God en Zijn grondpersoneel...

Vergeet de vreugde niet.... Stille Omgang

In de nacht van 16 op 17 maart trok de Stille Omgang door Am­ster­dam. Temid­den van alle demonstraties voor vrede, klimaat, betere sociale omstan­dig­he­den, trekt er eenmaal per jaar door het centrum van de hoofd­stad een stille tocht van bid­dende mensen, die in die stilte de Heer in hun mid­den willen zoeken, die zich aan ons geeft in de heilige Eucha­ris­tie.

(Onder aan dit bericht­vindt U een fotoreportage die P. Frank­hui­zen maakte)

Bijna 675 jaar gele­den vond het mirakel van Am­ster­dam plaats dat de aan­lei­ding werd voor bede­vaarten en de opkomst van de stad. De pracht­volle pro­ces­sies van de Mid­del­eeuwen wer­den door de Re­for­ma­tie afgebroken en verbo­den, maar in de verborgen­heid ging de devotie door en die leidde ruim 125 jaar gele­den tot een nieuwe gebruik: de oude, mid­del­eeuwse pro­ces­sie­rou­te bid­dend en in stilte te lopen in de nacht: de Stille Omgang.

Ik was in de Sint Nicolaas­basi­liek voor de heilige Mis met de Westfriese bede­vaart met pastoor Jan van Dril, pastoor Samuel Mar­can­tog­nini en kape­laan Peter Piets, pelgrims uit Diemen met diaken Han Hartog en anderen.

Daarvoor was ik in de Mozes en Aäron, bij Sant’ Egidio, waar de jon­ge­ren - een flinke groep - bijeen waren met een mooi pro­gram­ma en de heilige Mis met mgr. Jozef Punt.

HOMILIE

Vreugde!

Broe­ders en zusters,
Het klinkt in deze tijd voor veel mensen
mis­schien bijna onge­loof­lijk
maar het geloof is een vreugde,
dat maakt ons blij van binnen.
En die vreugde is een kracht voor ons leven.
Die vreugde maakt dat
als je een heel moei­lijke tijd doormaakt,
er toch ergens een licht­puntje is
en dat de mooie dingen die je meemaakt
een meer­waarde hebben,
die je dank­baar maakt.
Het mooie in ons leven is ons ge­schon­ken.
Ook al hebben we er veel voor moeten doen,
het is ook en vooral een gave,
een geschenk, een cadeau.
Die vreugde van het geloof
is dit jaar precies
het thema van de Stille Omgang.

Teken van God

De vreugde is het onmisken­baar teken van God.
Als we zien dat er echt vreugde in iemand is
kan dat eigen­lijk niet echt een ver­keerd mens zijn,
daar is de heilige Geest aan het werk.
Terwijl als de vreugde helemaal ontbreekt,
is er iets aan de hand:
een groot verdriet mis­schien
of er kan ook meer aan de hand zijn:
een pijn, een blok­kade, een woede....
De vreugde is een teken van God.

Rottig­heid

Dat thema komt op een moment
dat ie­der­een bezig is
met de slechte kanten binnen de katho­lie­ke kerk,
met de rot­tig­heid.
We wor­den over­stroomd met akelige verhalen.
En ook als we ver­der kijken dan alleen de kerk,
zien we veel narig­heid en kwaad,
waarbij we van­avond denken
aan de slacht­of­fers van de aan­slagen
in Christchurch, Nieuw Zeeland.
Na­tuur­lijk voelen we allemaal het meest
het kwaad dat we zelf hebben onder­gaan
en vooral dan nog als het komt van mensen
van wie we eigen­lijk
hulp en bescher­ming had­den verwacht.
Als het kwaad komt van mensen van de kerk
raakt ook de vreugde en de schoon­heid van het geloof
besmeurd en ver­duis­terd.
Zo zijn er mensen
die zich hebben geërgerd aan een pastoor
die mis­schien een keer
iets heel naars tegen hen heeft gezegd
of die gewoon las­tig was,
mensen gekwetst heeft.

