Laat je niet ontmoedigen!

Bartimeüs zag het goed

Op de der­tigste zon­dag door het jaar lezen we het evan­ge­lie van Bartimeüs (Mc. 10, 46-52), een man met geloof, een man met moed. Hij bleef geloven en ver­trouwen waar ie­der­een hem daar­van probeerde af te hou­den. Hij zag het beter dan velen om hem heen!

Homilie

Hij zag het beter...

Als die man langs de weg,
die blinde bede­laar Bartimeüs,
naar de mensen had geluisterd,
zich terneer had laten drukken,
zich had laten intimi­de­ren,
was het won­der niet gebeurd.
Maar Bartimeüs zag het beter
dan al die mensen om hem heen
die hem wil­den ont­moe­di­gen,
die hem wil­den ontnuch­te­ren,
die hem wil­den zeggen:
je moet niet geloven,
je moet je ver­trouwen niet op Jezus stellen,
wat heb je eraan,
hou toch je mond!

Niks ervan!

Wat goed van je!

Goed, zo Bartimeüs,
dapper van je,
om zo tegen al die mensen om je heen,
jouw eigen weg naar God te gaan;
wat goed van je,
dat je om barm­har­tig­heid en hulp bleef bid­den
al von­den ze je maar las­tig,
een storend en verstorend ele­ment
op een fees­te­lij­ke dag.

Toen de mensen je de lust wil­den ont­ne­men
om nog tot Jezus te bid­den en te smeken,
riep je alleen nog maar veel har­der.

Goed zo, Bartimeüs!

Onbegrip

We lijken eigen­lijk allemaal op Bartimeüs:
er is niemand zon­der nood,
er is geen leven zon­der pijn en een­zaam­heid,
we hebben allemaal wel ergens
tenminste een verborgen hoekje in ons hart,
waar we treuren om iets moois
dat verloren is gegaan;
waar we de pijn voelen van onmacht en verdriet.
Er is geen men­sen­le­ven zon­der zo'n hoekje.
En soms is het geen hoekje,
maar een hele grote hoek
of is je hele hart
door nood in beslag geno­men!

En dan is er onbegrip van mensen,
die je zeggen: "Hou je mond,
nou moet het maar eens voorbij zijn".
En dan kun je je nog meer alleen voelen.
Of er blijft bitter­heid achter
of wrok, littekens van wat is geweest.

Zet een luikje naar de hemel open!

Maar als je dan gaat bid­den
en je niet laat ont­moe­di­gen
door wat de mensen zeggen
of wat ze doen
of door je eigen situatie;
als je dan gaat bid­den,
al is het maar een nood­kreet om hulp,
zoals de man in het evan­ge­lie, Bartimeüs:
"Jezus, heb medelij­den met mij";
als je dan gaat bid­den,
nog vuri­ger en har­der
als mensen je in de steek laten,
dan zet je als het ware
in de duisternis van je bestaan
een luikje naar de hemel open
en dan zie je al weer een klein beetje licht
en voel je een klein beetje warmte
en dan zal Hij je helpen
en zul je de weg zien
die je moet gaan.

Gene­zing

Ga, Uw geloof zal U genezen!

Het is na­tuur­lijk een grote genade
als je ouders hebt of hebt gehad
of andere mensen hebt gekend
bij wie je die alles door­drin­gende kracht van het geloof
hebt mogen bemerken.

Het geloof geneest:
het geeft hoop,
het geeft ver­trouwen,
het geeft toe­komst.

Mensen ver­zet­ten soms bergen
door hun geloof.

Laat je niet ont­moe­di­gen!

Het geloof is een grote kracht
in ons leven.
Ons geloof en ver­trouwen maken
dat we aan het einde van ons leven
met voldoe­ning
op ons leven terug kijken
en vooruit kijken
naar de toe­komst die ons wacht...
Doe als Bartimeüs:
laat je niet ont­moe­di­gen,
niet door wat mensen zeggen
niet door wat mensen doen
niet door onze eigen gevoelens.