God is gemeenschap

Parochies van Bussum en Naarden werden één

Op zon­dag 22 mei was ik in de Maria­kerk in Bussum waar fees­te­lijk werd gevierd dat de pa­ro­chies van St. Jozef, de H. Maria - bei­den in Bussum - en de St. Vitus in Naar­den samen als één pa­ro­chie ver­der gaan, die aan de heilige Drieëenheid is toegewijd. Vandaar na­tuur­lijk dat dit feest op deze zon­dag van de Drieëenheid werd gevierd.

Wat me opviel was dat de sfeer zo goed is en ie­der­een eigen­lijk meer en­thou­sias­me lijkt te putten uit deze fusie die goed voor­be­reid tot stand is geko­men door de inzet van velen, niet in de laatste plaats pastoor Carlos Fabril samen met kerk­bestuur en vrij­wil­li­gers.

De drie koren van de oude pa­ro­chies waren voor de gelegen­heid samen gesmolten tot een groot fan­tas­tisch koor. Het was een feest om naar te luis­te­ren. Tijdens de fees­te­lij­ke H. Mis in de goedgevulde kerk heb ik deze homilie gehou­den (die groten­deels gelijk is aan die van de voor­avond in Boven­kerk) :

Homilie

Broe­ders en zusters,

Pa­ro­chie­naam

Na­tuur­lijk ben ik heel blij
vandaag samen met U de nieuwe pa­ro­chie te vieren
toegewijd aan de Heilige Drieëenheid
met de drie kerken en ge­meen­schappen
van de H. Jozef, Maria en St. Vitus.

Dit Hoog­feest van de heilige Drieëenheid
is een prima dag
om dit pa­ro­chie­feest te vieren
en het is passend als naam van de pa­ro­chie,
omdat een pa­ro­chie een ge­meen­schap is
en wij tot die ge­meen­schap van de kerk zijn gaan behoren
onder de aanroe­ping van de Drie-een­heid.
Dat gebeurde toen wij wer­den gedoopt.

Thuis

De naam van de Drieëenheid is over ons afge­roe­pen
en dat betekent:
Je hoort erbij,
in de kerk ben je thuis,
als een kind in het huis van de Vader.
Van harte wens ik U allen toe
dat U zich inder­daad thuis mag voelen
in deze kerk en in de andere kerken
en dat U dikwijls samen mag komen
in deze kerk of in één van de andere
om het geloof te delen,
het Pasen van de Heer te vieren,
om in dat licht even stil te staan
bij de dingen van alle dag
en God te danken
en noden en intenties bij Hem te brengen.

Doe het samen

Beleef je vreugde
om wat er goed gaat
niet in je eentje en zelfs niet alleen
met de mensen om je heen,
beleef het ook met God,
dan komt de dank­baar­heid erin
en wordt alles mooier.
Ben je trots op iets
of ben je dank­baar,
dat is het verschil.
Dank­baar­heid is mooier, rijker, meer.

En ook de lasten die op ons wegen:
draag ze niet alleen,
draag ze zelfs niet alleen met je naasten,
draag ze ook met God
en dan liever niet in de verwijtende sfeer:
Waarom hebt U mij dit of dat aan­ge­daan?
Dat zijn vragen waar je het ant­woord
toch nooit helemaal op krijgt,
al kun je soms iets van een bete­ke­nis
in moei­lijke dingen gaan ont­dek­ken.
Dat ant­woord krijgen we niet hier.
Maar draag het met God,
ver­trouw je lasten, zelfs je radeloos­heid
aan Hem toe
en je zult merken
dat Hij die last met je gaat dragen.
Alles wordt anders
als we het doen samen met God.

In naam van de Drieëne God

Wij zijn gedoopt.
Maar we zijn niet zomaar gedoopt in de naam van God
of in de naam van Jezus,
zelfs niet in de naam van de Vader alleen,
we zijn gedoopt in de naam
van de aller­hei­ligste Drieëenheid:
Vader, Zoon en heilige Geest.

