Bisschop Punt was er weer bij!

Wilibrorddag seminarie

Op maan­dag 6 februari was de eerste Wil­li­brord­dag van het semi­na­rie in Heiloo in het nieuwe jaar. Op deze dag komen de pries­ters die in de laatste vijf jaar zijn gewijd samen voor studie, gebed, broe­der­lijk samen­zijn en een groeps­ge­sprek met de bis­schop. Deze keer was de bis­schop, mgr. dr. Jozef Punt er weer bij na het beëindigen van zijn sabbats­pe­rio­de.

Na het groeps­ge­sprek, waarin de jonge pries­ters ver­tellen over hun erva­ringen in de pa­ro­chie, hebben we samen de heilige Mis gevierd, waarbij mgr. Punt hoofd­cele­brant was en ik de preek heb gehou­den.

In de homilie heb ik stil gestaan bij het evan­ge­lie van de dag over Jezus die overal waar Hij komt de zieken geneest en zo de liefde van Zijn Vader zicht­baar maakt. Wat het uit­werkte in de harten van de vele mensen die daarbij waren of een gene­zing hebben ondervon­den, is per persoon ver­schil­lend geweest. Som­mi­gen zullen voor hun leven diep geraakt zijn geweest, anderen zullen later wellicht mee hebben ge­roe­pen met de menigte in Jeru­za­lem die om Jezus' kruisi­ging vroeg. Het laat weer zien: wij moeten zaaien maar tege­lijk aan God overlaten wat ervan komt.

Dat zijn soms onvermoede vruchten, zoals we zien aan het leven van de heiligen van deze dag, de H. Paulus Miki en gezellen, 26 mar­te­la­ren van Japan: drie Jezuïeten, zes Fran­cis­ca­nen en 17 leken-leden van de derde orde van Fran­cis­cus. In 1597 wer­den zij gemar­teld na een lange tocht naar Nagasaki. Onderweg en tot op het kruis waaraan zij de mar­tel­dood stierven, hebben zij gezongen, gebe­den en gepredikt. Velen lachten hen uit, andere waren onder de indruk. In deze periode tot zo ongeveer 1640 stierven 3000 chris­te­nen de mar­tel­dood. Onder hen ook de heilige Lorenzo Ruiz en gezellen (+ 1633), die op 28 sep­tem­ber wor­den gevierd. Daarna leek het chris­ten­dom uitgestorven maar juist in Nagasaki kwamen er ineens weer chris­te­nen 'boven water' toen de mis­sio­na­rissen in 1858 het land weer in mochten. Zij bleken al die eeuwen het geloof levend te hebben gehou­den. We weten het dus nooit, wij moeten zaaien en de oogst (en het hoe en het wat) toch een beetje aan de Heer zelf overlaten.

Na de Eucha­ris­tie­vie­ring was er nog een ge­za­men­lijke maal­tijd, voor ieder een mooie ont­moe­ting en vreug­de­vol samen­zijn.