Zij zag Maria...

Preek bij de grot van Lourdes

Van 11-16 sep­tem­ber was ik in Lourdes met een 240 pelgrims uit heel Neder­land, waar­on­der een groep pelgrims vanuit ons bisdom Haar­lem-Am­ster­dam. In Lourdes trof ik bovendien de pelgrim­groep uit Alkmaar en Bergen. Het waren mooie dagen en het was gewel­dig om te zien hoeveel vrij­wil­li­gers zich inzetten voor de organi­sa­tie en de be­ge­lei­ding van de bede­vaart­gan­gers die zorg behoeven.

Lourdes is een wel­da­dige versla­ving: vele vrij­wil­li­gers zetten zich al vele jaren voor dit mooie doel in, waar­on­der de Lourdes­groep bisdom Haar­lem-Am­ster­dam (zie foto). Mw. Marjan de Jong uit Haar­lem nam afscheid als hoofd van de zorg, aan twee brancardiers mocht ik een erespeld uitreiken - een zilver, een goud - als erken­ning voor jaren inzet. Twee artsen waren tij­dens de bede­vaart aanwe­zig evenals vele verpleeg­kun­digen, reis­lei­ders per hotel, organi­sa­tie vanuit Huis van de Pelgrim dat voor deze bede­vaart verant­woor­de­lijk was en na­tuur­lijk ook een aantal pries­ters en diakens, onder lei­ding van pastoor Harry Quaedvlieg. Som­mi­ge vrij­wil­li­gers moeten zich een week vrijmaken uit een drukke en verant­woor­de­lijke functie om dit vrij­wil­li­gers­werk te kunnen doen. De pelgrims zijn er dui­de­lijk dank­baar voor, velen van hen voelen goed aan dat het iets bij­zon­ders is dat mensen zich voor dit mooie doel een week vrij maken. Alles liep op rolletjes!

Het verblijf in Lourdes omvatte een mooi bede­vaarts­pro­gramma met ope­nings­vie­ring en Mariahulde, kruis­weg, inter­na­tio­nale H. Mis in de Pius X basiliek, Licht­pro­ces­sie, H. Mis bij de grot, sacra­mentsporcessie, vie­ring van barm­har­tig­heid en ver­schil­lende ver­die­pings­mo­menten, waar­van ik er ook een heb gedaan over de bruiloft van Kana, waaraan het jaar­the­ma van Lourdes was ontleend dat tevens mijn wapen­spreuk is: "Doe maar wat Hij u zeggen zal". Één dag waren er excursies waarbij ik heb deel­ge­no­men aan de mid­dag­tocht naar Gavarnie, waar ik in het kerkje een kastje zag hangen met schedels van Tempeliers (zie foto).

De bis­schop van Lourdes-Tarbes had de bis­schop van Quimper en mij uit­ge­no­digd voor een lunch en ook dat was een mooie gelegen­heid om allerlei erva­ringen uit te wisselen en de ont­wik­ke­lingen in het ker­ke­lijk leven te bespreken.

Er waren allerlei pelgrims­groepen in Lourdes aanwe­zig, uit Duits­land, Ierland, Schotland en vooral veel Ita­li­aanse groepen: uit Napels, Sicilië en een zeer grote bede­vaart uit het bisdom Milaan met de nieuwe aarts­bis­schop.

Hier­on­der is de preek na te lezen die ik bij de grot heb gehou­den.

Homilie

Zij zag Maria

Beste pelgrims,
Hier is het dus gebeurd,
precies 160 jaar gele­den.
Een meisje van veer­tien jaar oud,
een­vou­dig, onge­let­terd, kwam hier
en zij zag Maria, de Moeder van God,
die haar uitno­digde vaker terug te komen.
Dat deed zij, trouw;
en Maria verscheen haar acht­tien keer.

Eerst verklaar­den ie­der­een haar voor gek,
tenminste dat deden
de meer be­lang­rijke, geletterde mensen,
maar tenslotte moesten ook zij erkennen
dat God, dat Maria,
de On­be­vlekte ont­van­ge­nis,
aan Ber­na­dette was ver­sche­nen
en dus een speciale voor­liefde heeft
voor mensen met een een­vou­dig hart,
een een­vou­dig geloof,
die zijn als kin­de­ren
en tege­lijk - zoals Ber­na­dette -
blijven komen, door­gaan, onverstoord,
want hun band is met God, met Maria
en niet met wat mensen ervan zeggen,
met wat ze denken of doen.

Een bezem

Politie, pastoor, bis­schop, leraren, jour­na­listen:
ze kon­den Ber­na­dette niet van de wijs brengen.
Die blééf een­vou­dig, vol ver­trouwen
en toen alles achter de rug was
trok zij zich in de stilte van een klooster terug.
Het ver­schij­nings­ge­beu­ren was niet geweest
om zich­zelf op een podium te hijsen!
Later zou Ber­na­dette verklaren:
“De heilige Maagd gebruikte mij als bezem;
als het werk is gedaan,
wordt de bezem weer achter de deur gezet”.

