Overleg Katholiek Onderwijs Nederland en Vlaanderen

VSKO en NKSR bijeen in Brussel

Op maan­dag 3 juni was het bestuur van de Neder­landse Katho­lie­ke School­raad in Brussel voor een ont­moe­ting met de ver­te­gen­woor­digers van de ver­schil­lende diensten van het Vlaams Se­cre­ta­riaat voor het Katho­liek Onder­wijs in Brussel. Na­tuur­lijk wer­den de problemen be­spro­ken waar het katho­liek onder­wijs in België en Neder­land op stuit en werd stil­ge­staan bij de eigen visie op onder­wijs en opvoe­ding en de katho­lie­ke iden­ti­teit van het onder­wijs. Ik was daarbij aanwe­zig als bis­schop-referent voor het onder­wijs en lid van het dage­lijks bestuur van de NKSR.

In een plezierige sfeer ontmoetten we de Vlaamse ver­te­gen­woor­digers met de directeur-generaal, mw. Mieke van Hecke die de bij­een­komst voorzat, maar ver­schil­lende keren voor een kort pers-moment moest wor­den weg­ge­haald van­wege de poli­tieke ont­wik­ke­lingen in Vlaan­de­ren. De ont­wik­ke­ling van het katho­liek onder­wijs loopt niet helemaal parallel. Schaalvergro­ting van onder­wijsin­stel­lingen is bij­voor­beeld een in Neder­land al weer een tame­lijk voorbij gestreefd ideaal. Pro­fes­sio­nalise­ring van school­besturen heeft in Neder­land sinds de zesti­ger jaren plaats gevon­den, maar zeker niet altijd met voldoende oog voor het behoud van het ver­band met de kerk­ge­meen­schap, naar mijn aanvoelen.

Een gemeen­schap­pe­lijke zorg is zeker die voor een goed pe­da­go­gisch concept en voor het door laten klinken van het belang van de opvoed­kun­dige waarde van het onder­wijs. In de visie van over­he­den die zich profileren met een "neutrale" levens­be­schou­wing lijkt de mens vaak niet meer dan een vat om te vullen met kennis en compe­tenties. Toch kan geen enkele over­dracht van kennis wer­ke­lijk "neutraal" zijn.

Wie in het onder­wijs als het ware abstraheert van de mens als mens en van waar­den en normen, laat in feite ook een mens­vi­sie blijken, maar wel een heel schrale! In feite uit zich in een waar­denvrij onder­wijs pijn­lijk dat we in onze samen­le­ving een gemeen­schap­pe­lijke mens­vi­sie en een gedeeld waar­den- en normen­pa­troon ontberen. Respect? Jazeker! Maar wat is dan eigen­lijk respect? Waarvoor en voor wie? En wat betekent dat concreet? Is dat bij­voor­beeld dat je een ander niet iets aandoet wat die ander niet wil? Zijn er grenzen aan indi­vi­dua­lis­me?

Aan de andere kant leven er ook opvat­tingen over wat een ander moet willen en denken, zoals bij­voor­beeld wanneer het over seksuele diver­si­teit gaat. Waar­denvrij onder­wijs bestaat niet, maar wat voor waar­den geef je mee? En wat voor mens­vi­sie?

Ik bid maar om wat in­spi­ra­tie van de heilige Geest voor alle betrok­ke­nen....