Feest in Edam

175 jarig bestaan van de St. Nicolaaskerk

Eigen­lijk viert katho­liek Edam al een jaar lang feest met ver­schil­lende mooie eve­ne­menten, maar zon­dag 30 ok­to­ber was een bekro­ning omdat op die dag werd gevierd dat de kerk 175 jaar gele­den was geconsa­creerd. Een erepoort voor de kerk zorgde er al voor dat het niemand kon ont­gaan: de Nicolaas­kerk bestaat 175 jaar!

Grote dag

In de kerk was een ten­toon­stel­ling ingericht met voorwerpen uit de ge­schie­de­nis en het ker­ke­lijk kunstbezit van de pa­ro­chie (zie hier­on­der). Een groot project­koor had met veel plezier en met grote inzet de zang ingestu­deerd met onder meer de Missa Brevis van Jacob de Haan. Het klonk perfect! Na de communie, aan het eind van de vie­ring wer­den de com­mu­ni­can­ten voor­ge­steld die een fraaie kin­der­bij­bel uit­gereikt kregen om hen op de weg naar de grote dag te ver­ge­zel­len.

Allen samen

Kape­laan Mario Agius heeft de pas­to­rale zorg voor Edam. Met hem con­ce­le­breer­den Pastoor paul Stomph en kape­laan Anton Goos van Volen­dam. Diaken Thom van der Woude assis­teerde en las het evan­ge­lie. Lectrice, kosters, mis­die­naars, dirigent, pianist, fluitiste en be­ge­lei­ding van het koor, live-streamers en vele vrij­wil­li­gers die de zorg droegen voor koffie en thee (met een speciaal 175 jarige Nicolaas gebakje) zorg­den er allen voor dat het een mooie dag is gewor­den.

Tableau

Tegen half één mocht ik een tegeltableau onthullen dat een speciale plaats krijgt aan de kerk (zie hier­on­der). het is ge­schon­ken door pa­ro­chi­anen die op deze manier het jubileum luister wil­den bij­zet­ten en deze bij­zon­dere dag blijvend wil­den gedenken.

De lezingen en de gebe­den waren van de ver­jaar­dag van de kerk­wij­ding: 1 KOn. 8, 22-23.27-30; 1 Petr. 2, 4-9 en Lc. 199, 1-10 (wat ook het evan­ge­lie van de zon­dag was)

Homilie

LATEN WE LEVENDE STENEN ZIJN!

175 JARIG BESTAAN VAN DE ST. NICOLAASKERK TE EDAM

Feest!

Op 26 ok­to­ber 1847
werd deze kerk geconsa­creerd en ingewijd
en dit is dus echt de eerste zon­dag
na de consecratie-dag.
Terecht dat we vandaag
een fees­te­lij­ke vie­ring hebben,
alles is mooi ver­zorgd!

Dank­baar omzien

Het is terecht, niet omdat we
de toe­komst kunnen voor­zien,
er zijn helaas veel onzeker­he­den
in deze niet erg gelo­vi­ge tijd;
maar we vieren omdat we dank­baar zijn
voor deze 175 jaar
waarin zo vele mensen
hier hun geloof hebben beleefd,
hier zijn gedoopt, gevormd,
hun eerste heilige communie hebben gedaan,
ker­ke­lijk zijn gehuwd,
een jubileum hebben gevierd
of na hun over­lij­den
vanuit deze kerk zijn uit­ge­dragen.
We danken God
voor alle mooie, blijde en droevige momenten
die U en zo velen hier hebben mogen beleven.

Thuisbasis

Een gees­te­lij­ke thuisbasis hebben
is heel be­lang­rijk,
dat wens ik ie­der­een van harte toe
en voor tal­loze mensen
is deze kerk
in die 175 jaren
zo’n gees­te­lij­ke thuisbasis geweest.
De li­tur­gie van deze dag
gaat daarom terecht
over het fees­te­lij­ke gebeuren van de kerk­wij­ding.

Gods heer­lijk­heid

We hoor­den van koning Salomo in de eerste lezing.
Hij wijdde de tempel in Jeru­za­lem in
als Gods woon­plaats onder de mensen.
Toen vervulde de heer­lijk­heid van God
die nieuw gebouwde tempel.
Die tempel is voor ons het kerk­ge­bouw:
het is de plaats waar je God ontmoet
en even je dage­lijkse leven en de wereld
achter je laat.
Hier is de Heer,
de gods­lamp die bij het ta­ber­na­kel brandt
waar de heilige communie wordt bewaard,
is daar het teken van.
De Heer is hier,
dus maak het stil
en open je hart
om Hem te ont­moe­ten!

