Maak van je leven een ‘Camino’

14e zondag door het jaar C

Jezus stuurde Zijn leer­lin­gen twee aan twee uit. Hun eerste woord moet ‘vrede’ zijn. En ze mogen niets mee­ne­men. Wat heeft dat ons te zeggen?

Deze zon­dag was ik voor de Eucha­ris­tie­vie­ring in de HH. Petrus en Paulus­kerk in Leidschen­dam, mijn “thuis­paro­chie”, waar de 85e ver­jaar­dag van mijn moe­der werd gevierd. De avond ervoor was ik in de St. Vin­cen­tius­kerk in Volen­dam voor de Voor­avond­mis.

Homilie

De Camino

De meeste populaire lange wandel­tocht in Europa
is de pelgrims­rou­te
naar Santiago de Com­pos­tel­la,
het bede­vaarts­oord
van de heilige apostel Jakobus in Spanje.
Meer dan 200.000 mensen
lopen jaar­lijks de ‘Camino’, de Weg,
zoals de route kortweg wordt genoemd;
som­mi­gen ver­trek­ken lopend uit Neder­land,
anderen haken in vanaf de Pyreneeën of nog ergens anders.
Ik heb het zelf nog nooit gedaan
maar al vaker inter­views gelezen met Camino-gan­gers
en mensen ge­spro­ken die de tocht hebben gemaakt.

Los komen

Het zijn lang niet altijd
katho­lie­ke of heel gelo­vi­ge mensen
die deze tocht maken,
het zijn wel altijd mensen
die het verlangen hebben
om los te komen
van de sleur van hun leven,
die een nieuw begin willen maken,
zoekend zijn
naar waar­den in het leven
die er echt toe doen:
wat is nu wer­ke­lijk be­lang­rijk voor mij?

Een burge­mees­ter op Camino

Vorige week sprak ik nog
een burge­mees­ter - niet-katho­liek -
die de tocht had gemaakt
en er maan­den later nog vol van was.
Wat had het hem gebracht?
Meer dan hij in woor­den kon uitdrukken:
levens­er­va­ring en levens­wijs­heid,
een manier van in het leven staan.
Onderweg was ie­der­een gelijk,
er lopen mensen uit allerlei culturen,
rangen en stan­den
(Een oud leger-generaal
deed de tocht,
maar het kan ook een buurvrouw zijn)
en het komt vaak tot zin­volle gesprekken.

Twaalf kilo

Het bezit van een Camino-gan­ger
is beperkt tot een rug­zak,
zo’n twaalf kilo, dat is het wel.
De Camino-gan­ger is vrij en losgemaakt
van ver­wach­tingen van anderen,
van de rol die hij normaal in het leven vervult,
hij leeft een­vou­dig en met een doel.

Andere contacten

Wellicht heeft U
- net als ik -
de Camino niet gedaan,
maar toch weleens iets
van zo’n erva­ring mee­ge­maakt.
Ik hoop het
want we hebben dat allemaal nodig.

Toen ik pastoor was
orga­ni­seer­de ik eens
een reis naar Rome voor de pa­ro­chie.
Er gingen heel veel mensen mee,
ook mensen die niet naar de kerk kwamen.
Ik maakte die mensen anders mee,
er ontston­den andere contacten.
Dat je samen weg bent,
op weg gaat,
elkaar meer in­for­meel ontmoet,
dagen met elkaar deelt
en mooie erva­ringen opdoet,
doet goed,
het opent je,
het maakt nieuwe dingen in je los.

Ruimte

Het is zeker een goed idee
om zoiets af en toe te zoeken,
en nieuwe erva­ringen op te doen.

Als mensen bij­voor­beeld God niet ervaren,
betekent dat niet dat God niet bestaat;
het zou ook kunnen zijn
dat de ruimte ontbreekt
 voor zo’n erva­ring.

