Titus Brandsma werd op 15 mei heilig verklaard, maar ook een andere in­spi­re­rende persoon: Charles de Foucauld. De zusters Andrée-Julienne en Mauricia, kleine zusters van Jezus in IJburg, Am­ster­dam, leven in zijn geest. Met hen en met velen die met de nieuwe heilige en deze zusters verbon­den zijn, mocht ik een dank­ba­re Eucha­ris­tie vieren in de bekende Mozes en Aäron­kerk aan het Waterloo­plein in Am­ster­dam.

De kerk was vol mensen die een band hebben met de zusters en met Charles de Foucauld. Van de KNR con­ce­le­breerde Simon Evers; pastoor Nico van der Peet con­ce­le­breerde en heeft al heel lang contact met de zusters. Ook rector Rafael Ojeda van de Onze Lieve Vrouwe kerk was bij de vie­ring. Colm Dekker was diaken. In de kerk waren nog ver­schil­lende andere pries­ters en kloos­ter­lingen aanwe­zigen. Ik zag Jezuïeten, een SVD-pries­ter en Fran­cis­ca­nen, maar ook ver­te­gen­woor­digers van allerlei ge­meen­schappen zoals na­tuur­lijk Sant’ Egidio en het Jeanette Noëlhuis. Ook waren er ver­te­gen­woor­digers van andere kerken. Allen leef­den mee met de vreugde om de nieuwe heilige.

Voor­af­gaand aan de Eucha­ris­tie­vie­ring was er een dia­pre­sen­ta­tie (Powerpoint) over het leven van Charles de Foucauld en na afloop een receptie in het ernaadst gelegen huis van Sant’ Egidio.

Homilie

De liefde van de verborgen Jezus

Eucha­ris­tie­vie­ring uit dank­baar­heid bij de heilig­ver­kla­ring van Charles de Foucauld

Het is een vreugde
dat wij hier samen de heilig­ver­kla­ring
van Charles de Foucauld
in dank­baar­heid mogen vieren.
Ik wil daar­mee aller­eerst
de kleine zusters van Jezus fe­li­ci­te­ren
en na­tuur­lijk allen
die leven in de geest van Charles de Foucauld
en wie zich door hem laten in­spi­re­ren.

Kennis­ma­king met Charles de Foucauld

Zelf heb ik Charles de Foucauld
als jonge man leren kennen
door het boek van René Voillaume
“Au coeur des Masses”,
in het Neder­lands is het ver­taald onder de titel:
“Om het hart van de massa”.
René Bazin en Voillaume
hebben Foucauld na zijn dood bekend­heid gegeven
en zo is het leven van deze nieuwe heilige,
die stierf als een graan­kor­rel die in de aarde valt
in de een­zaam­heid van Tamanrasset
in de woes­tijn van Algerije,
vele jaren na zijn dood,
tot grote gees­te­lij­ke vrucht­baar­heid geko­men
in talrijke gees­te­lij­ke ge­meen­schappen en personen
die geraakt wer­den door zijn leven,
zijn cha­risma en idealen.
Ook daar mogen we in deze vie­ring bij de heilig­ver­kla­ring
voor danken:
de geest van de heilige Charles de Foucauld leeft voort
in het leven en de inzet van zo vele mensen.

Een nieuw gebod

Als Jezus op de laatste avond van Zijn aardse leven
met Zijn vrien­den spreekt,
gaat het voor­na­me­lijk over liefde en ver­bon­den­heid
en de bijstand van de heilige Geest.
Het gebod van de liefde dat Jezus daar geeft
noemt Hij nieuw,
niet omdat er tevoren geen gebod bestond
om lief te hebben,
maar omdat Jezus zelf
voor­taan de kern moet zijn van die liefde:
“Gij moet elkaar lief­heb­ben,
zoals Ik u heb liefgehad” (Jo. 13, 34).
In het evan­ge­lie dat we zojuist hebben gehoord,
wordt dat hernomen:
“Dit is mijn gebod,
dat gij elkaar liefhebt,
zoals ik U heb liefgehad”.

De geest van Nazareth

Zo werd het devies
dat Charles de Foucauld
in 1900 in Nazareth aannam:
“Jesus Caritas”, Jezus Liefde.
Het leven over­een­koms­tig de liefde van Jezus
articuleerde zich
in de gees­te­lij­ke erva­ring
die de heilige Charles de Foucauld
in Nazareth ten deel viel:
De arme Jezus navolgen,
overgave aan de wil van God,
aanbid­ding van het H. Sacra­ment,
je laten vormen door Jezus Christus
in de stilte en de een­zaam­heid,
je iedere dag voe­den met het Woord van God,
evan­ge­lisch leven,
werken voor het heil van de mensen
in een geest van verwelko­ming, onthaal
van delen en een­vou­dige dienst,
zoals de eerste chris­te­lijke ge­meen­schappen.

