Kerstvieringen in Heiloo en op het bisdom

Slachtoffers Berlijn herdacht

Woens­dag­mid­dag 21 de­cem­ber waren de vrij­wil­li­gers van Onze Lieve Vrouw ter Nood uit­ge­no­digd voor een ge­za­men­lijke kerst­vie­ring, de dag erna vond op de Tilten­berg de vie­ring voor de mede­wer­kers van het bisdom plaats, waar de Bis­schop ook de slacht­of­fers van de aan­slag in Berlijn her­dacht.

Tijdens de vie­ring in Heiloo las rector Jeroen de Wit het ontroerende kerst­ver­haal “Vadertje Panov” van Leo Tolstoj voor, we zongen kerst­lied­jes en ik mocht de vie­ring afsluiten met gebed en zegen. Daarna bleef ie­der­een nog lang bij elkaar voor een gezellige ont­moe­ting om naar huis te gaan met een van de prach­tige kerst­pak­ket­ten die bij de kerst­boom ston­den opgesta­peld (zie foto).

In Vo­ge­len­zang, op de Tilten­berg vond de vie­ring plaats in de kapel, prach­tig opge­luis­terd door de zang van drie leden van het ka­the­drale koor. Mgr. Jan van Burg­ste­den las het evan­ge­lie­ver­haal van de aan­kon­di­ging aan Maria voor en mgr. Punt sloot de bij­een­komst af met een toe­spraakje waarin hij de slacht­of­fers van de aan­slag in Berlijn her­dacht en de curiele­den bedankte die in het afgelopen jaar waren ge­pen­sio­neerd of an­ders­zins afscheid had­den geno­men. ook de finan­ciële situatie van pa­ro­chies en bisdom werd even benoemd, maar de toe­spraak was vooral hoop­vol en ver­trouw­vol.

Tijdens de vie­ring heb ik een ope­nings­woord en voor­bede gehou­den waar­van u de teksten hier­on­der vindt.

Opening

De advents­tijd was een tijd van wachten,
vier weken lang,
niet omdat datgene waarop wij wachten
of Degene op wie wij wachten
niet vlug­ger kan komen,
maar omdat het wachten zelf
zo be­lang­rijk is.
Wachten op, ergens naar uitzien,
ergens naar verlangen,
doet ons veel meer
de waarde beseffen
en de vreugde ervaren.
“Wachten op” is dus niet iets nega­tiefs:
dat het er nog niet is,
maar het is ook en vooral iets posi­tiefs.
Een wacht­tijd kan zo
een tijd van ver­wach­ting zijn,
een tijd of een moment
aan ons gegeven
om datgene waarop we wachten,
min­der te ervaren
als iets dat wij doen, grijpen of maken,
en meer als iets dat ons gegeven wordt.

De geboorte van een kind
wordt mooier
doordat de ouders er negen maan­den
verlangend naar hebben uit mogen zien.
De tijd van ver­wach­ting
is een tijd van genade.
Je gaat wat komt meer waar­de­ren
als een schat die je wordt toe­ver­trouwd
en je raakt er dieper mee verbon­den.

De advent is nu bijna afgelopen;
ik hoop dat die
ondanks allerlei dingen
die steeds weer onze aan­dacht vragen
en rijke, mooie tijd mag zijn geweest
of wordt
doordat deze wacht­tijd voor ons
een tijd van ver­wach­ting werd.

Het Kind dat wij allen op Kerst­mis ver­wach­ten,
kwam voor een enorme taak
- ver­zoe­ning en vrede voor ie­der­een -
maar Hij kwam hulpeloos en klein,
onmach­tig,
om ons uit te nodigen
vrede te blijven ver­wach­ten,
uit­ein­delijk als een geschenk,
iets dat ons gegeven wordt
en wat wij niet zelf tot stand brengen
en tege­lijk met Hem méé te doen
en bewerkers
van vrede en ver­zoe­ning te wor­den.
Zalig Kerst­mis!

Voor­bede

Laten we bid­den
om zegen, om vrede en ver­zoe­ning
voor onze wereld
die geteisterd wordt
door een derde wereld­oor­log
“in stukjes”, “a pezzi”
zoals paus Fran­cis­cus zegt.

Hoe komt het
dat geloof en ver­trouwen
vooral te vin­den zijn
waar mensen ervaren
dat wel­vaart en bestaanszeker­heid
niet van­zelf­spre­kend zijn?
Laten we bid­den
dat de zelf­voldaan­heid
doorbroken zal wor­den,
de zelf­ge­noeg­zaam­heid
van de westerse maat­schap­pij,
dat er ruimte mag komen
en een open­heid
waarin God weer ervaren kan wor­den,
waar de wer­ke­lijk­heid niet alleen maar
plat en maak­baar is.

Wie niet meer omhoog kijkt,
leert het op den duur ook af
om zich heen te kijken.
Indi­vi­dua­lis­me is een ander kenmerk
van onze seculiere maat­schap­pij gewor­den,
waardoor een­zaam­heid
nu het grootste probleem
van onze samen­le­ving is.
Laten we daarom bid­den
om harte­lijke aan­dacht
van mensen voor elkaar,
om zorg en naasten­liefde,
be­lan­ge­loos.
In de publieke ruimte
mag bijna alles wor­den afge­beeld,
we mogen elkaar kwetsen,
het mag banaal of schunnig zijn,
maar liever niet gods­diens­tig;
als het aan bepaalde poli­tieke partijen ligt,
zal de gods­dienst wor­den terug gedrongen
tot achter de voordeur.
Vroe­ger was goddeloos een vre­se­lijke bele­diging,
nu is het een ereti­tel.
Toch zou ik wensen en wil ik bid­den
dat er meer ruimte mag komen
voor een gods­diens­tig verstaan,
voor het beleven van spi­ri­tu­ele waar­den,
voor respect voor het heilige,
voor de mens als Gods beeld en gelijkenis.

Laten we ook bid­den
om zegen over ons allen,
over de zieken en gezon­den,
over ons werk
en over de kerk,
om een goed nieuw jaar
voor allen die ons dier­baar zijn.