Croissants en warme koffie van een bedelaar

Christus Koning in de Obrechtkerk

Op zon­dag 26 no­vem­ber, feest van Christus Koning heb ik de Mis gevierd in de Obrecht­kerk (offi­cieel: O.L. Vrouw van de Aller­hei­ligste Rozen­krans) met koor en orkest. Kees de Wijs nam afscheid als organist en voor de H. Mis mocht ik een 95 jarige in de kerk opnemen. Het evan­ge­lie was Mt. 25 over die dors­tige, hon­gerige, vreem­de­ling... die Jezus zelf bleek te zijn.

Een kind van God op jaren

Het Obrecht­koor onder lei­ding van dirigent Luc Löwenthal geniet brede bekend­heid. Voor mij was dit de eerste keer dat ik dit voor­tref­fe­lijke koor in hun eigen kerk kon aan­ho­ren. De Jugendmesse van Haydn werd gezongen en ook Vivaldi, Mozart en het Gre­go­ri­aans ontbraken niet. Alles bijeen een bij­zon­der mooi en goed utige­voerd pro­gram­ma. Samen met de nieuwe pastoor Jacques Quadvlieg, die zich goed thuis voelt in zijn nieuwe pa­ro­chie, heb ik deze Mis kunnen vieren. Voor de heilige Mis mocht ik de heer mr. Hans Prior in de kerk opnemen door het heilig doopsel en vormsel. Van­wege de leef­tijd van de heer Prior - die overigens opmer­ke­lijk vitaal is - wer­den deze sacra­menten voor de Mis toege­diend, terwijl hij tij­dens de Eucha­ris­tie­vie­ring zijn eerste heilige communie ont­ving.

Hert en ziel

Het afscheid van vaste organist Kees de Wijs, die eer­der ook dirigent was van het Obrecht­koor, werd aan het eind van de Mis gememoreerd, waarbij vermeld mag wor­den dat hij bereid blijft om in te vallen als dat eens nodig is.
Kin­de­ren van de Kinder­kerk (Kinder­woord­dienst) kwamen een kaars brengen, die zij­zelf fraai had­den versierd bij een catechese­bij­een­komst .
Tenslotte werd het boekje "Met hert en ziel" ge­pre­sen­teerd en aan­ge­bo­den, dat is uitge­ge­ven bij gelegen­heid van het 25 jarig pries­ter­schap van pater Frans Vervooren, die veel in de Obrecht­kerk heeft geassis­teerd. Het biedt over­we­gingen bij de twaalf herten die de communie­bank van deze kerk sieren. Een teken van dank­baar­heid van de pa­ro­chie voor al zijn pas­to­rale inzet.

Na de vie­ring was er gelegen­heid om pa­ro­chi­anen en bezoekers van de Obrecht­kerk te ont­moe­ten en de dopeling te fe­li­ci­te­ren.
De Obrecht­kerk is een centrum van chris­te­lijke muziek­cul­tuur; 's mid­dags was er nog een concert met het stu­den­ten­koor.

HOMILIE

Hoe zal het zijn?

We richten vandaag onze ogen
op het einde der tij­den,
met de vraag
hoe het rijk van God eruit zal zien.
Hoe zal het leven eruit zien
als God het alleen voor het zeggen heeft
en geen kwade machten meer
hun rol of hun rolletje spelen?
Het is nu allemaal nog een visioen,
maar ik geloof en ver­trouw
dat we op weg zijn naar een beter leven
en dat wij de roe­ping hebben
om daar nu al iets van te rea­li­se­ren.

Einde en een nieuw begin...

Het feest van Christus Koning
is een mooie afslui­ting
van het ker­ke­lijk jaar.
Volgende week begint het nieuw li­tur­gisch jaar
met de advent
en de voor­be­rei­ding op het kerst­feest.

Alles was vol

Ja, nog een maandje en dan is het zover:
we horen het aloude kerst­ver­haal
dat begint met die twee mensen,
Jozef en de hoogzwan­gere Maria,
op weg naar Beth­le­hem,
waar ze aan alle deuren aankloppen
om een slaap­plaats te vin­den.
Nergens wer­den ze binnen­ge­la­ten,
alles was vol.
“Vol” is altijd een rela­tief begrip,
zoals “druk” en “geen tijd”.

Wat zou je doen?