Vriend­schap

Kortom het gaat erom
de liefde van de verborgen Jezus te leven.
Dan vallen hië­rar­chische ver­hou­dingen als het ware weg,
want het gaat dan niet meer om iemand
die aan een ander iets oplegt,
maar om vriend­schap:
“Ik noem U geen die­naars meer,
maar U heb ik vrien­den genoemd,
want ik heb U alles meege­deeld...”.

Alleen door te beminnen

Dit is ook ons aller erva­ring in feite:
dat we het hart van de ander niet winnen
door iets op te leggen,
maar door te beminnen
en we beminnen de ander
door hun leven te delen:
“Ik heb U alles meege­deeld”,
Ik heb alles met U gedeeld.
Jezus heeft de wereld niet gered en verlost
door een machts­woord of een spectaculair optre­den
maar door Zijn lij­den en dood, dus door Zijn liefde
en slechts tien procent van Zijn totale leven
is Hij in de open­baar­heid getre­den,
de rest was een verborgen bestaan
in de eenvoud van Nazareth.
Zijn hart heeft Hij voor ons geopend,

Beke­ringen

Er zijn vele manieren
om het leven van de nieuwe heilige
te kenschetsen en typeren.
Ik zou vandaag bij zijn leven willen stil­staan
als het leven van de vele beke­ringen.
Daarin ligt tege­lijk een uit­no­di­ging
aan mezelf en ons allen,
om tot beke­ring te komen
en tot steeds diepere vriend­schap
met Jezus Christus.

Als u bestaat...

Een eerste beke­ring was die
van het komen tot geloof.
Terug gekeerd in Frank­rijk
na een leven vol uitspat­tingen
dat hem niet kon bevre­digen
en na een eerste periode in Noord Afrika,
dreef een bij­zon­dere genade
- waarop hij eigen­lijk gees­te­lijk
al jaren stap voor stap was voor­be­reid -
hem naar de kerk
waar hij lange uren verbleef
en steeds herhaalde:
“Mijn God, als U bestaat, laat me U dan kennen”.
Niet lang daarna werd hij onverhoeds uit­ge­no­digd
tot een biecht bij pries­ter Henri Huvelin.
Hij knielde neer... overgave.
Later schreef hij:
“Zodra ik geloofde dat er een God was,
heb ik begrepen
dat ik niets anders kon doen
dan voor Hem te leven;
mijn reli­gi­euze roe­ping
is van het zelfde moment als mijn geloof”.

Ascese en voort­schrij­dend inzicht

De volgende beke­ringen en ver­an­de­ringen
zijn eigen­lijk meer voort­schrij­dend inzicht
en het concreet gestalte geven
van zijn gees­te­lij­ke inzichten,
vaak door in te gaan
tegen diepgewor­telde ten­densen
in zijn per­soon­lijk­heid.
Zij vor­ming bestond ook uit ascese:
waar hij gewend was
vroe­ger zijn eigen gang te gaan,
te doen wat hij wilde,
zich van niemand iets aan te trekken,
in opstand te komen
tegen wie hem iets wilde voor­schrij­ven
(zoals in zijn tijd in het Jezuïeten-internaat),
daar beoefende hij nu de ge­hoor­zaam­heid,
deed hij dus wat hem spon­taan niet beviel,
leefde hij in Nazareth op water en brood,
totdat hij kon zeggen en schrijven:
“Hoe meer ik alles op aarde zal ontberen,
des te meer zal ik het enig nood­za­ke­lijke vin­den,
het Kruis”.

Het redeneren

Daar­mee verbon­den is een andere beke­ring:
het loslaten van de eigen wil,
het is de beke­ring tot overgave.
Waar vroe­ger een ra­tio­na­lis­me
voor hem centraal had gestaan,
het zelf redeneren, kiezen en beslissen
en dus het “ik” van zijn persoon,
daar liet hij alle men­se­lijke hang
naar beslissen en succes,
naar het zelf in han­den hou­den
naar groot­heid van het “ik”
helemaal los

Hij kwam tot dit gebed,
deze tekst van zijn medi­ta­ties,
waar­mee ik nu wil afsluiten:

Gebed van overgave

Vader,
Ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goed­vindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt,
ik dank U.
Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik,
als Uw wil maar geschiedt in mij
en in al uw schepselen:
niets anders verlang ik, mijn God.
Ik leg mijn leven in uw han­den,
ik geef mij aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,
omdat ik u bemin,
omdat het voor mij een nood­zaak
van liefde is mij te geven,
mij zon­der voorbehoud op U te verlaten,
met een onein­dig ver­trouwen:
want Gij zijt mijn Vader.

Inder­daad: “Niemand heeft groter liefde
dan wie zijn leven geeft...”