Zuster Majelle is naar de hemel

Bijna 95 jaar oud

Op dins­dag 25 april 2017 hebben we afscheid geno­men van zuster Maria Majelle Meijman met een plech­tige uit­vaart­mis. Zuster Majelle was mijn huishoudster toen ik pastoor was in Haas­trecht en heeft daarna nog vijf jaar voor het semi­na­rie in Vo­ge­len­zang gewerkt.

Zuster Majelle geboren op de dag van de eerste Maria-ver­schij­ning in Fatima, 13 mei 1922, is overle­den in het jaar van het eeuw­feest ervan. Op 20 april is zij rus­tig heen­ge­gaan in R.K. Zorg­cen­trum Room­burgh in Leiden, waar zij met veel liefde ver­zorgd is. Ook vanuit Haas­trecht en het semi­na­rie werd zij nog door mw. Mieke Goris en ver­schil­lende andere mensen bezocht.

Zij was op 25 april 1940 -vlak voor het uit­bre­ken van de tweede wereld­oor­log - ingetre­den in de Con­gre­ga­tie van de zusters van Liefde waar zij in ok­to­ber van dat jaar het noviciaat begon. Zij heeft gewerkt als onder­wij­zeres en lerares aan middel­ba­re scholen en na haar pensione­ring als huishoudster in Haas­trecht en vrijwilligster in de biblio­theek in het semi­na­rie in Vo­ge­len­zang. Zij was een vrouw die het geloof en haar reli­gi­euze roe­ping trouw heeft bewaard. Zij werd begraven op de dag waarop zij was ingetre­den in het klooster. Mogen zij rusten in vrede!

Bij de H. Mis con­ce­le­breer­den met mij pastoor Joost van der Mee uit Haas­trecht, pastoor John Burger die een tijdlang assis­te­rend pries­ter in Haas­trecht was en pastoor Floris Bun­scho­ten die haar heeft mee­ge­maakt in het semi­na­rie in Vo­ge­len­zang.Het evan­ge­lie was dat van de Emmaus­gan­gers.

Homilie

Hem herkennen

Broe­ders en zusters,
We hebben het verhaal van de Emmaus­gan­gers gehoord.
Dat is na­tuur­lijk een evan­ge­lie
dat goed bij deze paas­tijd past,
maar het past ook goed bij het leven van zuster Majelle.
Zij heeft tij­den van zoeken en vragen gekend,
gepaard met teleur­stel­ling en droef­heid,
met een donkere nacht van de ziel,
maar die tij­den mochten steeds weer uitmon­den
in het herkennen van de Heer,
zeker heel bij­zon­der in de Eucha­ris­tie.
Het was voor haar een levens­voor­waar­de
in een huis te zijn
waar zij dage­lijks naar de H. Mis kon gaan.

'T zal wel een goed nonnetje zijn

De roe­ping van zuster Majelle tot het kloosterleven
gaat terug op een diepe erva­ring
dat zij in Gods liefde en zorg was geborgen.
Haar moe­der was vroeg overle­den,
haar vader her­trouwde na enige tijd
en het gezin viel uit elkaar.
In dit verdriet
en de gees­te­lij­ke een­zaam­heid
die zij daarin ervoer,
heeft zij ervaren dat haar roe­ping was
om helemaal van God te zijn
en dat God er voor haar was.
“‘T zal wel een goed nonnetje zijn”
had de deken van Zwolle haar familie gezegd
en zo ging zij nog net voor haar 18-jarige leef­tijd
naar het klooster in het oorlogs­jaar 1940,
waar zij in ok­to­ber van dat jaar
haar noviciaat begon.
Haar taak in het onder­wijs
heeft zij met plezier vervuld,
vooral het onder­wijs aan de jongens
op de MULO, later MAVO
beviel haar heel goed.
Duits en bio­lo­gie waren haar vakken.
Na haar pensione­ring
heeft zij dat onder­wijs nog voort­ge­zet
aan de Jozef­school in Tilburg.

