Jaar van God gewijd leven afgesloten in Heiloo

Opdracht van de Heer in de tempel

Op 2 februari is het jaar van het God gewijde leven in Heiloo af­ge­slo­ten met een be­zin­nings­dag voor reli­gi­euzen en andere God gewij­den die in groten getale waren geko­men.

Na een mooie inlei­ding van Abt Gerard Mathijsen over de werken van barm­har­tig­heid vier­den we om 12.00 uur de Eucha­ris­tie. Na de lunch was er een inlei­ding over de werken van barm­har­tig­heid in de kunst door drs. Joost van Hest, consulent van het Catha­rij­nenconvent. Er was ook veel tijd voor uit­wis­se­ling en dat werd door de deel­ne­mers dui­de­lijk ge­waar­deerd.

Hier­on­der de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den

Homilie

Broe­ders en zusters,
Voor mij is het een vreugde u allen te ont­moe­ten,
in het bij­zon­der alle reli­gi­euzen
op deze dag van het God gewijde leven,
waar­mee het jaar van het gewijde leven wordt af­ge­slo­ten.

Dank­baar voor Uw leven

Ik wil u aller­eerst zeggen
dat ik dank­baar ben
voor uw leven en uw ge­tui­ge­nis.
In onze tijd is het ge­tui­ge­nis van mensen
die hun leven aan God gegeven hebben,
van bij­zon­der belang.
Dat merken we bij­voor­beeld al
door de belang­stel­ling voor kloosters
en het simpele feit
dat de ene na de andere film, glossy of musical
over zusters of broe­ders wordt uit­ge­bracht:
Non-sense, Sister-act,
vooral zusters zijn erg populair!
Veel oudere mensen
denken met warmte terug
aan de reli­gi­euze zusters in zieken­hui­zen en scholen.
Na­tuur­lijk was er ook onder die zusters
weleens een naar kreng
en zijn er soms verwerpe­lijke dingen gebeurd.
Als mensen dat merken zijn ze ook geschokt
omdat een God gewijde
eigen­lijk een voor­beeldfiguur is.
Veel mensen - waar­on­der ik zelf -
bewaren dank­ba­re her­in­ne­ringen
aan de inzet van reli­gi­euzen.
De twee zusters
die mij op de lagere school hebben les gegeven,
behoren tot mijn favoriete leer­krachten.
Voor veel mensen
heeft een klooster­be­zoek veel betekend
en nog steeds hoor ik verhalen over broe­ders en zusters
die de barm­har­tig­heid van God
een men­se­lijk gezicht hebben gegeven.

God is de moeite waard

Het feit dat U er bent, dat U bestaat,
is een levend teken
dat God de moeite waard is
om je leven voor Hem te geven.
U bent dus een levend teken ervan
dat er meer is
dan de platte alle­daag­se wer­ke­lijk­heid,
dat God naar mensen omziet,
dat het moge­lijk is om zelveloos,
niet egoïstisch, niet indi­vi­dua­lis­tisch te leven.

Je natje en je droogje?

Alle drie de evan­ge­lische raden,
armoede, zuiver­heid en ge­hoor­zaam­heid,
zijn uitdruk­king van de gave van u zelf
en die raden moeten we dus
met een grote inner­lijke en uiter­lijke vreugde beleven,
anders wor­den ze een anti-teken.
Een celi­ba­tair die zich verschanst in zijn klooster
met z' n natje en z'n droogje,
alles goed voor­zien, geen zorgen,
laat de vreugde van het jezelf geven
voor de velen, voor allen niet zien.
Voor mensen
die in de strijd om het bestaan verwikkeld zijn
met de zorg voor een gezin, voor werk,
met alles wat daarbij komt,
is het be­lang­rijk te kunnen zien
dat God gewij­den ook offers brengen
om hun roe­ping te vol­bren­gen
en dat die roe­ping - con­tem­pla­tief of meer actief -
iets vraagt en in dienst staat
van de mensen, de wereld, van God.
Elke roe­ping is daarvoor be­lang­rijk,
zowel de reli­gi­eus
die door zijn leven een teken stelt
dat God groter is en doel en bron,
als de reli­gi­eus die zich door apos­to­laats­werken
ten dienste van God en de naaste stelt.
Dank dus aan U allen daarvoor!

Jong en oud

De ver­schil­lende reli­gi­euze in­sti­tu­ten en andere ge­meen­schappen
verkeren in uit­een­lo­pende situaties.
Som­mi­ge reli­gi­euze in­sti­tu­ten
zijn op weg naar de vol­tooi­ing
van hun apos­to­laat en hun bestaan.
Zij hebben hun missie bijna volbracht
en hebben een ge­schie­de­nis achter zich
van mooie inzet voor Gods ko­nink­rijk.
Andere in­sti­tu­ten zijn rela­tief recent
en voortge­ko­men uit een nieuw cha­risma
waar­van de nieuwe kracht zich dui­de­lijk doet voelen.
Dat is bij elkaar
een mooie afspiege­ling van het evan­ge­lie
dat we zojuist hebben gehoord.
Vier God gewij­den ont­moe­ten elkaar daar.
Simeon en Hanna hebben een heel leven achter de rug
waarin zij God hebben gediend
en trouw zijn geweest
aan het gebed en de lofzang.
Zij komen nu naar voren
en mogen het Kind, de pas­ge­bo­ren Ver­los­ser,
in hun armen nemen.
Ook Maria en Jozef
hebben hun leven aan God toegewijd.
Ook zij zijn uitdruk­king van de drie evan­ge­lische raden:
zij brengen het offer van de armen:
een koppel tor­tels of twee jonge duiven.
Zij leven maag­de­lijk, zon­der ge­meen­schap te hebben,
hun Kind is van de heilige Geest.
In ge­hoor­zaam­heid aan God en Zijn engel
hebben zij hun taak en opdracht opgeno­men
om Jezus op te voe­den
en voor te berei­den op Zijn zen­ding.
Door wat zij doen
geven zij Jezus aan de wereld.
Maria is nog jong,
mis­schien was Jozef al wat ouder
en in Hanna en Simeon ont­moe­ten we twee bejaarde mensen.
Maar zij zijn één in de inten­si­teit
van de bele­ving van hun roe­ping.
Jong en ouder zijn één in het­zelfde ideaal,
zoals dat ook voor ons allen geldt.

Het vuur van het begin

Ik bid dat dit ons steeds mag verbin­den:
dat vuur van het begin,
de liefde waar­mee u uzelf aan Hem hebt willen geven,
het ver­trouwen dat Zijn hand alles leidt
en dat het steeds voor ons voldoende zal zijn
iets van Gods barm­har­tige Liefde
zicht­baar te naken.
"Zozeer lief heeft God de wereld gehad,
dat Hij Zijn enige Zoon heeft gegeven".
Zo lief willen wij de wereld hebben
dat wij ons leven voor haar willen geven
in navol­ging van Jezus Zij Zoon.
Hij is het licht dat de wereld verlicht,
in Zijn licht willen wij leven,
dat licht willen wij uitdragen.
Amen