Levende stenen

Maar we moeten ook eer­lijk zijn,
want het gaat niet alleen om het gebouw,
zelfs niet op de eerste plaats;
het gaat om de levende stenen,
die samen een levende tempel vormen.
Dat hoor­den we in de tweede lezing
uit de eerste brief van Petrus.
Die levende stenen zijn wij,
die levende tempel is onze ge­meen­schap,
wanneer wij samen komen
en door het geloof en de liefde tot God
wor­den bezield.
Het kerk­ge­bouw is in feite niet meer of min­der
dan een concrete uiting, een zicht­baar teken
van de levende tempel.

Vuur en bezieling

Die levende tempel hangt af
van de bezieling die er is,
van een ge­meen­schap die gedreven wordt
door het vuur van de heilige Geest.
Dit is dus ook een dag om te bid­den
dat wij zo’n ge­meen­schap mogen zijn
vol vuur en en­thou­sias­me
voor Jezus Christus en het evan­ge­lie
en dat we de genade, de kracht mogen krijgen
om dit vuur met anderen te kunnen delen,
het aan te wakkeren in onze omge­ving.
Ook daar wil ik graag voor bid­den:
dat de goede God jullie maakt
tot een levende ge­meen­schap
vol geloof, hoop en liefde,
mis­schien verbin­ding zoekend,
nog meer, samen met andere pa­ro­chies,
want de tij­den zijn anders gewor­den
en altijd in het besef:
uit­ein­delijk gaat het niet om een gebouw,
maar om ons hart en onze geest, om onze ziel.

Aangeraakt

Ik denk dat de meesten van ons
zich dan wel een moment of momenten
in her­in­ne­ring kunnen brengen,
waarop je bij­zon­der werd aan­geraakt
door de kracht van God,
een bij­zon­der moment
dat je de aanwe­zig­heid van God
mocht ervaren in je leven.
Die momenten zijn voor ieder per­soon­lijk weer anders,
mis­schien was het als een bliksemflits,
mis­schien meer als een zachte bries,
mis­schien was het één moment,
mis­schien een lan­gere periode
van vrede en een diep geluk.
Dat was uw Zacheüs-moment.

Zacheüs

Want dat is het wat er vandaag gebeurt
in het evan­ge­lie.
Zacheüs is rijk en heeft een hoge positie,
hoofd­ambte­naar bij het tolwezen is hij.
Maar die tol zamelde hij in
voor de Romeinen die het land bezet hiel­den
en tolle­naars persten de mensen vaak af.
Dus Zacheüs was rijk en hoog geplaatst,
maar niet populair bij de mensen.
Bovendien was hij erg klein, klein van stuk.
Andere mensen keken let­ter­lijk op hem neer.
Maar dan kijkt Jezus hem aan,
hem, Zacheüs, temid­den van heel veel mensen
- zij staan rijen dik langs de kant om Jezus te zien -
en Jezus zegt dat hij in zijn huis te gast moet zijn.
De gees­te­lij­ke bliksem slaat in.
Het leven van Zacheüs veran­dert totaal.
Hij gaat zijn leven vol­ko­men anders inrichten
omdat hij geraakt is
door de liefde­volle en uit­no­di­gende blik van Jezus.
Dat zet bij hem iets in gang.

Ook hij had stappen gezet

Het is niet zo dat alles alleen maar
vanuit Jezus was geko­men.
Zacheüs had eerst zelf stappen gezet
waardoor dit moge­lijk was gewor­den:
hij was van huis gegaan
toen hij hoorde dat Jezus zou komen,
hij was in die vijgen­boom geklommen,
dat was voor een rijke, aanzien­lijke meneer
na­tuur­lijk een hele stap.
Zacheüs had het al in zich gehad
om geraakt te kunnen wor­den,
omdat hij een­vou­dig was van hart,
omdat er in hem een verlangen was,
omdat hij bepaalde stappen had gezet.

Rich­ting Jezus

Laten we dit voor­beeld volgen
en vragen dat wij­zelf en velen zo mogen doen:
op weg gaan, stappen zetten,
een­vou­dig en met een open hart
rich­ting Jezus gaan,
je zo opstellen dat je
inner­lijk geraakt kunt wor­den.
Als wij wat doen, stappen zetten,
komt Jezus ook over de brug
en zal Hij ons nieuwe perspectieven geven,
vreugde, vrede, geloof, hoop en liefde.

Proficiat!

Van harte wens ik U dat allen toe:
mogen jullie een gees­te­lij­ke tempel zijn,
een ge­meen­schap
waarin de Geest van God kan wonen
om bezield en met vuur
ver­der te gaan.

Proficiat!