“Toen heb ik jou gedragen”

Vormsel en ontmoeting met vormelingen

In de tijd na Pasen zijn er veel vormsel­vie­ringen. In het hele bisdom berei­den zich jongens en meisjes voor op het ont­van­gen van dit sacra­ment. Op zater­dag 28 mei begint in de Sint Bavo­kathe­draal de Bavo­dag "Je komt als ge­roe­pen" voor alle vor­me­lin­gen. Dit weekend ontmoette ik vor­me­lin­gen uit Almere en heb ik het vormsel­sa­cra­ment toege­diend in Bo­ven­karspel.

Vrij­dag­avond kwamen de vor­me­lin­gen uit Almere langs op het bis­schops­huis in Haar­lem voor een kennis­ma­king en gesprek (zie foto).

Zater­dag­avond was ik in Bo­ven­karspel om daar het heilig vormsel toe te dienen aan der­tig jongens en meisjes uit de parchies van de regio: Sint Johannes de Doper te Groote­broek, Sint Martinus te Bo­ven­karspel, Sint Fran­cis­cus Xaverius te Enkhuizen en de Heilige Nicolaas te Lutje­broek. Het jon­ge­ren­koor "Reaching Hand" uit Enkhuizen heeft mooi gezongen en de kerk was fraai versierd met tulpen. Er was veel aan­dacht besteed aan de voor­be­rei­ding van de vie­ring, die als motto had mee­ge­kre­gen "Liefde­vol nabij zijn". Na­tuur­lijk gingen die woor­den over de heilige Geest in Wie God ons liefde­vol nabij is, maar tege­lijk is de opdracht aan ieder van ons om er naar te streven "goed te zijn als God" en dus ook de naaste liefde­vol nabij te zijn.

Van harte proficiat aan alle vor­me­lin­gen! En aan aan de pastoor Peter Peelen, diaken Randy Simileer en de werk­groep!

Soms hebben we de moede­loze gedachte dat God er niet (voor ons) is. Daar­mee begon de vie­ring in Bo­ven­karspel waar als ope­ning het bekende gedicht werd voor­ge­le­zen van de voetstappen in het zand:

“Voetstappen in het zand” ge­schre­ven door Mary Stevenson (1922-1999) in 1936.

Ik droomde eens en zie ik liep aan het strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen, want ook de Heer liep aan mijn zij.

Wij liepen samen ’t leven door en maakten in het zand,

een spoor van stappen, twee aan twee:

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop.

In tij­den van geluk en vreugd, van diepe smart en hoop.

Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moei­lijkst was maar één paar stappen staan.

Ik zei toen: “Heer, waarom dan toch?” Juist toen ik U nodig had.

Juist toen ik zelf geen uit­komst zag op ’t zwaarste deel van ’t pad.

De Heer keek mij vol liefde aan en ant­woordde op mijn vragen:

“mijn lieve kind, toen ’t moei­lijk was, toen heb Ik jou gedragen”.