“Dikwijls zijn wij allen blind”

Eerste zondag van de Advent A

Met de eerste zon­dag van de Advent beginnen we een nieuw ker­ke­lijk - li­tur­gisch - jaar. ‘Adventus’ betekent ‘komst’ en dat duidt op een periode van ver­wach­tings­vol uitzien naar de komst van de Heer, met kerst­mis, aan het einde van de tij­den en van ons leven en in allerlei gebeur­te­nissen van ons leven. Je moet het willen zien...

HOMILIE

Hoe we kijken

Het is in het leven vaak zo
dat je het moet willen zien,
je moet ergens belang aan willen hechten.
Wie open staat
kan posi­tief geraakt wor­den.
Als twee mensen naar het­zelfde kijken
of het­zelfde meemaken,
beleven ze dat allebei anders.
Dat kan vele oor­zaken hebben.

Uitkijken naar...

U bent op deze eerste zon­dag van de Advent
naar de Eucha­ris­tie­vie­ring geko­men.
Vier weken lang berei­den we ons voor
op het kerst­feest.
Na­tuur­lijk zult U het kerst­feest
daardoor anders beleven.
Als je lang naar iets hebt uitgekeken,
er inner­lijk op hebt afgestemd,
zal de vreugde groter zijn.
Eigen­lijk is dat met alles zo:
wat zien we, wat beleven we
als we met mensen omgaan,
als we ons werk doen,
als je opstaat of naar bed gaat?
Dat hangt van onze in­stel­ling af.

Hij komt

Zo wordt vandaag in het evan­ge­lie ge­spro­ken
over de dag dat de mensen­zoon, Jezus, komt.
Hij komt met kerst­mis, dat klopt,
maar ook als wij bid­den,
ons hart voor Hem openen,
als wij de communie ont­van­gen
en na­tuur­lijk aan het einde van ons leven
- wanneer dat ook zal zijn -
en aan het einde van de tij­den:
de dag dat de Heer komt
om alles te voltooien.
Over dat laatste gaat dit evan­ge­lie.
Ie­der­een is daar bezig met zijn eigen dingen.

Hetzelfde en toch anders

De evangelist beschrijft allerlei mensen
die precies dezelfde dingen doen:
op de akker werken
of malen met de molen.
Maar de in­stel­ling waar­mee ze het doen
is bij die mensen ver­schil­lend;
de één doet precies het­zelfde werk als een ander,
maar op een andere manier.
En de een mag mee en de ander niet.
Dan vraagt U zich mis­schien af:
wat is dan dat grote verschil?
Waar zit 'm dat dan in?
Jezus heeft het dan over waak­zaam en bereid zijn.
Het verschil is dat zij bereid zijn
voor de dag en het moment
dat de Heer komt.
De Heer kan komen,
Hij wordt verwacht!
En dan hoeft U nog niet meteen
aan de dood te denken
- al hoort dat er na­tuur­lijk ook wel bij -,
maar gewoon,
in zoveel kleine dingen,
in mensen en gebeur­te­nissen,
kun je dank­baar God ont­moe­ten,
er een teken van Gods goed­heid in zien.
Je staat er open voor
om iets van God te ont­dek­ken
in de mens die je ontmoet,
in de dingen die je over­ko­men.
Dan schuift de vraag
of je iemand mag of niet,
of je iets leuk of lekker vindt,
of het je mee- of tegenvalt
een beetje naar de ach­ter­grond.
Zo kan er vrede zijn.

Paus Johannes XXIII

De heilige paus Johannes XXIII
werd in 1958 tot paus gekozen.
Hij wilde vooral een goede her­der zijn,
dat wil zeggen:
naar de mensen toe­gaan en naar hen kijken
zoals Jezus de goede Herder naar hen kijkt.
En zijn eerste kerst­feest als paus,
besloot de reeds oude Johannes XXIII
twee kin­derzieken­hui­zen in Rome te gaan bezoeken.
De paus ging langs de bedjes
en maakte een praatje met de kin­de­ren.
Hoe heet je? Hoe oud ben je?
Ik ben negen, zei er een.
"Ik ben wel een paar jaar ouder" zei de paus,
"Maar toch hebben we dezelfde vader:
de lieve God".
Er was ook een jongetje van twaalf jaar,
Silvio Colagrande,
die het licht in zijn ogen had terug­ge­kre­gen
door een hoornvliestrans­plan­ta­tie.
Een ster­ven­de pries­ter, don Gnocchi,
had hier­voor zijn ogen afgestaan.
Naast hem lag een ventje
dat bij het spelen ongebluste kalk
in zijn ogen had gekregen
en daardoor blind was gewor­den.
De paus troostte hem door te zeggen
dat hij hoopte dat er ook voor hem
iemand gevon­den zou wor­den
die zijn ogen wilde geven.
"De mensen zijn heus niet zo slecht".
Tranen schoten in de ogen van de paus
toen hij even later aan het bed
van een ander kind zat,
blind gewor­den door een hersenvliesonste­king.
Het kind zei:
"U bent de paus, ik weet het, maar ik kan U niet zien".
De paus streelde een hele tijd zijn bleke handjes.
Tenslotte zei hij nadenkend:
"Dikwijls zijn we allen blind".

Anders kijken

Als je echt kijkt en luistert,
je ogen opent,
is veel van wat we meemaken en doen
wel het­zelfde,
en toch is alles anders.
Wie bij­voor­beeld verliefd is,
kijkt heel anders naar de vriend of vriendin
dan andere mensen.
Zo mogen we met ver­liefde ogen rondkijken,
omdat we overal een teken van Gods liefde zien.
Dat "anders" kijken,
heeft alles te maken
met de vrede van het kerst­feest.

AMEN.