Ga eens mee naar een eenzame plaats...

Rust en reflectie in Heiloo

Het hei­lig­dom van Onze Lieve Vrouw ter Nood ziet er prach­tig uit. Vrij­wil­li­gers hebben de kruis­wegs­ta­ties opgeknapt, de paden zijn netjes gemaakt, het hele park ziet eruit om door een ringetje te halen en onlangs zijn ook de banken bij de twaalfde statie van de kruis­weg helemaal opgeknapt. Een vrij­wil­li­ger ver­trouwde me toe dat er 30 liter van een bekend merk verf in was gaan zitten.

Maar niet alleen daarom is "Heiloo" echt een bezoek waard. Centraal staat na­tuur­lijk de kleine kapel die de hele dag voor gebed en be­zin­ning geopend is. En daar wordt druk gebruik van gemaakt, zo kon ik vandaag weer con­sta­te­ren. De jonge zusters van het Mens­ge­wor­den Woord waren dan ook zelfs op zon­dag druk bezig de kaarsenvoorra­den aan te vullen. Op 22 juli mocht ik hier de zon­dags­mis­sen en het Lof vieren. Ik heb daarbij de volgende preek gehou­den.

Homilie

Mis­schien hebt U het zelf ook zo mee­ge­maakt dat je moe­der thuis met de thee op je zat te wachten als je uit school kwam. Je kon even je verhaal kwijt en daarna weer onbe­zorgd gaan spelen.

Dat was zeker iets heel goeds: er is tijd en aan­dacht voor elkaar en doordat het kind zo fijn even kan praten, groeit de on­der­lin­ge band en die on­der­lin­ge band van ver­trouwen is ook vaak weer de weg waarlangs waar­den en normen en het geloof wor­den doorge­ge­ven, want wat is geloof uit­ein­delijk anders dan ver­trouwen in een goede God die als een vader naar je luistert, in een goede Moeder ook - zo mogen we ons hier in Heiloo wel rea­li­se­ren - die onze Voor­spreek­ster en Mid­de­la­res is, die er voor ons is, Maria onze Moeder.

Eigen­lijk is precies dat mis­schien wel de be­lang­rijk­ste erva­ring die je in het leven op kunt doen: dat er Iemand voor je is. En zo was die Mama met haar een­vou­dig kopje thee ook een beeld van Gods liefde.

Jezus doet het eigen­lijk zelf zo in het evan­ge­lie van vandaag: de apos­te­len waren uit­ge­stuurd, nu komen ze terug en Jezus luistert naar hun erva­ringen, de leer­lin­gen kunnen hun verhaal kwijt. Als je ouder wordt en mid­den in het leven staat, is het vaak druk.

Als je in de kracht van je leven bent wordt er van alles van je gevraagd: werk, gezin, de school en de hobby’s van de kin­de­ren, vrij­wil­li­gers­werk mis­schien en zorg voor ouder wor­dende ouders, er kan veel bij elkaar komen.

Dat lijkt wel steeds vroe­ger te beginnen: kin­de­ren zijn vaak al heel druk met school, com­puter, sport en muziek, kin­de­ren op de basis­school met een volle agenda! Eigen­lijk is dat niet zo ideaal, het is van belang wat afstand te nemen, te kunnen reflec­te­ren op de dingen, op het leven, je contacten, je doelen.

Jezus vindt dat in ieder geval blijk­baar ook, in het evan­ge­lie van vandaag: Hij neemt de apos­te­len die nog geen tijd hebben om eens rus­tig te eten of te drinken, mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn, wat uit te rusten, te reflec­te­ren. Dat is heel be­lang­rijk.

Het schijnt dat in onze samen­le­ving meer dan de helft van de mensen zich niet of niet meer tot een gods­dienst bekent. In het alge­meen is het percentage mensen dat geen band heeft met een per­soon­lijke God, mensen die geen geloofs­re­la­tie hebben, sterk gestegen. Na­tuur­lijk vind ik dat ont­zet­tend jammer.

Het geloof is een grote rijkdom voor je leven, het geeft je waar­den en normen mee, geeft je leven een ruimte en een diepte, het geeft je oog en hart voor andere mensen en het maakt dat je altijd per­spec­tief hebt: hoe donker de wolken ook zijn, je hebt altijd uit­zicht als je een geloof hebt.

En het is na­tuur­lijk ook spij­tig dat Onze Lieve Heer die zoveel voor ons mensen doet, zo weinig weder­liefde krijgt. Ik vind het dus zeer te betreuren als mensen niet geloven en dat dit er in onze samen­le­ving zoveel zijn. Ik denk trouwens dat dit snel zou ver­an­de­ren als mensen die eenzame plaats zou­den opzoeken om eens even alleen te zijn en gees­te­lijk uit te rusten.

Als je in de stilte bent, kom je tot je diepste zelf; je merkt dan dat je allerlei zaken heel anders gaat bekijken, je blik wordt anders: dingen waar je je vre­se­lijk druk over maakte, wor­den dan van geen belang; dingen die je uit het oog had verloren, krijgen dan weer je aan­dacht.

Stilte, re­flec­tie, gees­te­lij­ke rust, niet van het een naar het ander, dat maakt dat je weer oog krijgt voor wat wezen­lijk is. Zelf merk ik dat ieder jaar in de retraite. Niet voor niets dat die voor pries­ters voorge­schre­ven is.

Het is nodig en ik kan het U allemaal aanbevelen! Eigen­lijk is dat wat er in het evan­ge­lie gebeurt: de apos­te­len gaan met Jezus naar een eenzame plaats en op die eenzame plaats treffen ze een grote menigte. Jezus krijgt medelij­den met die mensen, ze zijn als schapen zon­der her­der. Die mensen kunnen als het ware even tot zich­zelf komen, afstand nemen, daar op die eenzame plaats, waar Jezus tot hun hart spreekt.

Bijna alle mensen hebben ergens in hun leven wel iets van God ervaren. Het is me vaker opge­val­len dat zelfs niet gelo­vi­ge mensen eigen­lijk in hun leven weleens een eye-opener hebben gehad, een kleine hint, een teken van Gods aanwe­zig­heid en van hun zorg voor hen.

Maar lang niet ie­der­een heeft dat teken herkend of er iets mee gedaan, daarvoor moet je toch even stil staan, tot je door laten dringen en reflec­te­ren op wat er is gebeurd.

Laten we zelf toch met regelmaat die rust en die stilte opzoeken om in ons leven even stil te staan bij dat wat blijft en daarover bid­dend na te denken zodat we steeds meer gevoel mogen krijgen ook in het leven van iedere dag voor wat écht be­lang­rijk is.

Laten we dat vragen op voor­spraak van Maria, Onze Lieve Vrouw ter Nood, die alles bewaarde in haar hart en het overwoog.

AMEN.