Niet opgesloten in je eigen gevoelens... maar uitkijkend naar...
4e zondag van Advent in de nieuwe Sint Bonifatiusparochie van Almere
Op de vierde zondag van de Advent was ik in Almere-stad in het kerkcentrum De Lichtboog. Daar is nu één parochie voor heel Almere opgericht onder de naam Sint Bonifatiusparochie. De parochie bereidt zich erop voor om een eigen, nieuwe kerk te bouwen en hoopt daarvoor binnenkort de grond te verwerven.
Nu kerken de katholieken nog in een oecumenisch centrum waar ook de Protestantse Kerk haar diensten houdt, en dat wordt - met een groeiend aantal kerkbezoekers - steeds lastiger af te stemmen.
Met mensen van de bouwcommissie heb ik nog even over de voorbereidingen voor de bouw gesproken. De parochie kan het zeker zelf niet opbrengen, dus worden er sponsoren gezocht...! De kerk was nadat een vouwwand was geopend, nog bijna geheel gevuld.
Voor de kinderen was er een eigen kinderwoorddienst en voor de allerkleinsten een creche. Almere stad heeft achttien misdienaars en acolieten en een aantal van hen heeft keurig de mis gediend met kruis, kaarsen en wierook. Tijden de H. Eucharistieviering heb ik de volgende homilie gehouden.
Homilie
Allereerst wil ik U nog van harte feliciteren
met de eenwording van de katholieke parochies
in Almere
onder de naam Sint Bonifatiusparochie.
We kennen Almere al
uit het leven van de heilige Bonifatius
- ik geloof zelfs dat de oudste vermelding
van de naam “Almere”
in het levensverhaal van Bonifatius voorkomt -.
en Bonifatius is zelf in deze streken geweest
om het evangelie te verkondigen,
hij heeft hier over het water gevaren
vlak voordat hij in Friesland, in Dokkum
werd vermoord.
Ik hoop dat de nieuwe parochie
die nu tot stand is gekomen
ertoe mag bijdragen
dat er voorspoedig gewerkt kan worden
aan de nieuwe kerk
en dat dit alles de uitstraling
van de katholieke gemeenschap in deze stad
ten goede mag komen.
Zo zien we verwachtingsvol uit naar de toekomst.
We leven momenteel in een tijd van verwachting,
het is adventstijd
en dat is een tijd van uitzien naar....
Natuurlijk gaat dat voor ons nu allereerst
over het kerstfeest.
Niet iedereen ziet daar naar uit,
want voor sommigen onder u
zijn het natuurlijk ook gewoon moeilijke dagen:
er zijn mensen die je mist,
je voelt het alleen zijn meer,
verwijderingen die er gegroeid zijn tussen mensen
doen dan vaak extra pijn,
toch moeten we ook dan
toch maar proberen om mensen van verwachting te zijn.
Er zijn heel veel mensen die helemaal leven
in het hier en nu:
dat lijkt leuk als alles goed gaat,
je dompelt je dan onder in je eigen succes,
in je eigen voorspoed,
in de leuke dagen die je hebt met elkaar,
maar ergens mis je dan toch iets....
En er zijn mensen die het moeilijk hebben
en helemaal opgaan in hun eigen verdriet,
alles is donker, zwart.
Maar eigenlijk zijn we nooit goed bezig
als we in onszelf opgesloten blijven.
Gaat het je goed?
Open je hart voor anderen,
die er zoveel minder aan toe zijn dan jij.
Gaat het je niet zo goed?
Doe hetzelfde, open je hart,
blijf niet steken in je eigen verdriet,
maar probeer een mens
voor anderen te zijn,
iets voor een ander te doen,
jezelf te geven.
Er is altijd toekomst voor ons,
omdat God er altijd voor ons is
en Hij aan het eind van iedere donkere tunnel
toch weer op ons wacht.
Wees een adventsmens!
Dat is: een mens die verwachtingsvol probeert te leven.
