Evolutie of nanotechnologie: het wonder blijft!

De geboorte van een kind

Zater­dag 16 de­cem­ber vond in de kerk van Overveen een Lessons and Carols plaats met de Martinus cantorij uit Zwaag, die onder lei­ding staat van de dirigent van de Overveense kerk, Paul Waerts.Een mooi gebeuren waarvoor veel belang­stel­ling bestaat. Ik was er om de over­we­ging te hou­den.

In fraaie kerk van O.L. Vrouw On­be­vlekt Ont­van­gen kwam de uitstekende zang van de St. Martinuscantorij - door Dick Grasman begeleid op het orgel - goed tot zijn recht. Pastoor dr. Bart Putter en diaken Gert-Jan v.d. Wal lazen de lezingen en gebe­den voor en ikzelf heb bij deze gelegen­heid de hierna volgende over­we­ging gehou­den.

OVERWEGING

Nano­tech­no­lo­gie

In 2016 kreeg de Groningse hoog­le­raar Ben Feringa
de Nobel­prijs voor chemie.
Hij is een expert in nano­tech­no­lo­gie,
dat gaat over de allerkleinste deeltjes;
een nano­me­ter is één-mil­joen­ste milli­me­ter.
Ter vergelij­king:
een men­se­lijke cel is ongeveer 10 micro­me­ter groot
en een micro­me­ter is één-dui­zend­ste milli­me­ter.
Nanobio­lo­gie en nano­tech­no­lo­gie gaan dus
over iets bijna on­voor­stel­baar kleins.
Ik weet daar zo goed als niets van,
maar een tijdje terug hoorde ik
die professor Feringa
op de radio er en­thou­siast van ver­tellen.
Hij ver­telde hoe een mens
op dat allerkleinste niveau
- één mil­joen­ste milli­me­ter! -
nog zo complex in elkaar zit
en ieder piepklein onder­deeltje
een bij­zon­dere taak heeft in het geheel
en ons lichaam goed laat func­tio­ne­ren.
Die nano­tech­no­lo­gie en -bio­lo­gie
zijn iets van de laatste jaren,
zo’n twin­tig jaar gele­den
wisten we nog vrijwel niets van de wer­ke­lijk­heid
op dat niveau.

Wat een won­der!

Mijn reactie was:
Wat een won­der is de mens,
die in zelfs het kleinste onder­deel
zo knap en bij­zon­der in elkaar zit.

Ontrafelen

Na­tuur­lijk is het de taak van weten­schappers
als nobel­prijswin­naar Feringa
om de nano-raadsels te ontrafelen
en te zien hoe daaruit weer toepas­singen kunnen komen
die diens­tig zijn aan de ge­zond­heid van mensen.
Als we een raadsel ontrafelen,
het raadsel dóór krijgen,
krijgen we er macht over,
we weten hoe het in elkaar zit.
Op dat moment zullen mensen zeggen:
het is geen won­der,
ik weet hoe het in elkaar zit,
ik snap het proces.
Totdat zich mis­schien weer
nieuwe raadsels aan zullen dienen.

Een evolutiebioloog

Jaren gele­den sprak ik een evolutiebioloog
die aan een van onze uni­ver­si­teiten doceert.
Hij was door zijn studie
meer en meer gaan begrijpen
van al die ont­wik­ke­lingen en raadsels
van mens-zijn, evolutie en natuur
en was langs die weg tot geloof geko­men
en katho­liek gewor­den.
Hij had het won­der ontrafelt,
gezien hoe complex alles in elkaar zit
en zich ont­wik­keld heeft,
hij had ver­vol­gens ook weer
met wat afstand gekeken
en het won­der gezien.

Geboorte

Één van de momenten waarop wij mensen
het won­der kunnen zien
is bij de geboorte van een nieuwe mens.
Wie vader of moe­der wordt
en het pas­ge­bo­ren kind in zijn armen houdt,
denkt niet aan nanobio­lo­gie, evolutie
en che­mische processen.
Die ouder ziet een geschenk, een won­der, een mens,
iets van zich­zelf dat toch weer uniek en anders is.

Het kleine, on­schul­dige kind in onze armen
roept ook het verlangen in ons wakker
om zelf goed, on­schul­dig en dienst­baar te zijn,
goede ouders te zijn voor dit kind.

Hij kwam als een kind

Ik denk dat God er daarom voor heeft gekozen
ons mensen niet te verlossen
door een mach­tig ingrijpen,
door te ver­schij­nen als koning en held,
maar door te komen als Kind,
het Kind van Beth­le­hem.
Want het gaat onze hemelse Vader
er niet om
ons ergens toe te dwingen,
ons in een gareel te brengen,
zodat wij geen ver­keerde dingen doen,
nee, Hij wil onze harten winnen,
Hij wil onze liefde ont­van­gen,
Hij wil dat wij het won­der ervaren
en het kind in ons toelaten,
Hij wil een relatie van hart tot hart,
dat wij­zelf voor Hem kiezen,
in vrij­heid, uit liefde
in bewon­dering voor het won­der,
in dank­baar­heid om de schep­ping,
om ons leven, om zoveel...

Het won­der

Zeker er is ook veel verknoeid en verpest in onze wereld:
er is hon­ger, oorlog, milieuver­vuiling, lij­den,
en zo veel meer;
toch kunnen we ondanks alles nog steeds
het won­der ervaren en ont­dek­ken.

Kerst­mis nodigt ons daartoe uit:
om te kijken in de stal,
om het Kind te zien
dat voor ons geboren werd,
en het won­der, de onschuld, de zuiver­heid
en die relatie met Hem
in ons hart toe te laten....

Zalig kerst­mis alvast!