Een kerstwens...

Kerstviering medewerkers bisdom

Vrij­dag­mid­dag 21 de­cem­ber werd in de Maria­ka­pel van de ka­the­draal de kerst­vie­ring van de mede­wer­kers van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam gehou­den, met zang van Sorelle. Daarbij heb ik gebe­den uit­ge­spro­ken die eigen­lijk een kerstwens zijn voor allen!

Mgr. Jozef Punt besloot de vie­ring met een woordje waarin hij alle mede­wer­kers bedankte en een goed kerst­feest wenste. Mgr. Jan van Burg­ste­den las het evan­ge­lie voor en ik heb on­der­staan­de over­we­ging met gebe­den uit­ge­spro­ken.

Van harte wens ik U allen alvast een zalig en gezegend kerst­mis!

Gebed en over­we­ging

Zo leeg...

Weer wordt het kerst­mis.

De wereld om ons heen
lijkt vergeten te zijn
wat het kerst­feest eigen­lijk is.
“I wish you a merry everything”,
staat op de etalages
van een van de grote winkel­ke­tens.
De kerstman is soms prominent in beeld,
maar ook die is eigen­lijk al weer ouderwets.
“December­feesten” is het woord
dat andere winkels promoten
en som­mi­gen proberen het oude, hei­dense
midwinter­feest nieuw leven in te blazen,
nota bene met een oproep tot een soort seksfes­tijn!

Maar het is allemaal zo leeg, zo zon­der inhoud,
dat je je afvraagt
hoe dit een mensenhart kan vervullen...

Voor­bede

Laten we bid­den dat mensen in onze tijd
mogen ont­dek­ken wat er wer­ke­lijk toe doet,
dat ze de kern van ieder men­sen­le­ven
- Geloof, hoop en liefde -
mogen leren kennen
of opnieuw de plaats zullen geven
die het wer­ke­lijk toe­komt,
dat ze de vreugde en vrede en harmonie mogen ervaren
die met die kern­waar­den verbon­den zijn.

Niet van­wege de schei­ding

Gisteren hoorde ik op de radio
een inter­view met een wielrenner.
Hij had zijn carrière als renner
op 36 jarige leef­tijd moeten beëindigen
en hij was pas ge­schei­den van zijn vrouw
met wie hij twee kin­de­ren heeft.
Hij had alweer een nieuwe vriendin.
Hij was nu onder be­han­de­ling van een psy­cho­loog,
nee, niet van­wege de schei­ding of zo,
maar omdat hij het er moei­lijk mee heeft
dat zijn wieler-carrière zo abrupt was afgebroken,
terwijl hij nog enkele mooie zeges had willen behalen.

Wat doet ons wer­ke­lijk pijn?
Waardoor wor­den we geraakt?
Wat is ons doel?
Gaat het om dienen in liefde
of gaat alles alleen maar om het ik,
om onze pres­ta­ties, onze successen;
draait de wereld om ons­zelf?

Voor­bede

Laten we bid­den dat onze westerse wereld
door haar indi­vi­dua­lis­me heen mag breken,
de ander zal ont­dek­ken, de naaste
e n de Ander met een hoofd­let­ter:
God de almach­tige, die zich heeft geopen­baard
als Vader, barm­har­tige Vader,
als Zoon en ver­los­ser en voor­beeld van mens-zijn,
als heilige Geest, inspi­ra­tor en schenker van goede gedachten,
die vrij maakt, opent, leidt, vervult met liefde.

Seculari­sa­tie...

Enquêtes wijzen uit wat we al wisten:
het geloof verschraalt en schrompelt weg.
De enquêtes verschillen:
de ene zegt dit, de andere dat,
maar de trend is dui­de­lijk:
min­der mensen geloven en zijn kerk-betrokken.
Dat alles heeft direct met ons te maken.
Iedere persoon die niet naar de kerk gaat
knaagt en kabbelt aan de stoel waarop we zitten,
want als de mate­rië­le voor­waar­den er niet zijn
of als er weinig mensen komen,
houdt het een keer op...

Maar tege­lijk zit de gods­dienst bij de mens in zijn genen,
open­heid voor het trans­cen­dente is hem of haar inge­schapen,
bij ieder mens die niet zegt te geloven,
komt er - als je door praat -
ook een “maar”.
En ie­der­een ervaart het won­der
op bepaalde momenten van het leven:
lopend in de natuur,
kijkend naar zijn/haar pas­ge­bo­ren kind,
wanneer hij/zij inner­lijk steun ervaart of hulp
enzo­voorts.
De een mag ruwer dan een ander zijn,
maar er is bijna geen mens
die hier­van toch niet iets ervaart.

Voor­bede

Laten we daarom bid­den dat mensen
mogen kunnen reflec­te­ren, zich ver­won­deren,
zich laten raken en bewon­de­ren
en zo de God mogen ont­dek­ken
die de leidsman van hun leven is.

En bid­den we dat mensen Jezus
in Zijn Woord en in de sacra­menten
mogen ont­dek­ken en beleven
dat Hij zo met ons door het leven gaat.

Eenzaam­heid en armoede

Eenzaam­heid is en blijft een be­lang­rijk issue
in onze samen­le­ving.
In Afrika bezit je mis­schien niets,
maar je bent er niet een­zaam,
omdat alles er samen wordt gedaan:
It takes a village to raise a child,
zeggen ze daar.

Maar bij ons neemt de een­zaam­heid toe
en de armoede in onze samen­le­ving
isoleert juist, omdat je dan niet mee kunt doen.
Één op de negen ge­zin­nen
leeft in ons land op of onder de armoede­grens.

Voor­bede

Laten we daarom bid­den dat het indi­vi­dua­lis­me
dat grenzen stelt en afzon­dert,
overwonnen mag wor­den,
dat mensen naar elkaar zullen omzien
en daar ook tijd en gelegen­heid voor krijgen,
niet wor­den opgezogen in de tredmolen
van de 24 uurs economie,
van een maat­schap­pij waarin er altijd iets moet.

Harmonie

Het wordt weer kerst­mis:
een Kind wordt geboren in Beth­le­hem;
Hij is te vin­den in een stal,
liggend in een voe­derbak voor dieren.
Daar komen alleen een­vou­dige mensen,
want wie een­vou­dig van hart is
- in zekere zin onge­com­pli­ceerd -
niet hoog­dra­vend, niet zo vol van zich­zelf,
zal Hem vin­den.

Daar wordt door de engelen van vrede gezongen,
dat is een soort algehele harmonie:
hemel en aarde, mensen onder elkaar en in zich­zelf:
alles is daar in evenwicht.

Voor­bede

Laten we bid­den voor ons­zelf
en al onze dier­ba­ren
dat zij dit evenwicht, deze harmonie,
dit verbon­den-zijn met God en de naaste
mogen vin­den.
En dat er ook steeds weer mensen mogen zijn
die daarvoor hun leven willen geven
in de zorg voor de naaste,
in vrij­wil­li­gers­werk,
maar ook bij­voor­beeld als pries­ter of reli­gi­eus.

Laten we bid­den
om een waarde-vol leven
voor alle mensen.

En dat het voor ons allen een zalig kerst­mis mag zijn!