Volle kerk voor zilveren Redemptoris Mater-seminarie
Zaterdag 29 oktober werd het 25-jarig jubileum gevierd van het Redemptoris Mater seminarie in Nieuwe Niedorp. Wat ooit onder grote moeilijkheden begon, werd nu gevierd door de ruim 500 mensen die naar dit ‘verjaarsfeest’ waren gekomen.
Op de eerste zondag van de advent wordt het jubileum ook nog met de parochie gevierd, eerder al was er een viering met de weldoeners.
Volle kerk
De kerk van Nieuwe Niedorp zat propvol. Leden van Neocatechumenale gemeenschappen, de priesters die uit dit seminarie zijn voortgekomen, seminaristen, medewerkers en andere mensen die bij het seminarie betrokken zijn waren aanwezig om met een feestelijke Eucharistie het vijfentwintig jarig bestaan te vieren. Ook waren deken Cassee en deken Moltzer aanwezig en de rector van het grootseminarie Jeroen de Wit.
Felicitaties
Namens de bisschop heb ik allen hartelijke felicitaties overgebracht en enkele personen herdacht, met name Toni Spandr, catechist van de Neocatechumenale weg die overleden is, de diakens Juan en Quinton die tragisch verongelukt zijn en de eveneens overleden Elles van Doorn die veel voor het seminarie heeft gedaan. Bijzondere felicitaties gingen uit naar Michi Costa, de eerste rector van het seminarie, rector Luc Georges en vicerector en studieprefect José Manuel Tercero Simón. Mgr. Henricus Bomers werd herdacht als degene die het seminarie in zijn bisdom had uitgenodigd.
Het begin...
In de homilie heb ik stilgestaan bij de bewogen geschiedenis, vooral het begin was lastig: wie had ooit gedacht, 25 jaar geleden, dat dit iets kon worden? In een gepolariseerd bisdom, waar niemand hen wilde, die paar buitenlandse jongens en een priester, die daar zaten, eerst in Almere, op verschillende pastorieën, in een flat in de Bijlmer... Daar mogen we ook Gods hand in herkennen. Die pioniers waren mensen die vertrouwden op Gods voorzienigheid, mensen die het avontuur hebben gewaagd.
Communio
De situatie is gelukkig veranderd in de zin dat allen samenwerken in goede communio en er vele priesters zijn in de parochies. Buitenlandse priesters? Bijna de helft van onze praktiserende gelovigen heeft niet-Nederlandse roots. Ik heb de priesters ook geprezen omdat de bisschop hen steeds bereid heeft gevonden ook om naar een moeilijke situatie te gaan.
God en de gemeenschap
Ons geloof hangt aan twee geboden die één zijn: de liefde tot God en de liefde tot de naaste. Beide zijn onmisbaar en met elkaar verbonden. Dat uit zich in twee pilaren voor het leven van wie de Neocatechumenale weg gaat: de band met God en de band met de gemeenschap zijn beide zeer belangrijk.
Zacheüs
Het evangelie was dat van de zondag, maar paste goed bij het feest. Zacheüs had een hoge positie, was een belangrijk man, hij had geld; alle voorwaarden waren aanwezig om opgesloten in zichzelf en zelfgenoegzaam te leven. Maar hij had één geluk; zijn geluk was juist wat menselijkerwijs zijn nadelen waren: hij was klein en hij werd door de mensen veracht en als een zondaar beschouwd. Het lijkt erop dat juist dat hem heeft geholpen om niet zelfgenoegzaam te worden, dat heeft gemaakt dat hij toch niet helemaal kon opgaan in zijn leven zoals dat was. Hij was toch niet helemaal dat geslaagde, perfecte individu die bijna al zijn dromen heeft gerealiseerd.
Die beperktheid of pijn...
Zo is het in feite ook met ons gegaan. Wat me altijd geraakt heeft als ik bijvoorbeeld een roepingsgeschiedenis an een seminarist hoor of een levensgeschiedenis van iemand uit een gemeenschap dan is het juist dat het punt wat ons leven niet perfect maakt, dat God daar iets mee kan doen. Je zwakheid, je zonde, je beperktheid, de innerlijke pijn die je voelt enz. dat is het luikje in ons bestaan waardoor God iets met ons kan doen.
Verandering
Wat is het gevolg bij Zacheüs? Zijn gehechtheid aan het geld verdwijnt en hij wil herstellen wat hij verkeerd deed. hij gaat naar mensen toe om het weer goed te maken. Zo gaat het ook met ons: de kern van de bekering is, het afstand doen van de menselijke ‘grootheid’, van wat jezelf belangrijk en onafhankelijk maakt, afstand doen van menselijke afgoden: geld en macht, dat je kiest voor de Voorzienigheid.
Toekomst
Hoe gaat het verder? Wij weten het niet, ook de toekomst is in Gods hand. We kunnen niet op menselijke zekerheden bouwen maar alleen op Gods voorzienigheid. De Heer heeft zich bewezen! We leven in een seculiere maatschappij, met een afkeer van religie. Wat voor tijd er gaat komen?
Het is in Gods hand, alleen weten wij zeker dat wij het evangelie van Jezus Christus moeten verkondigen.
Een spirituele vijgenboom
Veel mensen hebben hun eigen spirituele vijgenboom uitgekozen, waar zijzelf ingeklommen zijn. Meer mensen hebben in onze samenleving een Boeddha in huis dan een kruis van Jezus Christus. Wij moeten die mensen uit hun vijgenboom roepen, net als Jezus: niet oordelend of veroordelend. Zijn blik en een zin waren voldoende om Zacheüs zich te laten bekeren, en nieuwe weg te laten inslaan. Geloof in de kracht van Gods genade. Die doet zijn werk in mensen, wij moeten uitnodigen, mensen aanspreken, een liefdevol menselijk contact aangaan. De rest is genade en niet altijd te traceren, aldus enkele hoofdlijnen van de homilie.
Feest en foto's
IK heb in de viering mijn dank uitgesproken, mede namens de bisschop, voor dit seminarie en het werk van de priesters die uit dit Seminarie zijn voortgekomen.
Na afloop van de viering was er een feestelijke maaltijd in het seminarie. Alle lokaliteiten van het huis waren zo ongeveer wel bezet met gedekte tafels voor de feestelijke maaltijd aan de voorbereiding waarvan velen hadden meegewerkt.
Tijdens de maaltijd bood rector Jeroen de Wit namens het seminarie een fraai schilderij aan van biddende mensen in klederdracht in een oud-Nederlands interieur.
Aan het einde van de avond werd een prachtig fotoboek uitgereikt met foto’s van deze vijfentwintig jaar. Een mooie herinnering aan Gods weldaden en een steun om met vertrouwen vooruit te kijken!