Ber­na­dette heeft geen ge­mak­ke­lijk leven gehad:
zij was erg klein voor haar leef­tijd,
uit een arm gezin, had cholera en astma
en kon niet goed leren en nau­we­lijks lezen,
het Frans beheerste zij niet zo goed.
Dát meisje werd door God, door Maria
gebruikt voor een groot en god­de­lijk werk.

Zo'n een­vou­dig meisje..

Hier staan we dan voor die grot
waar het allemaal gebeurde;
want nog steeds is dat gebeuren
van hon­derd zes­tig jaar gele­den
voor ons bij­zon­der in­spi­re­rend.
We kunnen ons erover ver­won­deren
dat God zo’n simpel meisje uit het volk
heeft uit­ver­ko­ren
om zo’n mooi werk te vol­bren­gen.
Weet U uit uw hoofd
wie hon­derd zes­tig jaar gele­den
de presi­dent van de Verenigde Staten was
of de koning van dit of dat land?
Een of andere spe­cia­list zal het weten, na­tuur­lijk,
maar de naam van Ber­na­dette
kennen we allemaal
en haar leven en wat haar toen overkwam
heeft bete­ke­nis voor ons leven nu!

Maria, uit­ver­ko­ren

Hetzelfde geldt voor Maria;
zij was een onbekend meisje
in een verborgen dorpje,
zon­der oplei­ding, zon­der hoge positie,
maar God heeft haar uit­ver­ko­ren
boven alle vrouwen
om Moeder te wor­den van Zijn Zoon.
We kennen haar
en wat zij heeft gedaan en nog doet
is van waarde voor alle mensen
en bij­zon­der voor ons die haar komen eren.
Zij werd en zij is nog steeds
de meest be­lang­rijke mede­wer­ker van haar Zoon,
mid­de­la­res bij de Heer,
onze moe­der in de orde van de genade.

Niet wat ze lijken....

Wat heeft dit ons te zeggen?
Na­tuur­lijk aller­eerst
dat wij mensen vaak waarde hechten
aan zaken en mensen
die be­lang­rijk wor­den gevon­den
in de ogen van de wereld,
die er mooi uitzien,
bekend zijn, mach­tig of rijk.
In de ogen van God
heeft dat geen belang,
want al het aardse gaat voorbij.
Zelfs het kwaad en de zonde
hebben niet het laatste woord.
Het laatste woord heeft God
en Hij ziet anders dan wij, mensen.
Wij kunnen niet goed oor­de­len,
omdat het oor­deel aan God is
die naar het hart van de mensen kijkt,
die hun zon­den ziet,
maar ook hun onmacht
en hun goede wil,
hun inzet en verlangen, alles.
De dingen en mensen zijn vaak niet
wat ze lijken,
de buiten­kant zegt niet zoveel,
maar in het hart van een mens
liggen soms afgron­den van kwaad
of schatten van geloof en van liefde verborgen.

Geen wijn

In het evan­ge­lie hebben we Maria in Kana ontmoet.
Maria ziet de nood die daar is:
de wijn is op
en er was ook niet iets anders te drinken, dan water.
Zelfs vóórdat iemand iets zei,
wees zij haar Zoon op die nood van de mensen:
“Ze hebben geen wijn meer”.
Dat woord van Maria
mag ook ons veel ver­trouwen geven:
zij weet wat wij nodig hebben
zij ziet onze noden,
zelfs al voordat wij
ze aan haar hebben voor­ge­legd.

Naar de slijterij of naar Jezus?

En tegen de dienaren zegt zij dan:
“Doe maar,
alles wat Hij U zeggen zal”.
Dat is het jaar­the­ma van Lourdes voor 2018.
Het zijn de laatste woor­den
die in het evan­ge­lie
van Maria zijn over­ge­le­verd.
Het is een oproep om te ver­trouwen,
om te luis­te­ren naar Jezus’ woor­den,
om ons geloof in praktijk te brengen.
Als bij ons de wijn zou zijn opgeraakt
had­den wij mis­schien snel iemand,
naar een slijterij gestuurd.
Wij zijn geneigd om te denken
binnen de moge­lijk­he­den en oplos­singen
van geld en macht en men­se­lijk kunnen.
Maar die men­se­lijke moge­lijk­he­den
raken hoe dan ook
een keer uitge­put, wij zijn ster­fe­lijke mensen;
wat blijft zijn het geloof, de hoop en de liefde.

Maria leert ons ver­trouwen
en zij leert ons trouw te blijven.
We zijn maar klein, wij allemaal,
ver­gan­ke­lijk en kwets­baar,
maar God heeft juist dan
een speciale voor­liefde
voor ieder van ons:
laten we een­vou­dig blijven
in ons ver­trouwen, in onze inzet,
trouw;
blijf bij je hart, bij je geloof.
Doe maar alles,
wat Hij U zeggen zal!