Grond­personeel

Tege­lijk zijn we ons er allemaal wel bewust van
dat we on­der­scheid moeten maken
tussen God en Zijn grond­personeel.
Dat grond­personeel bestaat uit gewone mensen,
met hebbe­lijk­he­den en fouten,
waar­on­der mensen die ver­keerde dingen doen
en dat is ver­keer­der nog
dan wanneer die dingen door andere mensen wor­den gedaan
want zij zijn aan God en Zijn bood­schap toegewijd
en zij moeten juist een voor­beeld geven.
Dat is zeker.
Tege­lijk is het goed
om zelf het on­der­scheid te blijven maken
tussen ons geloof en de mensen
die dat geloof voor moeten leven
maar dat in feite mis­schien niet doen of niet goed doen.
Als we dat on­der­scheid niet maken
loopt ons geloof te ge­mak­ke­lijk gevaar.

De cadeautjes

Ons geloof is een mooie en kost­ba­re schat
en een bron van kracht en vreugde,
die je door moei­lijke tij­den kan helpen.
Als we die vreugde in ons weten te bewaren,
raken we niet verbitterd of agressief,
zijn we min­der kwets­baar.
En het is de moeite waard
om te focussen op de mooie dingen,
ook in het geloof,
om zo de vreugde te voe­den,
want het evan­ge­lie is een prach­tige bood­schap,
krach­tig samen­ge­vat door Jezus zelf
met de woor­den:
bemin God en de naasten,
dat is op zich al een mooie, vreug­de­volle levens­op­dracht.
Ook de sacra­menten
zijn een fan­tas­tisch geschenk van Onze Lieve Heer,
die ons het god­de­lijk leven door­ge­ven.
Kijk niet alleen naar de men­se­lijke kanten,
maar leef en beleef de vreugde van het evan­ge­lie!
Daarvoor moet je soms goed kijken,
want wat vreugde geeft,
is vaak een beetje verborgen.

In stilte

Straks lopen we in stilte door de stad.
Stilte is heel be­lang­rijk in ons leven.
Het is kost­baar en moei­lijk te krijgen.
Alles is druk en vol lawaai.
Zo zal het straks ook zijn:
de stad om ons heen is volop in bewe­ging,
met feest en lawaai,
wij zijn in stilte.
Want als het stil is
kunnen we bij de wor­tels van ons bestaan komen,
kunnen we over­we­gen, nadenken, keuzes maken, bid­den.
En ook een beetje rela­ti­ve­ren,
mis­schien iets afgeven, over­ge­ven
om weer vreugde te kunnen vin­den.
Want God verlaat je niet.
In de stilte kunnen we een andere vreugde ervaren
dan die op­per­vlak­kigere
van dat we leuke dingen doen, od zo.
De echte vreugde zit van binnen
en komt van dieper.
Om die vreugde te vin­den,
moeten we op ontdek­kings­tocht.

Het won­der gebeurt iedere dag

Het sacra­ment van mirakel
gaat over een zieke
die in het jaar 1345
de heilige communie ont­ving,
troost en vreugde
in de moei­lijke periode van het ziek-zijn.
Dat sacra­ment, die heilige communie
is iets heel een­vou­digs.
We zien een stukje ongedesemd brood,
alleen wie kijkt met geloof ziet Jezus Christus
die in dit sacra­ment aanwe­zig is en bij ons komt.
Alleen dan wordt het ont­van­gen van de heilige communie
een ont­moe­ting met een persoon,
met Jezus, die vreugde geeft.
De vreugde van de communie ont­dek­ken we
als we ver­der kijken dan de buiten­kant.
Wat kunnen we doen om onze communie
zo’n ont­moe­ting te laten wor­den?
We hoeven er eigen­lijk alleen naar te verlangen
en het te vragen: Kom bij me, Heer!
Open je hart maar voor de vreugde.