Soms doe je te veel...

Zestiende zondag door het jaar B

In de zomer is het een stuk rusti­ger op het bisdom, al zijn er ook nu nog wel ‘kwesties’, her en der... Toch is het allemaal dui­de­lijk een stukje min­der hec­tisch, dat geldt voor veel pries­ters (en andere pas­to­rale krachten) ook en is dit vooral een tijd om even bij te tanken, want soms doen we eigen­lijk te veel...

Twee keer ben ik met een groep pries­ters een week weg, de eerste keer naar het Heilig Land met een aantal pries­ters uit ons bisdom, een reis geor­ga­ni­seerd van­wege de neo­ca­te­chu­me­nale weg. Dat wordt een bede­vaart. Ik zag dat som­mi­gen dit ook als hun retraite be­schou­wen, want er zijn medi­ta­ties bij op ver­schil­lende heilige plaatsen. De tweede week is naar Frank­rijk met een heel diverse pries­ter­groep: de pries­ter­va­kan­tie waar pries­ters vrij op kunnen intekenen. Dit jaar is die in het Franse Laus.

Hoe dan ook, het is wel goed om even wat terug te schakelen...

Homilie

Geen ‘nee’ kunnen zeggen

Er was eens iemand
die veel wist en veel kon
en bovendien voor ie­der­een zeer vrien­de­lijk was.
Die mens was dan ook
zeer geliefd en veel gevraagd.
Maar omdat hij geen "nee" kon zeggen,
was hij er steeds min­der met zijn hart bij.
Tenslotte opende hij alleen nog maar
een soort inner­lijk laatje,
waaruit hij nam wat nodig was:
hij leefde en werkte op routine.
En hoe beken­der hij werd
- en hij wilde geen afstand doen van
aanzien en erken­ning -
des te meer func­tio­neerde hij.
De mensen zei­den het hem niet
als ze iets kregen
terwijl zijn hart er niet bij was.
Zij deden alsof ze overal tevre­den mee waren.
Op een dag stortte hij in.
Bedroefd moest hij erkennen:
ik ben mij­zelf kwijt geraakt,
omdat ik dacht dat ik alles wel zelf kon.
Ik wilde niemand teleurstellen.
Had ik maar meer naar mijn eigen hart geluisterd.
Want ik heb niet de tijd geno­men
om uit te rusten
en mijn hart weer met fijn­zin­nig­heid en liefde te vullen.

Een schuld­ge­voel als je niets doet?

Het is waar:
ons werk, dat wat we kunnen,
wat we mogen betekenen voor anderen,
kan een zekere voldoe­ning geven.
Soms wordt ons veel gevraagd,
te veel soms,
maar hebben we het gevoel
dat we het maar moeten aankunnen
en dat we moeten doen wat van ons wordt verwacht.
Mensen krijgen soms een schuld­ge­voel
omdat ze niet beant­woor­den
aan wat anderen van hen ver­wach­ten
of wat ze denken dat die anderen ver­wach­ten.
Er zijn ook dingen die we moei­lijk los kunnen laten.
Toch vraagt God niet dat we meer doen
dan we eigen­lijk kunnen.
Soms kan het helpen
om er dan eens met een goed en ver­stan­dig iemand
over te spreken,
om de juiste keuzes te kunnen maken.
Want we moeten kiezen!
Je kunt niet alles.

Een zware taak...

Tenslotte zijn er na­tuur­lijk ook situaties
dat we iets eigen­lijk als te veel, te zwaar ervaren,
maar dat er toch geen andere weg is
dan het trachten te vol­bren­gen.
In ieder geval is het dan goed
om te proberen
niet te hoge eisen aan Uzelf te stellen;
tijd voor rust en ontspan­ning te nemen
en niet te druk en gejaagd te wor­den.
Als het veel is wat U moet doen,
doe het dan des te rusti­ger.
Verzoen U met het idee
dat het niet af komt.

Kanaal

Het gaat in het leven niet
om wat wij allemaal pres­te­ren.
U moet niet denken
dat God het nodig heeft
dat U zoveel moge­lijk dingen doet.
God heeft mensen nodig
die als een kanaal
Zijn liefde door zich heen laten stromen
naar anderen toe.

Het aller­be­langrijkste dus,
bij alles wat wij doen
is dat wij voeling hou­den
met ons diepste zelf,
dat is daar waar wij Gods beeld en gelijkenis zijn,
waar Gods wezen zich in ons bestaan weer­spie­gelt.

Door niets te doen

Wij mensen hebben vaak het gevoel
dat wij pas waarde­vol zijn,
de moeite waard zijn,
als wij iets pres­te­ren.

Jezus heeft ervoor gekozen
de wereld te verlossen
niet door iets te doen, te pres­te­ren,
maar door te lij­den en te sterven.
Wat wij voor Hem lij­den
heeft meer bete­ke­nis
dan wat wij voor Hem pres­te­ren.
En dat wij bij iemand zijn,
heeft vaak meer bete­ke­nis
dan wat wij voor die mens doen.

Kom tot jezelf!

De apos­te­len komen bij Jezus terug.
Ze hebben gewerkt in dienst van de Heer,
zij hebben veel gedaan en on­der­richt gegeven.
Het was zo druk, dat ze zelfs geen tijd had­den om te eten.
Ze hebben veel succes.
En dan ga je maar door.
Maar dan zegt de Heer:
"Kom tot jezelf;
kom mee de een­zaam­heid in,
in de stilte
en rust daar wat uit".
De bron mag niet verstopt raken.
Niet uit jezelf,
je eigen pres­ta­ties,
maar uit een diepte moet het komen,
waar je contact hebt met de bron
van je bestaan,
daar waar je alles gegeven wordt.