In de meest simpele eenvoud....
Maria’s medewerking aan de verlossing - Geloofsdag in Thorn
Op 7 oktober was ik in Thorn in de Foyer de Charité voor de Geloofsdag om daar enkele inleidingen over de medewerking van Maria aan de verlossing te geven en de Eucharistie te vieren. Op deze dag wordt de gedachtenis van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans gevierd.
Bidt de Rozenkrans!
Het aantal van 150 Wees gegroeten voor een volledige rozenkrans is overgenomen van het aantal psalmen. Het feest is ingesteld onder de naam van Onze Lieve Vrouw van de Overwinning naar aanleiding van de overwinning op de Turkse vloot bij Lepanto op 7 oktober 1571. Omdat die overwinning werd behaald onder eendrachtig gebed van de broederschappen van de rozenkrans, veranderde Gregorius XIII het feest, in heilige maagd Maria van de rozenkrans. Veel pausen hebben gevraagd de Rozenkrans te bidden. Paus Leo XIII heeft er zelfs negen encyclieken aan gewijd. Paus Pius XI heeft gevraagd de Rozenkrans te bidden, vooral in de oktobermaand, om rampen af te weren die de wereld bedreigen van de kant van het communisme en het moderne heidendom, en drukt de ouders op het hart in de huiselijke kring 's avonds de Rozenkrans te bidden. Bij verschijningen van Maria, vooral in Lourdes en Fatima, is het belang van het Rozenkransgebed onderstreept.
Het Rozenkransfeest werd een typisch Dominicaans feest doordat de oorsprong van de rozenkrans abusievelijk aan de stichter van de Dominicanen werd toegeschreven, die dit gebedssnoer van Maria ontvangen zou hebben.
Tijdens de Eucharistieviering heb ik de hierna volgende homilie gehouden.
Homilie
In de tempel of ergens achteraf...
Heel het evangelie
dat we zojuist hebben gehoord
ademt eenvoud en geborgenheid.
De eerste woorden die zijn voorgelezen
“Toen Elizabeth zes maanden zwanger was...”
verwijzen naar de aankondiging en de geboorte
van Johannes de Doper.
Ook daar was het de engel Gabriël geweest
die de geboorte aangekondigd had,
maar het had plaatsgevonden
in de tempel van Jeruzalem
en dan ook nog
op een heel bijzonder moment:
De aankondiging had plaats gevonden
tijdens het wierookoffer
dat Zacharias
als hoogtepunt van heel zijn priesterlijk
leven en werken
daar in de tempel mocht opdragen.
Als we het naar het heden zouden moeten vertalen
zou U het kunnen vergelijken
met een verschijning
tijdens de pausmis in de Sint Pieter.
Zo´n soort belangrijk moment.
Drie keer niks
Maar bij de aankondiging aan Maria
niets van dit alles.
De ontmoeting gebeurt binnen
in het eenvoudige huisje
van een vrouw,
die ook nog eens jong is
en nog niet volledig gehuwd,
dat was in de visie van die tijd
driemaal niks
(je moest toen oud zijn om gezag te hebben
en man zijn en volledig getrouwd),
en zij woont bovendien in een gehucht
- het woord stadje is eigenlijk een eufemisme -
in Nazaret waar Bijbel en Talmoed
niet over spraken,
en dat ligt weer
in het halfheidense Galilea,
niet eens in Judea,
waar de echte Joden wonen.
En Maria noemt zich tegenover de engel
dienstmaagd: δούλη staat er in het Grieks,
je zou het ook met slavin kunnen vertalen.
Het is zo van alles het minste
wat je je kunt bedenken.
En het kind moet Jezus worden genoemd,
(Jehosua of Jeshua)
dat betekent: God redt,
maar het is een heel gewone naam,
die tot de 2e eeuw na Christus veel voorkomt.
Dus het is allemaal heel gewoontjes,
alles ademt de meest simpele eenvoud.
De Allerhoogste in onherkenbare eenvoud
Maar de woorden die gesproken worden
staan ermee in lijnrecht contrast:
Degene die geboren wordt
is de Messiaanse heerser
die voor eeuwig koning zal zijn.
Hij zal groot zijn,
Zoon van de Allerhoogste,
zal dit Kind worden genoemd.
Wat daarmee bedoeld wordt,
is even verderop verduidelijkt:
“De heilige Geest zal over U komen
en de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen;
en wat ter wereld gebracht wordt
zal heilig heten,
Zoon van God”.
Dus bij de uiterlijke eenvoud en geringheid,
voegen zich deze woorden
die aangeven
dat hier gebeurt
wat het allergrootste, allerhoogste is
wat je kunt bedenken:
dat God zelf hier binnen treedt
in onze wereld:
de Allerhoogste
in de eenvoud van ons mens-zijn
Alles ademt dus de kleinheid en eenvoud
waarmee God zelf in deze wereld
wil komen.
Eucharistisch
God komt tot ons
in eenvoud en kleinheid, verborgen
en dat is niet alleen iets van toen
op dat moment van de menswording,
het is ook niet alleen iets van het aardse leven van Jezus,
dit gaat nog altijd door,
ook hier en nu
wanneer Hij tot ons komt
verborgen, eenvoudig en klein
onder de nietige gedaante van het Brood.
Het is hét kenmerk geworden
van de Kerk,
het Lichaam van Christus:
het is de ware Kerk
waar wie nederig, eenvoudig en dienstbaar verschijnt,
zichtbaar teken is
van de wijze waarop Jezus
tot ons komt.
Het komt op geloof aan
Dan komt het op het geloof aan
om achter het menselijke
het goddelijke zien.
Je ziet mensen, een instituut,
herken Christus!
Je ziet een beetje brood, een beetje wijn,
zie Hem!
Je ziet wat olie, wat water,
een hand die wordt opgelegd,
zie Christus die vergeeft, die sterkt, die wijdt!
Je ziet een armelijk huisje,
een alledaags meisje,
herken God en Zijn moeder!
Zie meer!
Hem herkennen
in de Kerk,
in de sacramenten,
in je leven,
in de gewone gebeurtenissen van iedere dag:
zie meer Hem,
dan het uiterlijke, alledaagse
wat er gebeurt.
Dat kunnen we van Maria leren
die in die eenvoudige setting
haar jawoord sprak;
het is het antwoord van de mens
die Gods hand herkent
en zich daaraan overgeeft.
Hem herkennen in alles
Denk gerust aan dingen in je leven
waar je het moeilijk mee hebt:
dit of dat zou anders moeten zijn,
dat zou ik graag anders willen hebben,
en probeer die beweging met Maria mee te maken:
zie het, onderken het
en neem het aan:
dit of dat vind ik moeilijk,
maar ik neem het van U aan,
het mag er zijn,
dat is mijn “Fiat”,
in de gewone dingen, in alles Hem herkennen.
Dat het ons steeds gegeven mag zijn
om dat met Maria mee te doen. AMEN.