Ga nooit helemaal op in het hier en nu,
maar denk aan een toekomst,
die anders zal zijn dan het nu is
en die je uiteindelijk zal vervullen van geluk.
Dat is ons geloof,
dat is ons vertrouwen
en daarom zeggen we ook vaak
tegen onszelf en tegen anderen:
“Je moet er doorheen”,
want er wacht je iets,
er wacht Iemand
tot je thuiskomt.
Dat is de kracht van ons geloof
en terecht zegt het evangelie
dat dit geloof bergen kan verzetten.
We zien dat vandaag in het evangelie.
Sint Jozef krijgt een raar bericht:
zijn vrouw is zwanger
en hij weet nergens van.
Jozef en Maria verkeerden in de tussenfase
van het Joodse huwelijk:
eerst werd toen een huwelijkscontract opgemaakt
tussen de bruidegom
en de familie van de bruid.
Zo werd het huwelijk gesloten.
Daarna bleven de gehuwden nog apart wonen.
Een groot feest werd dan voorbereid
en dan kwam de grote dag
waarop de bruidegom plechtig en feestelijk
de bruid naar hun beider huis zou brengen
en dan begon het samenwonen pas.
Jozef en Maria zijn dus al getrouwd,
het contract is getekend
- dat wordt in de Nederlandse tekst van het evangelie
met “verloofd” vertaald,
maar het is dus niet wat wij onder verloving verstaan.
En dan hoort Jozef dus
dat Maria zwanger is,
maar het kind is niet van hem.
Een dramatische situatie
die voor Jozef natuurlijk vreselijk was.
Toch gaat hij niet op in zijn gevoelens
van rouw, van aan de kant gezet te zijn,
van verraad en ontrouw.
Hij had Maria
volgens de toen geldende gebruiken
kunnen aanklagen
en laten stenigen.
Maar dat doet hij niet.
Hij blijft van haar houden
en hij denkt eraan om in stilte weg te gaan
en zo ruimte te maken voor die andere man
die blijkbaar in het leven van Maria is gekomen.
Jozef voelt een grote pijn,
tegelijk blijft hij edel en goed denken,
liefdevol en open.
Hij gaat niet op in het moment
maar hij houdt God voor ogen,
hij blijft een adventsmens,
iemand die open staat naar die toekomst met God.
Hij gaat geen domme dingen doen.
En dan hoort hij de boodschap van de engel,
die hem zegt wat er werkelijk aan de hand is.
Zijn menselijk oordeel
was gebrekkig en onvolkomen geweest,
je eigenlijk zelfs helemaal fout.
Ook dat kunnen wij wel herkennen,
want hoe vaak oordelen wij zelf niet verkeerd.
Er gebeurt iets,
iemand doet of zegt iets
en wij gaan het invullen:
dit of dat is de reden
waarom die persoon dat doet of zegt
of niet doet of niet zegt.
Vaak gaan we dan weer te veel in
op onze eigen spontane gevoelens.
Neem afstand, zie het breder, ruimer
met meer perspectief,
kijk naar een toekomst in de verte,
ga niet op in het hier en nu.
Wij denken vaak
alles onder controle te moeten hebben,
het is voor ons vaak moeilijk los te laten;
wij voelen ons onmachtig
als we iets of iemand niet meer kunnen sturen,
maar God werd op het kerstfeest
juist een kleine, machteloze mens
in een situatie die Hij
noch zijn ouders hadden gekozen.
Leg je eigen machteloosheid,
je eigen onmacht
maar bij de kribbe neer,
bij dat Kind van Bethlehem.
En kijk naar dat Kind....
Pas als je de God die vol liefde is,
die God-met-ons, Emmanuel
weer aan je zijde kunt zien staan,
Hem in de ogen kunt kijken,
pas dan kun je spreken en denken met liefde,
met afstand, met ruimte,
verwachtingsvol.... Amen.
