Je geloof belijden met woorden... en in de praktijk

'redditio symboli' in Almere

Vrij­dag­avond 3 maart was ik in de nieuwe St. Boni­fa­tius­kerk in Almere waar de "redditio symboli" plaatsvond. Een goedgevulde kerk met jon­ge­ren, ge­zin­nen en ouderen, hoorde in een uit­ge­breide Vesper­vie­ring de ge­tui­ge­nissen van vier mensen aan. Wat is dit? Waar gaat het hierom?

Ge­zin­nen

In Almere en in Uithoorn is een "Missio ad gentes". Zo'n "Missio" wordt gevormd door ge­zin­nen die uitgezon­den zijn door de paus in het kader van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg die zij volgen, om missio­nair aanwe­zig te zijn op een plaats waar geloof en kerk niet van­zelf­spre­kend zijn. Gelei­de­lijk raken ook andere, nieuwe mensen geïn­te­res­seerd en verbon­den. Ook voor de families zelf is dit een bij­zon­dere geloofs­er­va­ring.
48 personen van deze ge­meen­schappen waren toe aan een be­lang­rijke stap op de Weg: de redditio symboli. Op deze vrij­dag­avond was ik dus in de Missio ad Gentes van Almere.

Een gedoopte leer­ling, een doop­leer­ling

Wat houdt dit in? Het gaat bij de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg - zoals het woord al aanduidt - om een heel bewust beleven van de stappen die een vol­was­se­ne doet als die zich voor­be­reidt op het doopsel. Twee van die momenten daar­van zijn dat de doop­leer­ling (zo wordt een kan­di­daat voor het doopsel genoemd) de Effeta-ritus beleeft (gebeurt ook bij kin­de­ren) en dat die de ge­loofs­be­lij­de­nis die hij of zij heeft geleerd in de ge­meen­schap, open­lijk belijdt (bij het kin­der­doopsel doen ouders, peter en meter dit).
De Neo­ca­te­chu­me­nale Weg houdt in dat die momenten door reeds gedoopten stap voor stap nog eens bewust wor­den beleefd om zich de bete­ke­nis van hun doopsel meer bewust te wor­den en vanuit hun doopsel te leven.

Effeta

De Effeta ritus maakte dus ook deel uit van de vie­ring in Almere. Met het gebaar waar­mee Jezus een doofstomme genas, raakte ik mond en oren aan van degenen die de redditio zou­den doen, opdat zij het woord van God zou­den horen met de oren en met de mond belij­den.

Niet als een opgezegd lesje

Daarna kwamen vier kan­di­da­ten - hun namen wer­den bij loting getrokken - naar voren om de ge­loofs­be­lij­de­nis te doen en te getuigen van wat God, Vader, Zoon en heilige Geest in hun leven had gedaan en wat de kerk voor hen had betekend tot dan toe. Toen werd heel dui­de­lijk voor alle aanwe­zigen dat je geloof belij­den niet alleen een opgezegd lesje is, maar concreet wordt in het leven en dat het geloof je niet voor moei­lijk­he­den - voor het kruis - bewaart maar je wel een gees­te­lij­ke nabij­heid van de Heer laat ervaren ook in moei­lijk­he­den en bij enorme worstelingen. In ver­schil­lende ge­tui­ge­nissen kwamen pit­tige zaken naar voren. Wat op mij het meeste indruk maakte was de onzeker­heid en pijn bij ziekte en het over­lij­den van hun kin­de­ren; som­mi­gen had­den inder­daad het over­lij­den van meer­dere kin­de­ren mee­ge­maakt. En tege­lijk: hoe ze toen ook de hulp van God en een vrede had­den mogen ervaren, al waren ze na­tuur­lijk door een tunnel van pijn en verdriet moeten gaan...

De belij­denis van Petrus

Als evan­ge­lie werd de belij­denis van Petrus gelezen uit het Matteüsevan­ge­lie (Mt. 16, 13-28). In de homilie ben ik uit­ge­gaan van de plaats waar dit alles gebeurde: een plaats van keizercultus, hei­dense goden, macht, een hei­dense wereld. In die omge­ving wer­den de leer­lin­gen opge­roe­pen hun geloof te belij­den. Dat is zeker een in­spi­ra­tie voor ons.