Het verhaal is bijna twee­dui­zend jaar gele­den
ge­schre­ven
maar nog steeds heel actueel.
Wat zou­den wij zelf doen
als er ineens
wildvreemde mensen voor de deur staan
op zoek naar een slaap­plaats,
liefst gratis?
Er gaan dan ineens
allerlei gedachten door ons hoofd:
het komt na­tuur­lijk helemaal niet uit.
We hebben al afspraken
en andere gedachten
over de beste­ding van onze tijd.
En zijn die mensen wel te ver­trouwen?
Dade­lijk blijf je achter
met een leeg­geroofd huis!
En wat is dat voor idioterie
om hoogzwan­ger zo' n reis te onder­ne­men?

Volstrekt idioot

Deze zomer waren pries­ters en leken
van de Neo­ca­te­chu­me­nale weg
- een soort leken­be­we­ging in de kerk -
twee aan twee uit­ge­stuurd,
zon­der geld of een mobieltje
op een soort missie­tocht,
zoals de leer­lin­gen in het evan­ge­lie.
Ik heb van ver­schil­lende van hen
de erva­ringen gehoord.
Een pries­ter en een leek
waren heel harte­lijk welkom geheten
bij een alleenstaande katho­lie­ke vrouw
met een groot huis en een groot hart;
anderen waren daar­en­te­gen
uitgeschol­den door een pastoor
die degenen die hen had­den uit­ge­stuurd verwenste
en de hele onderne­ming
als volstrekt idioot bestem­pelde.

Croissants en warme koffie

Er waren er ook twee, een pries­ter en een se­mi­na­rist
die overal had­den ge­pro­beerd
onderdak te komen,
maar dat was niet gelukt.
Tenslotte waren ze maar
bij enkele dak­lo­zen
op een trein­sta­tion, ergens in Duits­land,
neer gestreken.
Ze raakten wat in gesprek
en tenslotte vielen ze allen in slaap.
De volgende morgen waren de dak­loze mensen verdwenen.
Die pries­ter en se­mi­na­rist dachten net maar weg te gaan,
toen een stel dak­lo­zen terug kwam
met croissants en warme koffie.
Ze had­den geld bij elkaar gebedeld
om die voor hen te kunnen kopen.

Wie wel eens in een derde wereldland komt
ontmoet het­zelfde patroon:
mensen die weinig bezitten, arm zijn,
geven en delen wat ze hebben.
Ze weten immers wat het is
om niets te hebben
en ze ervaren dat mensen elkaar nodig hebben.

Armen in je blik­veld

In onze samen­le­ving
ligt dat na­tuur­lijk wel wat anders.
We leven veel meer af­ge­slo­ten
van anderen, buiten onze bekende kring.
Dat stelt toch wel vragen aan ons
die christen en katho­liek willen zijn.
De ideale samen­le­ving van Koning Christus
ziet er zó uit
dat we anderen in ons leven toelaten.
Bij de kerst­maal­tijd
die Sant’ Egidio voor­be­reidt voor de armen,
in de Mozes en Aäron,
zag ik een CEO van een groot bedrijf rondlopen
om met zijn kin­de­ren helpen
en de armen bij dat kerstmaal te bedienen.
Toen ik zei dat ik dat zo mooi vond,
zei hij dat me dat hij het be­lang­rijk vond
dat de armen in het blik­veld
van zijn kin­de­ren zijn.

Empathie oftewel: naasten­liefde

Het feest van Christus Koning
leert ons wat het leven waarde­vol maakt
en dat is empathie,
je harte­lijk inleven in de situatie van anderen,
vooral van noodlijden­den en armen,
kortom: naasten­liefde.

Gode geleend

Als we het goede doen,
mensen zien stáán,
doen we dat in feite vaak zon­der diepe gedachte,
we doen het omdat het goed is.
Jezus zegt ons vandaag
dat we dat aan Hem hebben gedaan.
Iets goeds en moois,
gedaan aan een arme, een mens in nood,
is aan Jezus zelf gedaan,
het is iets moois voor God.
“De arme gegeven,
is Gode geleend”,
luidt een oud Neder­lands gezegde.
Want als we open staan voor anderen,
vooral voor de kleinen, de armen,
voor mensen in nood,
lopen we zo maar de kans
dat de Heer ook tot ons zal zeggen:
“Komt, gezegen­den van mijn Vader
en ont­vang het rijk - het ko­nink­rijk van Christus -
dat voor u gereed is
vanaf de grondves­ting der wereld”
AMEN