Wat maakt je blij?

150 jaar Dionysiusparochie

Op zon­dag 8 ok­to­ber was ik in de H. Dio­ny­sius­paro­chie in Heer­hu­go­waard voor de vie­ring van 150 jaar pa­ro­chie. Het was een mooi feest, dat een feest­jaar inluidt. Na de druk bezochte Mis werd een gedenkplaat gezegend met de namen van de pries­ters die uit de pa­ro­chie afkoms­tig zijn, ont­hulde weth­ou­der Guido Oude Kotte de naambor­den van het nieuwe Dio­ny­siuslaantje, bewon­der­den we de nieuwe bestra­ting en wer­den het gerestaureerde pries­tergraf en kruis gezegend.

Het is dui­de­lijk dat de Dio­ny­sius­paro­chie een levende ge­meen­schap is: er waren tien­tal­len kin­de­ren voor de kin­der­woord­dienst, de KISI-kids zongen, evenals de koren Spirit en het gemengde koor (dat vijf­tig jaar bestaat). Veer­tien mis­die­naars en acolieten dien­den aan het altaar. Na de fees­te­lij­ke Mis, waarin behalve pastoor Frank Domen ook pa­ro­chie­zoon Luis Weel con­ce­le­breerde en diaken Eelke Ligthart assis­teerde, was er een receptie voor de pa­ro­chi­anen en eigen ac­ti­vi­teiten voor de kin­de­ren en jon­ge­ren. Aan het einde van de Mis was deken Eduard Moltzer er om te fe­li­ci­te­ren.

Bij gelegen­heid van het jubileum zijn twee fraaie magazines uitge­ge­ven "150 jaar Dio­ny­sius­paro­chie" en "Pries­ter­zonen", dat laatste met een beschrij­ving van het leven en werk van de pries­ters die uit de pa­ro­chie afkoms­tig zijn en een over­zicht van de zusters en broe­ders (reli­gi­euzen) voor zover die bekend waren.

HOMILIE

Proficiat!

Aller­eerst wil ik U allen
van harte fe­li­ci­te­ren
met het 150 jarig bestaan
van de pa­ro­chie!  

Andere tij­den...

In die 150 jaar is veel gebeurd,
toen de pa­ro­chie werd gesticht
bewogen de mensen zich voort in een koets
of te paard of te voet
en veel mensen kwamen het dorp niet af
of alleen bij hoge uit­zon­de­ring;
van wat er in andere lan­den gebeurde,
hoorde men hooguit iets uit een krant,
het leven was sober, een­vou­dig
en de meeste mensen had­den niet meer
dan lager onder­wijs, de basis­school.
Er waren meer ziektes, min­der goed eten
en de mensen wer­den niet zo oud.

En ze voel­den zich mede daardoor
veel meer af­han­ke­lijk
van Gods voor­zienig­heid.
Dat iemand niet in God geloofde,
kwam toen haast niet voor
en bijna ie­der­een ging naar de kerk
en vrijwel niemand zou vergeten
om thuis en in de kerk
van harte te bid­den.

Vreugde

Dat zie je nu nog in Afrika
en som­mi­ge andere armere lan­den.
Mensen die daar weleens zijn geweest,
komen terug onder de indruk van het geloof
en vooral van de blij­heid, de vreugde van de mensen.
De mensen zijn er niet zo rijk
maar er is een blij­heid die we hier niet meer kennen.
Ze dansen en zingen en springen van vreugde!

Terwijl je toch zou denken
dat je blij en gelukkig bent
als je rijk bent
en niets te klagen hebt.
Maar zo is het dus niet!

Wanneer ben je blij?

Want wanneer is er blij­heid, echte vreugde in ons hart?
Wat maakt ons gelukkig?
Is het niet zo dat iets kleins en gewoons
ons al blij kan maken:
de glim­lach van een kind....
Ik hoor mensen weleens zeggen
dat ze blij wor­den
van de kin­de­ren die zingen in de kerk,
de Kisi-kids bij­voor­beeld,
of op een andere manier
bij­zon­der bij de vie­ring wor­den betrokken.
Een kind dat voor Moeder­dag
iets heeft gemaakt,
geeft vreugde,
al is het iets een­vou­digs.
Maar als iemand de hoofd­prijs in de Staatsloterij wint
(of in een andere grote loterij)
heeft hij psycho­lo­gische be­ge­lei­ding nodig,
al willen heel veel mensen zo’n prijs juist graag hebben!

Eenvoud en kleine dingen...

