Onze ratio en een stuiterend ei

Pasen in Bussum

Op Paas­zon­dag­och­tend was ik in de fraaie Maria­kerk aan Bussum. Er waren veel mensen geko­men om de Paas­mis mee te vieren. Door ieders mede­wer­king was het een fees­te­lijk gebeuren.

De kosters tel­den goed 400 gelo­vi­gen, het koor zong niet onver­dienste­lijk een mooie Mis van Mozart, de kosters had­den alles keurig voor­be­reid en in de zaal naast de kerk was alles in gereed­heid gebracht voor degenen die na afloop van de Eucha­ris­tie­vie­ring kwamen koffie drinken. We be­gon­nen de Mis met de be­spren­keling met het in de Paas­nacht gewijde water, ter her­in­ne­ring aan ons doopsel waardoor wij deel hebben gekregen aan het nieuwe leven van onze Heer.

HOMILIE

Pasen? Iets met eieren?

Zalig Pasen!
Bij Pasen horen eieren,
zoveel weet de ge­mid­del­de Neder­lan­der
nog nét van dit feest.
Want bij de vraag wat we met Pasen eigen­lijk vieren
is de score in alle enquêtes heel erg laag.
En dat Jezus is opgestaan
geloven nog weer min­der mensen.
Er waren afgelopen week
radio-spotjes van de Remonstranten,
die had­den het over de leer­lin­gen
die op Pasen
weer grond onder de voeten voel­den,
veel ver­der kwamen zij niet.

Wonderen en onze ratio

Uit­ein­de­lijk gaat het na­tuur­lijk over de vraag:
Geloof je in won­de­ren
of geloof je alleen
in wat je rationeel kunt verklaren?
Geloven in won­de­ren
is voor ons niet zo ge­mak­ke­lijk meer,
omdat we alles denken te kunnen verklaren.
In Lourdes was er eens een arts
die een vrouw bijstond die daar termi­naal was gewor­den;
haar buik was helemaal opgezwollen.
Maar die zieke wilde per se naar de grot
waar Maria aan Ber­na­dette was ver­sche­nen.
Daar zag die arts voor zijn ogen
het dunne dekentje dalen,
haar buik werd weer normaal
en zij was ineens gezond.
Die arts had een won­der gezien,
maar kon niet anders
dan het rationeel proberen te verklaren.
Vele jaren later is de man weer terug gegaan
en heeft hij in Lourdes
toch nog het geloof gevon­den,
maar langs een heel andere weg:
zijn trotse hart begon te smelten
en hij werd er een­vou­dig als een kind.
Het had niet in zijn wereld­beeld gepast,
dat God hier op aarde iets zou bewerken,
een won­der zou doen;
totdat hij zich over kon geven.

Ratio en hart

In het evan­ge­lie van vandaag
komt er één tot geloof
bij het zien van de tekenen
van het lege graf,
het is Johannes, de leer­ling die Jezus liefhad.
Hij had een sterke band met Jezus.
Bij die Johannes kwam er dus iets bij:
niet alleen de “ratio”, ook het hart.
Zonder hart, met louter “ratio”,
kom je niet tot geloof,
want geloof is altijd ook een verbin­ding
van hart tot hart met God. 

Een stui­te­rend ei

De meeste mensen komen dus niet ver­der
dan dat Pasen met eieren heeft te maken.
Maar die eieren zijn toch wel be­lang­rijk.
Een paar jaar gele­den was ik bij zusters te gast.
Na de Mis heb ik met de zusters ontbeten
en op mijn bordje
stond pontificaal een prach­tig ei opge­steld
met een lepeltje ernaast,
maar hoe ik ook tikte,
dat ei gaf zijn geheimen niet prijs.
Toen kwam Moeder Priorin
pakte het ei en liet het op de tafel stui­te­ren.
Het was van rubber!
Het stuiterde flink en het leek wel echt
maar er zat na­tuur­lijk geen leven in
en ook geen ei.

Dood als een steen

Als we naar een ei kijken,
zien we iets dat lijkt op een steen,
hartstikke dood.
Niets is doder dan een steen!

Ook op Pasen is er een grote steen:
de steen die de ingang van het graf bedekt.
Koud, zeer zwaar en zon­der leven
was die steen
waar­mee die onder­streepte
dat Jezus wer­ke­lijk dood en begraven was.
Maar de steen was weg­gerold
en het graf was leeg,
alleen de attributen van de begrafenis
waren achter ge­ble­ven:
de zwach­tels en de zweetdoek.
Wie dat ziet kan er na­tuur­lijk
allerlei redene­ringen over opzetten:
dat is zus of zo, dat komt hierdoor.
Maar Johannes kwam tot geloof in de ver­rij­ze­nis:
De Heer is verrezen, Hij leeft, Hij is opgestaan!

Opgestaan, uit het ei gekropen

Zo’n ei is wel een heel mooi beeld
voor wat er met Pasen is gebeurd:
een ei ziet er dus uit als een steen, lijkt dood.
Als wij dat ei open tikken,
kunnen we de inhoud verorberen;
leven zit er dan niet in.
Alleen als het ei van binnenuit geopend wordt,
dan moet het wel een kuiken zijn,
nieuw leven dat te voorschijn kruipt,
mooi beeld van de Heer
die uit het graf komt, opgestaan ten leven.

Het kan allebei

Wie een leeg ei ziet,
kan dus nog twee kanten op:
is het leeg gegeten
of kwam er een kuiken uit?
We zullen geneigd zijn te denken
dat er ei gegeten is
als we geen kuiken zien lopen.
Maar het kan allebei...

Loslaten

Wie kan geloven in een won­der,
die moge­lijk­heid in zijn geest
niet uit­ge­slo­ten heeft,
die kan een dimensie beleven
die het leven waar­dig en waarde­vol maakt;
het is een daad van nede­rig­heid,
een beetje loslaten dat onze redenerende ratio
het centrum van alles zou zijn,
het is openstaan voor een won­der....

Iets van een won­der

Ook in iedere relatie tussen mensen
speelt dit een rol;
je kunt niet alleen afgaan op ratio,
niet alles berekenen en uit­tellen;
het gaat om inleven, om liefde,
om iets wat twee mensen overstijgt.
De mooie, diepere dingen
hebben eigen­lijk altijd iets van een won­der...

Méér

Op Pasen wor­den we inder­daad uit­ge­no­digd
ons te openen voor zo’n won­der,
dat er méér is
méér dan wat onze ratio kan berekenen...
We wor­den geno­digd
het won­der te zien, te geloven
in de Heer
die de dood overwint,
die in ons leven won­de­ren kan bewerken
en allen laat delen
in Zijn nieuwe leven.