We merken allemaal wel
dat we wanneer we fysiek afstand nemen,
weg gaan, erop uit gaan
we ook een inner­lijke afstand krijgen
van allerlei problemen die er zijn:
als we weg zijn,
zijn allerlei zoge­naamd grote issues
ineens niet zo be­lang­rijk meer.
er komt vrij­heid en een inner­lijke ruimte.

Niets mee voor onderweg

Er op uit.
Jezus vond dat blijk­baar ook be­lang­rijk
want Hij stuurde Zijn apos­te­len uit,
Hij zond hen op weg.
Ze mogen niet steunen
op aardse be­zit­tin­gen:
ze mogen niets mee­ne­men voor onderweg,
zelfs de gewone dingen niet.
Zo ervaren ze
wat er met je gebeurt
als je allerlei zoge­naamde zeker­he­den loslaat:
geld, bagage, goede schoenen,
alles wat we normaal mee­ne­men,
blijft hier thuis.

Die mate­rië­le zaken
zijn na­tuur­lijk ook geen dingen
waar je op kunt steunen
in de echte vragen van het leven.

Als lammeren

Het is een bij­zon­dere erva­ring
als we niet al die zaken tot onze beschik­king hebben
waar we normaal op rekenen.
Dat laat het leven ervaren
zoals het echt is:
onzeker, breek­baar, af­han­ke­lijk
en toch mogen ze gaan met ver­trouwen:
Het rijk Gods is u nabij!
Dat de Heer hen uitzendt
als lammeren tussen de wolven,
betekent niet dat alle mensen
die ze gaan ont­moe­ten,
slecht zullen zijn.
Integen­deel, er wordt op gerekend
dat ze goede vrede­lie­vende mensen ont­moe­ten
die hen harte­lijk ont­van­gen,
eten en drinken aanbie­den.
Gaan als lammeren
betekent dat ze weerloos gaan,
zon­der de schil of bast
van zeker­heid (of: schijnzeker­heid)
die wij mensen
vaak om ons heen hebben gebouwd.

Twee pijlers

En de Heer stuurt hen wel twee aan twee,
ze gaan samen,
ze hebben steun aan elkaar.
Zoals we zelf ook steeds ervaren
dat op de meer diepin­grij­pende
momenten van ons leven,
de steun van mate­rië­le dingen
van weinig belang is,
maar de steun van goede vrien­den,
van harte­lijke mensen om ons heen
een grote troost is.
Je kunt heel rijk zijn, alles hebben,
maar als je verdrie­tig bent,
ben je gewoon verdrie­tig;
hoeveel geld er op de bank staat,
maakt dan niet uit;
als er dan goede, liefde­volle mensen
om je heen zijn,
ont­vang je veel troost.
Het is niet voor niets
dat het katho­lie­ke geloof
twee pijlers heeft:
de liefde tot God
en de liefde tot de naaste
en dat die twee nauw verbon­den zijn.

Los van bezit

De leer­lin­gen komen en­thou­siast terug
van hun tocht twee aan twee:
ze hebben goede erva­ringen opgedaan:
ze waren weerloos.
los van hun bezit
en leef­den
met de steun van elkaar
en met de kracht en het ver­trouwen
dat God hun gaf;
dat gaf een nieuwe vrij­heid en vreugde:
zelfs de duivels onderwierpen zich
door de Naam van de Heer.

Ingekapseld?

Ook voor ons breekt nu mis­schien
de tijd aan om er op uit te gaan.
Dat biedt kansen
om los te komen
van wat ons ingekapseld houdt,
om nieuw of opnieuw te ont­dek­ken
wat wer­ke­lijk be­lang­rijk is:
de liefde tot God
en de liefde tot de naaste:
vrij­heid, vreugde, ver­trouwen,
hoop en een doel.

Laten we kansen zoeken
om God te ont­dek­ken.

Dat Gods goed­heid
onze weg, onze Camino door het leven
mag zegenen en behoe­den.
Amen.