Arsacal
button
button
button
button


Bij de KKI: Indonesische gemeenschap Haarlem 20 jaar

Je moet ook complimentjes geven!

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 13 oktober 2024 - 1025 woorden

Zondag­mid­dag 13 ok­to­ber vierde de Indonesische ge­meen­schap (KKI) haar twin­tig-jarig bestaan in de Haar­lemse Ka­the­draal. Tege­lijk werd het nieuwe in­for­meel bestuur geïnstalleerd en gezseged voor hun taak in de gemeenchap.

Verloop van de dag

De Indonesische ge­meen­schap is op tal van plaatsen actief en pater Eko Manek svd is één van de pries­ters die er nauw bij betrokken is en deel uitmaakt van het bestuur van de ge­meen­schap voor Neder­land en Vlaan­de­ren. De ge­meen­schap heeft een mooi koor Cecilia dat bij de vie­ring zong, begeleid door piano en instru­menten en na afloop was er een gezellige receptie en een heer­lijke maal­tijd. Als een hoogte­punt werd aan het einde de ver­jaar­dagstaart binnen gedragen en mocht ik de kaarsjes ontsteken (zie foto's).Aan het einde van de plech­tig­heid gingen we met de nieuwe be­stuurs­le­den op de foto en ook kon de ge­meen­schap zelf op de foto gaan. Alles getuigt van een goede sfeer en warme ver­bon­den­heid.

Ze­ge­ning

Bij de vie­ring con­ce­le­breerde pater Eko S. Manek svd en assis­teerde diaken Patrick Günter. Er waren mis­die­naars/acolieten uit de eigen ge­meen­schap. Na de homilie wer­den de nieuwe be­stuurs­le­den gezegend, één van hen op afstand want zij was op haar vakantie-adres via Ka­the­draal TV verbon­den. Alle be­stuurs­le­den kregen een kaars als her­in­ne­ring aan hun doopsel waar de opdracht mee verbonen is de zen­ding van Jezus Christus in de Kerk voort te zetten. Moge dat licht overal schijnen!

Helaas spreek ik geen Bahassa. De Mis werd in het Neder­lands gedaan met Indonesische lezingen en voor­beden

Geef eens een compli­mentje!

HOMILIE 28E ZONDAG DOOR HET JAAR B 20e VERJAARDAG KKI

Erken­ning

We verlangen allemaal weleens naar een compli­mentje:
je hebt het goed gedaan,
ik ben je dank­baar voor je inzet.
We vin­den het allemaal denk ik wel fijn
als we ge­waar­deerd en erkend wor­den.
En het is ook goed en terecht
als we af en toe die erken­ning en dank­baar­heid
ont­van­gen en die naar anderen uit­spre­ken.
Ook dat is een vorm van naasten­liefde.

Dank aan de inzet voor KKI

Zo denk ik, is het wel terecht
als ik vandaag, bij het twin­tig jarig bestaan
al degenen zeer harte­lijk bedank
die zich inzetten voor de KKI
en degenen gedenk die vanaf het begin,
in deze twin­tig jaar zoveel hebben gedaan
voor de Indonesische Ge­meen­schap.
Ik zie dat na­tuur­lijk maar een beetje op afstand,
maar er is altijd een actief bestuur,
een heel gezellige bij­een­komst na de Eucha­ris­tie­vie­ring
met ook een voor­tref­fe­lijke maal­tijd erbij
en er zijn de jaar­da­gen met de andere KKI’s erbij.

Inzet van velen

Dat kan na­tuur­lijk alleen maar
dank zij de inzet van velen.
Ik ben daarom ook verheugd en dank­baar
dat weer nieuwe mensen zich willen inzetten
als een bestuur voor deze ge­meen­schap
en dat ik hen vandaag een zegen mag geven
voor hun nieuwe taak.
Van harte wens ik U proficiat
met deze twin­tig jaar
en ik wens U Gods over­vloe­dige zegen
voor de jaren die gaan komen.