Voor pro­tes­tan­ten Maria, voor moslims de Drieëenheid

Voor de moslims is de Drieëenheid altijd een groot probleem
(Dat is een beetje zoals voor pro­tes­tan­ten
Maria­ver­ering een probleem was
- “Jullie aanbid­den Maria”, zei­den ze dan -;
maar ik heb de indruk dat hier de laatste jaren
veel meer begrip en open­heid geko­men is;
toen Thijs van den Brink - toch een echte pro­tes­tant -
laatst in gesprek was
met iemand die het moei­lijk vond om met God te praten,
vroeg hij zo ongeveer: En hoe gaat dat met Maria?).
Voor de moslims is dus de Drieëenheid een probleem:
“Jullie aanbid­den drie Goden”, zeggen ze dan.
De bis­schop, mgr. Punt, ant­woordt daar altijd op
dat God geen eenzame almacht is.
En daar­mee heeft hij, denk ik, de kern geraakt.
Waarom één God in drie personen,
Vader, Zoon en heilige Geest?

God is sociaal

Na­tuur­lijk kunnen wij het mysterie van God
niet doorgron­den,
wat wij erover kunnen zeggen,
blijft altijd mensen­taal,
dus ook dit ant­woord is beperkt,
ook al is ons daarover
door Jezus zelf wel iets geopen­baard.
Maar wat wij er in die mensen­taal
van kunnen zeggen,
is dat God sociaal is in Zijn wezen,
niet een soort kluize­naar, alleen op­ge­slo­ten in zich­zelf,
geen eenzame almacht.
Nee, God is liefde, uit­gaande liefde;
Hij is liefde in zich­zelf
en die liefde gaat altijd uit naar anderen.
En daarom is God ge­meen­schap en toch één,
een ge­meen­schap van Vader, Zoon en heilige Geest
en toch één God.

De Geest bindt ons samen

De Geest is de liefde:
“Geest die vuur en liefde zijt”.
Vorige week, op Pink­ste­ren, hebben we gevierd
dat God aan de leer­lin­gen de heilige Geest heeft gegeven
om samen kerk te kunnen zijn,
een ge­meen­schap van liefde
met de Geest die ons samenbindt
en die altijd weer open staat
voor nieuwe mensen:
toen de apos­te­len de Geest had­den ont­van­gen
was het over en uit
met op­ge­slo­ten blijven
en zich door angst laten bepalen;
ze gingen er meteen op uit,
naar de mensen toe.
Die Geest wordt ook aan ons gegeven,
we hoor­den dat in het evan­ge­lie
en ik hoop dat we er allen vurig van wor­den, open en liefde­vol
en dat de Geest ons tot de volle waar­heid mag brengen,
zoals het evan­ge­lie dat zegt.

Ergernissen

Mis­schien komt het weleens voor
dat U zich ergert aan deze of gene in de kerk.
De een ergert zich omdat een ander
altijd op zijn plaats gaat zitten,
een ander omdat iemand te hard zingt
of juist niet zingt of vals zingt,
gaat knielen als je moet staan,
of hij ergert zich aan een kind dat geluid maakt
(in plaats van blij te zijn dat dat kind er is)
of wat dan ook .
Ie­der­een heeft zo zijn eigen ergernissen.
Maar wij zijn hier niet bijeen
omdat we elkaar hebben uitgekozen.
We zijn hier niet omdat we elkaar zo leuk vin­den.
We vallen niet op elkaar,
of minstens niet per se
en zeker niet op ie­der­een....
En trouwens, zelfs als je elkaar wél gekozen hebt,
bij­voor­beeld omdat je met elkaar getrouwd bent,
zul je elkaar toch ook moeten verdragen,
die ander moeten aan­vaar­den zoals hij of zij is.
Ik hoorde laatst van twee mensen
die twee-en-vijf­tig jaar waren getrouwd
en toen nog gingen schei­den.
Ze had­den elkaar toch nog niet helemaal
kunnen aan­vaar­den!

