Het geloof in het eeuwig leven verandert ook het leven op aarde

Op zon­dag 6 no­vem­ber, 32^e zon­dag door het jaar, was ik bij de Ita­li­aanse ge­meen­schap om daar de Eucha­ris­tie te vieren.

Kin­de­ren

In het mooie kerkje van het On­be­vlekt hart van Maria aan het Bloklan­den­plein in Den Haag kerkt onder meer de Ita­li­aanse ge­meen­schap, die sinds jaar en dag gees­te­lijk wordt bijgestaan door pater Tommaso de Jong ofm conv. Voor de Mis werd op vier plaatsen catechese gegeven aan de kin­de­ren die zich voor­be­rei­den op de eerste heilige communie of het vormsel. De ge­meen­schap is jong, ik telde slechts één bejaarde (maar mis­schien heb ik iemand over het hoofd gezien), wel heel anders dus dan in een Neder­landse ge­meen­schap. Wat dat betreft mogen we blij zijn met onze zeer vele mi­gran­ten-ge­meen­schappen.

Een erva­ring met de dood

In de lezingen ston­den de ver­rij­ze­nis uit de doden en het eeuwig leven centraal: in de eerste lezing door het ge­tui­ge­nis van de Makkabese broers, in het evan­ge­lie door de vraag van de Sadduceëen die niet in de ver­rij­ze­nis geloof­den. In de preek heb ik ver­teld over mijn eerste erva­ring met de dood: mijn groot­va­der overleed kort voor mijn vierde ver­jaar­dag. |Hij was de eerste over­le­de­ne die ik zag maar het boezemde me geen angst in: zijn gezicht was vre­dig, sereen en mijn moe­der ver­telde dat hij naar de hemel was en nu bij God thuis gelukkig was.

Een kracht

Het geloof in het eeuwig leven geeft een enorme kracht, dat zagen we aan de Makkabese broers in de eerste lezing die man­moe­dig een zeer wrede ver­vol­ging doorston­den en getugi­den van hun geloof in het eeuwig leven. We zien dat ook door de kerkge­schie­de­nis heen, ook momen­teel, waar chris­te­nen ver­volgd wor­den en moe­dig stand­hou­den. We mogen hen ook nu niet vergeten in ons gebed: zij hebben het moei­lijk in allerlei lan­den, zoals in Irak en Syrië nu.

Verder kijken (Guardare oltre)

Het eeuwig leven veran­dert heel het per­spec­tief van ons leven. Zonder dat uit­zicht leven we als het waren in een kamer zon­der vensters, met het geloof in het eeuwig leven wonen we in een kamer met vensters en een prach­tig uit­zicht. Ook onze problemen, ons verdriet, ons lij­den en alles wordt anders omdat we door het geloof in het eeuwig leven uit­ge­no­digd wor­den om ver­der te kijken: het bittere wordt een be­proe­ving op een weg met heuvels en donkere dalen maar met een mooie bestem­ming! We zijn op weg...

Schep­ping

Als ik de schoon­heid en de harmonie in de natuur zie, vind ik het moei­lijk te begrijpen dat iemand niet kan geloven, dat zo veel mensen niet geloven en niet de hand van een auteur, een schepper in dat alles zien. Heel de schep­ping getuigt van God.

Obstakels

Maar ook in de tijd van Jezus waren er mensen die niet geloof­den in de ver­rij­ze­nis uit de doden en het eeuwig leven: de Sadduceën. Juist zij behoor­den voor­na­me­lijk tot de wel­ge­stel­den, de rijken, de pries­ters. Ook hier zien we dat rijkdom en een hoge positie obstakels kunnen zijn: wie het hier op aarde goed heeft, heeft min­der reden om naar een eeuwig leven te verlangen.

Een arm hart

Ook nu sluit rijkdom ge­mak­ke­lijk het hart van mensen en doet het eeuwig leven een fabeltje, een sprookje lijken. Laten we daarom vragen om een arm hart, dat verlangt naar vervulling en vol­tooi­ing, naar genade en geluk, naar het eeuwig leven!