Het is dus terecht
als we iemand erkennen en waar­de­ren
die zich inzet voor een goede zaak
en dat we af en toe een compli­mentje geven.

Omgaan met kri­tiek

Maar veel moei­lijker is het
om ermee om te gaan,
als we kri­tiek geven of krijgen,
anderen vin­den dat we iets niet goed hebben gedaan,
maken een op- of aanmer­king.
We krijgen dan de nei­ging ons ertegen te ver­zet­ten,
ons te verde­digen,
ons eigen gelijk te bevechten
en som­mi­ge mensen wor­den er ook
een beetje depressief van
als ze een op- of aanmer­king krijgen.
Heb ik het dan niet goed gedaan?
Ben ik niet goed genoeg?
Tel ik wel mee?
En omdat het niet altijd goed over­komt,
vin­den we het ook vaak moei­lijk
om een aan- of opmer­king te maken,
of po­si­tie­ver gezegd:
om feed-back te geven.

Als God aanmer­kingen op je heeft...

En nog moei­lijker is het
als de kri­tiek van God zelf lijkt te komen,
als we ons tekort voelen schieten
in de ogen van God.
Som­mi­ge mensen zetten zich dan schrap:
“Het moet toch goed zijn wat ik doe,
ik wil het niet ander, ik doe het niet anders”;
anderen voelen zich
niet door God aanvaard en niet geliefd,
ik ben niet goed genoeg.

Niet nodig!

En eigen­lijk is dat helemaal niet nodig,
want we zijn Gods geliefde kin­de­ren,
ook als we niet zo perfect zijn.

De perfecte jongeman

Deze zon­dag komt er in het evan­ge­lie
een en­thou­siaste jonge man
naar Jezus toe.
Hij is er eigen­lijk wel van overtuigd
dat hij goed bezig is:
alle gebo­den van God
heeft hij altijd al onder­hou­den,
van zijn jeugd af.
Hij vraagt: “Wat moet ik doen?”
Maar hij weet van tevoren al
dat hij alles al doet
wat nodig is om om een goede gelo­vi­ge te zijn.
Hij komt dus eigen­lijk naar Jezus toe
om een compli­mentje te krijgen.
Zijn vraag: “Goede meester, wat moet ik doen?”
was mis­schien niet zozeer een echte vraag
om meer te weten
over de weg van de navol­ging van Jezus,
maar het lijkt vooral een kans voor hem
om eens te laten zien hoe goed hij bezig is:
alle gebo­den on­der­houdt hij!
Hij is een perfecte gelo­vi­ge!

Wordt de kern over­ge­sla­gen?

Maar zo is het toch niet helemaal,
want de kern van ons geloof en van christen-zijn is
dat we klein zijn, een­vou­dig en nederig,
dat we ons leven zien als een dienst,
een dienst aan God en aan onze naasten.

De Jongeman

Wat was het probleem met die rijke jonge man?
Uit­ein­de­lijk bouwde hij zijn leven
op zijn eigen pres­ta­ties
- dit en dat, hij deed het allemaal! -
op wat hij­zelf had bereikt, wat hij­zelf bezat.
Die jongen was zelf rijk:
hij bouwde zijn leven op bezit en pres­ta­ties.

Niet zo perfecte mensen

Er waren in de tijd van Jezus
ook mensen die min­der perfect waren.
Denk aan de overspelige vrouw,
denk aan de tolle­naar.
Zij had­den veel fouten gemaakt,
zon­den begaan.
Maar hun echte rijkdom kwam van God:
hun hart was een­vou­dig en nederig,
er kwam liefde, dank­baar­heid en dienst­baar­heid in hun leven.

Je ware rijkdom

Dan ben je echt rijk,
niet zoals de rijke jonge man,
maar omdat je leeft als een kleine mens,
die leeft van cadeautjes,
de gaven van God.
Van harte wens ik U allen toe
dat deze geest in ons allen mag zijn
en in deze ge­meen­schap

Proficiat met deze twin­tig jaar!

post deze webpagina op: Facebook X / Twitter

Fotoserie

Klik op een foto voor een uitvergroting.
Terug