Bezinningsdag voor de priesters van SVD in Hoofddorp

Missionarissen in Nederland

Woens­dag 15 no­vem­ber hiel­den de pries­ters van het SVD district van Sint Jan een be­zin­nings­dag in Hoofd­dorp ter voor­be­rei­ding op de Advents­tijd. Zij werken in Am­ster­dam, Hoofd­dorp, Den Haag, Schie­dam en Breda.

De oudere pries­ters zijn Neder­lan­ders, de jon­gere zijn afkoms­tig uit ver­schil­lende Azia­tische en Afrikaanse lan­den. Zij zijn werk­zaam in cultureel zeer gemêleerde gebie­den in Neder­land, zoals de Bijlmermeer, Am­ster­dam Oost en de Schil­derswijk. De oudere Neder­landse pries­ters vervullen een prach­tige brug­func­tie om de jon­ge­ren goed te laten lan­den. Zij zijn lid van een reli­gi­eus instituut, de Societas Verbi Divini, de Sociëteit van het God­de­lijk Woord.

Aan de hand van de Introitus-teksten van de zon­da­gen van de Advent ston­den we in de be­zin­ning stil bij wat van ons verwacht wordt om een Advents­mens te kunnen zijn: een pries­ter, een gelo­vi­ge die de komst van de Heer verwacht. De eerste zon­dag begint met het verheffen van het eigen hart tot God: Ad te levavi... Dit verheffen van eigen hart en ziel tot God is meer dan ooit nood­za­ke­lijk, omdat we leven in een maat­schap­pij die niet gelovig of gods­diens­tig is en religio­si­teit met een zeker dédain bekijkt. De wereld om ons heen wordt ge­ken­merkt door seculari­sa­tie, deca­dentie, met een enorm accent op seksua­li­teit (als ik de TV aanzet, gaat het op de meeste Neder­landse zen­ders over seks-gerela­teerde on­der­wer­pen). Verder zijn geld en macht heel be­lang­rijk; velen zijn te druk, maken lange werk­da­gen en hebben geen tijd voor anderen, terwijl tege­lijker­tijd een­zaam­heid het grootste probleem van onze samen­le­ving is. Het valt mensen die uit andere culturen komen altijd op hoe sterk het indi­vi­dua­lis­me in ons land is. Gees­te­lij­ke waar­den tellen niet of nau­we­lijks, ma­te­ri­alisme is voerheersend. Wie daar alleen naar kijkt kan nega­tief wor­den en denken dat in dit land geen ingang kan zijn om het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen! Dat komt omdat we te men­se­lijk kijken. Onze blik als gelo­vi­ge en als pries­ter moet die van Jezus zijn :”misereor super turbas”, ik heb medelij­den met al deze mensen. We moeten met de ogen van Jezus kijken. Dat betekent ook dat het voor een pries­ter cruciaal is dat hij mensen wil ont­moe­ten om hen de liefde van Jezus te geven.

In de samen­le­ving hebben leed en lij­den geen plaats; eliminatie van lij­den, ook dat is iets van de westerse samen­le­ving. De zorg­kos­ten rijzen de pan uit, alles moet uitstekend wor­den ver­zorgd en als dat niet meer gaat is er eutha­na­sie en stervens­hulp. Beide zijn een uiting van het verlangen van de mens om alles onder controle te hebben en van het niet aan­vaar­den van lij­den (wat na­tuur­lijk ook moei­lijk is). Maar meer dan perfect gere­gelde en goed geadministreerde zorg telt de harte­lijke liefde, het men­se­lijk contact. Het men­se­lijk aspect is het be­lang­rijk­ste: wie lijdt met liefde is beter af dan degene bij wie uiter­lijk alles in orde is, maar geen harte­lijk­heid ervaart. ”Misereor super turbas”. Denk ook aan de wapen­spreuk van de paus: miserando atque eligendo, over de blik van Jezus naar Levi/Mattheus: een liefde­volle barm­har­tig­heid die tege­lijk uitdaagt om stappen te zetten.
In deze samen­le­ving is het des te be­lang­rijker dat we leven in Gods te­gen­woor­dig­heid, Hem in het centrum plaatsen, zodat men niet alleen onze beperkte, ein­dige liefde ervaart, maar ook die van Hem. Is Hij erbij als je praat, als je loopt, als je bidt, als je sport enz. Je moet altijd bid­den, zegt Jezus in het evan­ge­lie, dus je leven moet een gebed zijn, dat zit in de vraag: Is Hij erbij?
Ontmoet Jezus in de mensen die je mag ont­moe­ten.
Dank­baar­heid en nede­rig­heid zijn broertjes of zusjes en ze helpen ons om in Gods te­gen­woor­dig­heid te leven.

In de pauzes was er ook gelegen­heid om met de pries­ters (nader) kennis te maken en te horen over hun taalstudie en inzet in ons land.