Pater Penning de Vries

Toen de ver­an­de­ringen kwamen
in de zesti­ger jaren,
is zij er eerst wel wat in mee­ge­gaan;
een korte tijd heeft zij haar habijt uit gehad,
zwemmen leek haar wel wat.
Maar al spoe­dig begon zij
het kloosterleven te missen
waarvoor zij was ingetre­den
en de geest van de stichter, mgr. Zwijsen.
Zij woonde een retraite bij
van pater Penning de Vries
en de gericht­heid op God
en op de heilige Schrift
die zij heeft ervaren in die retraites
en in de per­soon­lijke be­ge­lei­ding,
wer­den voor haar een richtsnoer
en een handvat om haar kloosterleven
ook in de toe­komst in te kunnen vullen.

Wat God doet is goed

Het hielp haar om
- ondanks haar vurig tempera­ment -
te zeggen en te herhalen:
“Wat God doet is goed”.
Tien jaar lang heeft zij mij
in de pastorie van Haas­trecht geholpen
en was zij dus mijn huisgenote;
daarna heeft zij nog bijna vijf jaar
in het semi­na­rie geholpen.

Retraite-woor­den

Bij het laatste Paas­feest
dat we in 1997 in Haas­trecht vier­den,
gaf zij mij een kaart
met woor­den die zij tij­dens een retraite
had geno­teerd:
“We zijn op aarde aller­eerst voor Iemand.
We zijn ge­roe­pen om bij Hem te zijn,
wat het leven ook vraagt,
anders dan je zou wensen....!
Er voor Hem zijn”.

Naar huis...

Dat voelde zij als haar grote roe­ping,
dat heeft zij ook de laatste jaren steeds herhaald:
“Wat Hij doet is goed.
Wil ik sterven?
Ik wil wat Hij wil.
Hij mag me halen,
ik ben er klaar voor”.

Zeker was zij blij
om naar het huis van de Vader te kunnen gaan.
Daarom is dit geen dag van droef­heid,
maar van vreugde.
We zijn blij voor haar
dat zij nu haar bestem­ming en vol­tooi­ing mag bereiken.

Steun en be­ge­lei­ding onderweg....

Het is zoals met de Emmaus­gan­gers
die met de Heer opliepen,
maar Hem niet herken­den.
Al gaandeweg wer­den zaken voor hen dui­de­lijker,
zij kregen een weg gewezen,
zij voel­den hun hart bran­den.
Totdat zij Hem helemaal mochten herkennen
aan het breken van het brood.
Onderweg op haar levensweg
heeft zr. Majelle die steun gehad
in de gees­te­lij­ke lei­ding
en ook in de Eucha­ris­tie
waar zij Jezus in Zijn offer ontmoette.

Bij Hem rusten...

Daar leerde zij:
“Veel ijver is niet het­zelfde
als veel liefde.
De chris­te­lijke volmaakt­heid is niet
wat je kúnt...
Wat kon Christus op het kruis?
Niks...dood­bloe­den”.
Hij is er... bij Hem rusten,
dat was haar verlangen
en dan zijn die tij­den waarop Hij afwe­zig lijkt,
zoals voor de Emmaus­gan­gers,
de moei­lijkste.

Goede mensen

Zr. Majelle heeft een hoge leef­tijd bereikt
en haar broers en zussen overleefd,
dat maakt de kring om je heen kleiner,
maar gelukkig waren er om haar heen
mensen die haar
bij­zon­der veel liefde hebben gegeven,
ik denk aller­eerst aan Hans en Harriët,
die zoveel voor haar hebben gedaan.
Zij was er jullie dank­baar voor en ik ben dat ook.
Ook rector Hofstede,
alle mensen van Room­burgh en directeur Ruud Stuurman
wil ik harte­lijk danken
en last but not least
haar oversten en medezusters
die haar zo trouw hebben bezocht.

Vrede!

We leggen haar nu in de han­den van Hem
aan wie zij hier op aarde
meer dan 75 jaar
als reli­gi­euze toegewijd mocht zijn.
Moge zij rusten in vrede!
Amen.