Waarom geven die kleine dingen
zoveel vreugde?
Ze geven vreugde omdat ze een­vou­dig en men­se­lijk zijn,
eer­lijk en oprecht,
zon­der verborgen be­doe­lin­gen,
zon­der heers­zucht of gemene spel­le­tjes.
In een kind is ook het geloof
nog na­tuur­lijk en spon­taan.
In die kleine, mooie dingen die vreugde geven,
ont­dek­ken we wat in ons leven waarde­vol is.

Vreugde is er als we waarde hechten
aan de diep-men­se­lijke dingen
aan de liefde, het geloof en de hoop,
die zich uiten in allerlei kleine dingen,
bij­voor­beeld in wat je kunt betekenen
voor elkaar.

Een mooie ge­meen­schap

Als we het leven goed en mooi beleven
dan kunnen we samen ook
een mooie ge­meen­schap zijn,
een kerk, een pa­ro­chie,
een ge­meen­schap van mensen
die geloven in Jezus
en vrede kennen in hun hart.

Wat geeft vreugde?

Wat is er met die mensen in Afrika bij­voor­beeld,
dat hun zoveel vreugde geeft?

Het is zo gewoon

Wij zijn er aan gewend
dat we eigen­lijk alles hebben.
We komen geen voedsel tekort,
we hebben mooie kleren aan,
we hebben geld, vakanties en een baan
tenminste de meesten van ons,
niet ie­der­een, want ook in onze samen­le­ving
is er armoede, vaak verborgen.

We zijn geneigd om al die materie normaal te vin­den,
we hebben er recht op ,
het is van­zelf­spre­kend.
Maar dat is het na­tuur­lijk eigen­lijk niet.
Alles wat we hebben is ons toe­ver­trouwd,
het is ons gegeven,
niets is van­zelf­spre­kend
en morgen kan alles anders zijn.

Een cadeau

Als we in vreugde willen leven
en met God verbon­den willen zijn,
dan kun je maar beter een­vou­dig zijn.
Zie iedere dag als een cadeau,
beleef je leven als geschenk;
zie dat je geen recht hebt op voorspoed en geluk,
vraag dat je tegen­slag met liefde zult dragen,
biedt je moei­lijk­he­den Jezus aan
die voor ons Zijn kruis kwam dragen.
We zitten niet goed
als we het als ons recht zien
dat we het goed hebben
en het God verwijten
als we tegen­slag krijgen.
We zou­den daar­en­te­gen moeten leven
met heel veel oog
voor alle cadeautjes die God ons dage­lijks geeft;
dank God voor de zon, voor de kerk,
voor de bomen, voor de liefde en harte­lijk­heid
van mensen, voor alles;
kortom, leef in dank­baar­heid
en zie alles als een gave, een cadeau
dat ons is toe­ver­trouwd.

Ze had­den alles!

Want dat was de fout die Jezus verwijt
aan de wijn­bouwers
in het verhaal dat Hij vandaag
in het evan­ge­lie ver­telt.
Zij had­den een prach­tige wijn­gaard
toe­ver­trouwd gekregen,
alles was voor­zien:
een hei­ning, een wijnpers, een wachttoren,
alles compleet.
Maar die wijn­bouwers zagen het niet als een gave,
ze zagen niet dat ze iemand dank­baar moesten zijn,
ze zagen alleen hun eigen recht en voor­deel
en behandel­den alle mensen
die de eige­naar van de wijn­gaard hen zond
om reken­schap te geven,
op een vre­se­lijke manier.

We hebben zoveel

Zo is het met ons mensen in deze tijd
ook wel heel vaak.
We hebben zoveel moois gekregen,
alles is prach­tig voor­zien,
maar mensen waar­de­ren het niet,
ze zien het niet als een gave,
ze zijn trots op zich­zelf en hun werk,
maar niet dank­baar aan God.

Het evan­ge­lie laat ons horen
dat het slecht afloopt met die wijn­bouwers
het is alsof het evan­ge­lie ons wil zeggen:
je hebt alles gekregen,
geef aan God je dank­baar­heid,
loop Hem niet voorbij,
leef daardoor zelf in een vreugde
die in onze maat­schap­pij zeld­zaam is gewor­den.

Ja, er is in 150 jaar veel veran­derd,
maar God is dezelfde ge­ble­ven.

Vreugde en dank­baar­heid

Laten wij die vandaag
dit mooie feest mogen vieren
van 150 jaar pa­ro­chie
met eenvoud van hart
in vreugde en dank­baar­heid leven.
Proficiat!