Hoe heb je het afscheid ervaren?

Hemelvaart van de Heer

Op het hoog­feest van de hemel­vaart van de Heer heb ik de heilige Mis gevierd in de ka­the­drale basiliek van Sint Bavo in Haar­lem. Kar­di­naal Simonis was erbij en Voce laetare uit Hilversum was het gast­koor. Hemel­vaart is een dag van afscheid nemen. Toch hoeft dat niet treurig te zijn.

HOMILIE 

Troonsbe­stij­ging

Dat de leer­lin­gen
voor­goed afscheid moeten nemen
van hun Heer,
maakt deze dag toch niet
tot een somber geheel,
integen­deel: we vieren feest,
het hoog­feest van de hemel­vaart van de Heer.
Dit afscheid is een troonsbe­stij­ging:
Jezus opent voor ons de hemel
en zit aan de rechter­hand van de Vader,
dat wil zeggen:
Hij is Heer van hemel en aarde,
Hij heerst over de ge­schie­de­nis.
Dit afscheid is dus een feest van vreugde.

Hoe was het afscheid?

Na­tuur­lijk ervaren wij dat meestal niet zo
als we afscheid moeten nemen,
iemand af moeten staan:
een uit­vaart is meestal een droevig gebeuren;
toch is het ene afscheid het andere niet.
Mis­schien hebt U ook weleens mee­ge­maakt
dat U iemand af moest staan
en dat het afscheid eigen­lijk mooi was
door het geloof van de persoon die heen ging,
door de overgave en het ver­trouwen,
doordat het sterven meer vol­tooi­ing was
dan iets anders.
Ik heb weleens bij het sterf­bed van een zuster gestaan,
een reli­gi­euze, die zoiets had van:
Kom maar op, Lieve Heer,
yes, nu gaat het gebeuren,
wat verlang ik naar de hemel!
Het over­lij­den van mijn eigen vader
herinner ik me
als een troost­vol gebeuren.
Hij nam afscheid
en bemoe­digde ieder van ons,
zijn kin­de­ren,
in de taak en de zen­ding
die wij in het leven hebben.
Het was verdrie­tig
en mooi en in­spi­re­rend tege­lijk.

Ik had het dezer dagen nog:
mensen die heel lang getrouwd waren,
zeer met elkaar verbon­den, echt verknocht,
heel gelo­vi­ge mensen
en toch had degene die achterbleef
eigen­lijk al meteen iets van:
Ik moet ver­der, ik ga ver­der,
ik pak de draad weer op.

Een genade

Dit is echt ook wel iets
wat we voor ons­zelf
als een genade kunnen vragen:
de genade om goed te kunnen heen­gaan
van deze aarde
en de genade om weer per­spec­tief te kunnen zien
als we een dier­baar iemand moeten missen;
die overgave
én die kracht om door te gaan.
Het zijn precies de beide zaken
die de kern vormen van ons katho­liek-zijn:
we moeten ons inzetten
om er zelf iets van te maken
en tege­lijk ook durven los te laten, over­ge­ven
in het ver­trouwen dat het de Heer is
die uit­ein­delijk alles zal voltooien.
Wij hebben het allemaal niet in de hand,
het is in Gods hand.

Vol­tooi­ing

Dit is het precies
waar in de lezingen van vandaag
het accent op valt:
Jezus wordt weg­ge­no­men,
maar Hij is naar de hemel;
Hij zit aan de rechter­hand van de Vader
en eens zal Hij wederkeren.
Het zijn men­se­lijke woor­den
om een groot en God­de­lijk geheim
tot uitdruk­king te brengen.
De leer­lin­gen moeten Jezus
los durven laten
en tege­lijk durven ver­trouwen
dat Hij er altijd voor hen zal zijn.
De hemel­vaart van Jezus
is een vol­tooi­ing van Zijn zen­ding,
niet iets nega­tiefs.

Niet staren

En het accent valt dan op de leer­lin­gen
die achter blijven en ver­der moeten gaan:
”Wat staan jullie naar de hemel te staren?”
krijgen ze van de engelen te horen.
Wat er zal gebeuren
staat niet in de sterren,
je leest het niet in een horoscoop
en we kunnen het uit­ein­delijk
niet echt sturen of bepalen
door bij­ge­lo­vig dit of dat te doen.
Nee:
“Gaat uit, je zult kracht ont­van­gen,
jullie zullen Mijn getuigen zijn
in de kracht van de heilige Geest”.
Die genade, die kracht is ons genoeg.

Wees niet bang,
ga niet op in een gemis,
maar ga ver­der
met ver­trouwen,
omdat de ge­schie­de­nis in Gods han­den ligt,
omdat Hij ons
steeds weer nieuwe kracht zal schenken.