Onze manier van leven (kerken worden sportscholen)

Fatimadag in Heiloo: Slachtoffers aanslagen herdacht

19 au­gus­tus werd in het dio­ce­saan hei­lig­dom van Heiloo opnieuw een Fatima­dag gehou­den, in ver­band met de hon­derd­ste ver­jaar­dag dit jaar van de ver­schij­ningen.

Aanslagen

De dag begon met een Eucha­ris­tie­vie­ring met aan­slui­tend een pro­ces­sie door het park (zie foto's). Tijdens de heilige Mis wer­den de slacht­of­fers van de aan­slagen in Barcelona en Finland, de gewon­den en fami­lie­le­den en vrien­den van slacht­of­fers her­dacht en werd voor hen gebe­den.

Welvaart en drei­ging

Ook in de preek stond ik hier bij stil: wij leven in grote wel­vaart, nooit eer­der is het ons in het westen materieel zo goed gegaan. Tege­lijk is God uit onze maat­schap­pij verdwenen, ruim de helft van onze land­ge­no­ten zegt niet (meer) in God te geloven, terwijl de meeste anderen er tame­lijk heime­lijk over doen: niets is zo privé als een geloofs­over­tui­ging. Mensen zeggen 'trots' te zijn op van alles en nog wat en trekken met dat woord pres­ta­ties geheel naar hun eigen persoon. Kerken wor­den sport­scho­len. Tege­lijk wordt die samen­le­ving bedreigd, een drei­ging die we vermoe­de­lijk het meest ervaren door de vluch­te­lingen­cri­sis en de ter­ro­ris­tische aan­slagen. Beide crises hebben te maken met de manier waarop wij leven: de mensen die - nu vooral uit Afrika - uit alle macht proberen het rijke Europa te bereiken, zijn als het ware onze onbe­taalde reke­ning: wanneer wij onze wel­vaart niet wer­ke­lijk kunnen delen, zullen de armen proberen het bij ons in Europa beter te krijgen, zoals paus Paulus VI vijf­tig jaar gele­den al voorspelde. Terwijl de aan­slagen mede een (volstrekt verwerpe­lijke) reactie zijn op een maat­schap­pij die als Goddeloos en waar­denloos wordt gezien.

Ver­schij­ningen

De ver­schij­ningen van de laatste ruim hon­derd­vijf­tig jaar - La Salette, Rue de Bac, Lourdes, Fatima enz. - wijzen alle op de ernst van de tij­den en op de nood­zaak van boete en beke­ring.

Trots of ver­trouwen

In het evan­ge­lie van deze dag vroeg Jezus ons als kin­de­ren te zijn, omdat alleen zij het ko­nink­rijk der hemelen zullen erven. Dat kind staat voor eenvoud, ver­trouwen en ont­vanke­lijk­heid, het tegen­ge­stelde van de mens die zich­zelf verheer­lijkt en trots op een troontje plaatst. Onze moge­lijk­he­den zijn mis­schien beperkt en uit­ein­delijk is alles in Gods hand, maar in ieder geval is het van belang die weg van het kind te gaan, te leven uit ver­trouwen en geloof in een Vader en dat niet onder stoelen of banken te steken. Het gaat tenslotte om onze diepste en meest be­lang­rijke waar­den.

Toewij­ding

Na de lunchpauze heb ik een lezing gehou­den over Fatima en de bete­ke­nis van de toe­wij­ding aan Maria, waarna de dag besloten werd met een gebed van toe­wij­ding en aanbid­ding van het heilig Sacra­ment.