Zuster van ‘Bad habits, holy orders’ doet eerste professie

Bij de Karmelietessen in Vogelenzang

De zusters van Casa Carmeli in Vo­ge­len­zang hebben lan­de­lijke bekend­heid gekregen doordat zij in het praat­pro­gramma van Jeroen Pauw waren en door de serie ‘Bad habits, holy orders’ waarin wereldse mei­den in het klooster van de zusters ver­blij­ven. Vrij­dag­mid­dag 7 de­cem­ber deed één van de zusters haar eerste professie.

De tekens toe­ge­licht

Zuster M. Hannah legde tij­dens een fees­te­lij­ke Eucha­ris­tieveiirng de geloften af op de drie evan­ge­lische raden van armoede, zuiver­heid (kuis­heid) en ge­hoor­zaam­heid. Als teken van haar toe­wij­ding ont­ving zij de zwarte sluier en een witte man­tel als teken van armoede en van haar roe­ping om zuiver het Lam van God - Jezus Christus - te volgen. Het professie­kruis werd overhan­digd om zuster Hannah uit te nodigen niet de ge­mak­ke­lijkste weg te kiezen, maar bereid te zijn een kruis op te nemen. Zr. Elvira Maria schrijft daarover: "Het professie­kruis is ook heel speciaal. We dragen deze onder ons scapulier als teken dat we allemaal een kruis dragen maar dit in verborgen­heid proberen te offeren/ dragen waar niemand het ziet. Het kruis hangt met het corpus naar ons toe in plaats van zoals normaliter de wereld inkijkend, omdat iedere zuster bewust moet groeien naar een per­soon­lijke ver­bon­den­heid met Hem, dus niet zo hoeft te letten op hoe anderen (medezusters) dat doen. Jezus en ik, Hij kijkt naar mijn ziel".Ten slotte ont­ving zr. Hannah een professie­kaars als teken van het licht van Christus dat haar leven zal verlichten.

Aanwe­zigen

De alge­meen overste van de Karme­lie­tes­sen van het God­de­lijk Hart, zuster Karla Marija nam de gelofte aan. Ook de oud-alge­meen overste was aanwe­zig, evenals overste zuster Elvira Maria, de medezusters van de commu­ni­teit en enkele zusters van het klooster van Sittard, waar­on­der zuster Emmanuela die lang in Vo­ge­len­zang is geweest. De huis­pries­ter, kan. André van den Hout, officiaal van het bisdom, con­ce­le­breerde, evenals erekannunik dr. Guus Hendriks.

Op de web­si­te van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam is een uit­ge­breide fotoreportage te zien.

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring heb ik de volgende homilie gehou­den

Homilie

Beste zuster M. Hannah, moe­der, beste medezusters, fami­lie­le­den en u allen,

Geheel en al

Dit is een bij­zon­dere en mooie dag.
Want de professie die U aflegt
mag wel een tij­de­lijke of eerste heten,
maar de intentie die er achter zit
is totaal en voor altijd.
Dat kan niet anders
want het gaat om de gave van uw leven:
“Ik wil mij geheel en al aan Hem geven”,
zo hebt U dat zelf ge­schre­ven
en daar gaat het om.
Het tij­de­lijke zit in de tijd van de professie
die wordt aan­ge­gaan,
maar niet in uw intentie,
niet in de inhoud,
niet in de band die U zelf aan wilt gaan.

Een achterdeurtje open?

Mensen hebben vaak grote moeite
om een de­fi­ni­tieve stap te zetten,
om zich helemaal te geven.
We willen graag controle hebben
of tenminste een achterdeurtje open hou­den,
dat je er weer vanaf kan.
Heel vaak geven mensen feite­lijk alles,
bij­voor­beeld heel hun lichaam,
zon­der dat ze gees­te­lijk die stap zetten
om alles te geven.
En dan beleef je alles anders:
je hoeft het niet echt uit te hou­den,
je hoeft er niet door­heen te gaan,
je kunt toch altijd weg.

Dit is een Bruidegom
in wiens armen je je werpt,
voor Wie je er helemaal en altijd
wilt zijn.

Ik ben bereid!

Hier is het eigen­lijk dus precies andersom
als in de wereld:
de gees­te­lij­ke stap die zr. M. Hannah zet
is dat zij zich helemaal geeft;
ook alle teksten die we horen
spreken ervan:
Uw leven is aan God toegewijd,
Ik zal het straks vragen:
Bent U bereid U geheel en al aan Hem te geven?
En U zult ant­woor­den:
Ja, ik ben bereid!
Dus zr. M. Hannah geeft alles al,
zij zet de stap,
zij geeft haar leven.