Geen gesloten clubje

Hier is het iemand anders
die ons hier bijeen heeft gebracht
en die ons tot ge­meen­schap heeft gemaakt;
dit is ook geen gesloten clubje,
maar een open ge­meen­schap,
open naar anderen toe.
Ie­der­een is uit­ge­no­digd
om samen met ons Jezus te volgen,
kerk te zijn,
een levende steen te wor­den
van het lichaam van Christus.
Zeker, als we Jezus willen volgen
en kerk willen zijn
vraagt dat van ons een levens­stijl
en bij ons geloof horen over­tui­gingen en idealen,
maar we sluiten niemand uit,
ie­der­een is uit­ge­no­digd
om mee te doen
en zoals paus Fran­cis­cus regel­ma­tig zegt:
we zijn geen ge­meen­schap van perfecten,
we zijn allemaal maar gewone en vaak zwakke mensen,
niet beter dan anderen,
wat betekent dat we ons­zelf en anderen
ruimte willen geven
om ver­der te groeien,
de eigen weg en roe­ping te ont­dek­ken
en dat we alleen maar kerk kunnen zijn
als we verwel­ko­mend en uit­no­di­gend zijn
naar nieuwe mensen.

Hij kan zich bekeren!

Daar­mee geven we ook een sig­naal af:
deze mens, iedere mens
kan mijn broe­der of zuster wor­den.
Laten we meer de moge­lijk­he­den zien in mensen,
dan wat ons van hen scheidt
of door ons niet goed bevon­den wordt.
Ieder mens is een po­ten­tiële broe­der of zuster.
Zelfs een jihadist kan zich bekeren!

Krakau

Deze zomer zijn er weer Wereld­jon­ge­ren­da­gen,
dit keer in Krakau in Polen.
Ik heb die dagen al een aantal keren mee­ge­maakt
en ik hoop van de zomer weer mee te gaan.
Nee, niet dat ik denk
dat ik nog een jon­gere ben,
maar ik ga wel graag mee
met de groep jon­ge­ren uit ons bisdom.
Mis­schien heeft U er wel eens foto’s van gezien
of reportages op TV,
bij­voor­beeld van het strand van Rio, de laatste keer:
meer dan twee miljoen jon­ge­ren
uit alle lan­den van de wereld,
in alle kleuren, soorten en maten
rond Christus, met de paus en de bis­schop­pen
voor de vie­rin­gen en de Mis.
Daar ervaar ik dat geen mens uit­ge­slo­ten is
en dat we een wereld­kerk zijn.

Zij horen erbij

Ons geloof gaat dus over de grenzen van ons dorp,
onze ge­meen­te of ons land,
daar­bui­ten wonen anderen
en zij horen erbij.
Ons geloof is we­reld­wijd,
onze Kerk is we­reld­wijd,
die ver­volgde christen in Syrië of Pakistan
hoort er net zo goed bij
als die rijke Amerikaan
of die arme Afrikaan,
de jonge ongehuwde moe­der
net zo goed als een stokoude man
die weinig meer kan.

Eucha­ris­tie

Nu we vandaag deze nieuwe pa­ro­chie
van de heilige Drieëenheid offi­cieel
mogen openen en vieren,
doen we dat met de vie­ring van de heilige Eucha­ris­tie.
Eucha­ris­tie betekent: dankzeg­ging
en het is de vie­ring
die Jezus ons bij het laatste avondmaal
heeft gevraagd te blijven doen:
het is de vie­ring van Zijn paas­mys­te­rie,
Zijn lij­den, dood en ver­rij­ze­nis,
van wat Hij voor ons heeft gedaan
om ons te verlossen
uit zonde en dood:
“Blijft dit doen om mij te gedenken”.

Dank!

Deze vie­ring is er inder­daad één
van grote dank­baar­heid.
Dank­baar­heid van­wege de goede samen­wer­king
en ver­bon­den­heid in de pa­ro­chie,
dank­baar­heid om alles wat
bestuur, de vele vrij­wil­li­gers en de pries­ters en allen
hebben gedaan
om dit moge­lijk te maken;
dank­baar­heid ook
om het feit dat we ge­meen­schap zijn,
ge­meen­schap in Christus.

Communio

“Communio” is het Latijnse woord voor ge­meen­schap
en iedere keer als wij
de communie ont­van­gen
en Christus bij ons komt,
vieren we dus dat wij ge­meen­schap zijn
naar het beeld van de Drieëne God
die ge­meen­schap is.
Van harte wens ik U en allen
die bij deze nieuwe pa­ro­chie behoren, toe
dat zij zich uit­ge­no­digd zullen weten
tot ge­meen­schap met de Heer
en met elkaar.

Van harte alle zegen voor toe­komst!
Amen.