BN-er

U bent intussen al een BN-er,
een Bekende Neder­lan­der, zuster Hannah!
Midden tussen de uitzen­dingen door
vieren we deze professie,
met mis­schien door dit pro­gram­ma
toch wel een extra bewust­zijn
van het feit dat de keuzes die U maakt
voor een leven met God
anders zijn dan wat in de wereld
gebruike­lijk is.
En al bent U hier om in zekere zin
in het verborgene te leven,
het is toch goed dat U dit pro­gram­ma heeft gedaan;
niet omdat u zo nodig bekend moet wor­den
of de wereld moet leren kennen,
maar omdat het de mensen die kijken
laat zien
voor welke keuze we als mensen
uit­ein­delijk allemaal staan:
wat vind je be­lang­rijk?
Wat is echt be­lang­rijk
en wat zal altijd be­lang­rijk blijven?
U maakt de keuze voor wat
uit­ein­delijk het be­lang­rijk­ste is.

Die tegendraadse geloften

De drie geloften die U aflegt
betreffen de evan­ge­lische raden,
die Jezus zelf heeft vóór-geleefd:
armoede, zuiver­heid en ge­hoor­zaam­heid
zijn precies het tegen­deel
van wat mensen vanuit hun men­se­lijke verlangen zoeken:
rijkdom, relaties en macht
dat is waar het in de wereld om draait.
Die wereld is vol dra­ma­tiek.
Want waar wordt een mens nu echt gelukkig van?
Dat zit meer in geven dan in nemen,
meer in dienen dan in heersen,
meer in de liefde die zijn leven geeft,
dan in de liefde van de gevoelens en de bevre­diging.
Dat geluk is uit­ein­delijk te vin­den
in de liefde van God en de liefde tot God.
Het gaat om wat we zoeken,
of beter nog: om Wie we zoeken.
Wie mag leven in Gods liefde
kan stormen trotseren,
woes­tijnen uit­hou­den,
bergen be­dwin­gen.
Daar zit ook bij dat we kunnen groeien
door iets uit te hou­den, te verdragen,
door erover te spreken.
Je moet - als je die weg wilt gaan -
ook dóór die woes­tijn, door die stormen,
over die bergen
en dat kunnen we
als we Zijn hand maar stevig vast hou­den
en ons niet laten ont­moe­di­gen.

Een teken

Een klooster en het reli­gi­euze leven
zijn daarom een heel be­lang­rijk teken
in onze wereld
waar het toch vaak draait
om snel en veel en voor ons­zelf
en waar alles vluch­tig is.
Laten we bij­zon­der bid­den voor alle jonge mensen
dat ze stabili­teit, rust, vrede,
dat ze God mogen vin­den.

Hoe Hij u heeft geleid...

We mogen er vandaag met dank­baar­heid aan denken
hoe de goede God, die uw bruidegom is,
U heeft geleid en ge­roe­pen
en gebracht tot deze dag.
Een dag van dank­baar­heid om uw ouders
en het gezin
waarin het geloof is doorge­ge­ven en beleefd;
van dank­baar­heid om die uit­no­di­ging
van een goede vriendin
om eens naar een katho­lie­ke kerk te komen
en toen mee te gaan naar de WJD, de Wereld Jon­ge­ren dagen.
De avond in Andorra onderweg naar Madrid
kan ik me goed her­in­ne­ren,
het was een avond
dat Gods barm­har­tig­heid zo dui­de­lijk voel­baar was
en al zat ik die avond vooral in de biecht­stoel,
ik voelde zijn aanwe­zig­heid
in de kerk, onder de jonge mensen, in het H. Sacra­ment.

De loute­ring en de vreugde

Ook uw eigen levensge­schie­de­nis is er één
waarin God in Zijn goed­heid
stap voor stap met U op weg is gegaan.
We wor­den op die weg dus ook bekoord,
er zijn men­se­lijke ban­den
die we los moeten laten
of waarin we moeten leren vrijer te staan,
er zijn dingen die ons zwaar­der vallen,
we hebben altijd ook moei­lijke dagen,
er vindt een loute­ring plaats.
Er is het loslaten
en er is de vervulling, de vreugde.
Niet de teleur­stel­ling en de dipjes,
maar de vreugde wijst de goede weg.
Die vreugde, de vreugde van het wegge­ge­ven leven,
de vreugde om van Hem te zijn,
die wens ik U van harte toe!
Amen