Christus leeft!

Exhortatie van paus Franciscus voor en over de jongeren

Op dins­dag 2 april is de post-synodale apos­to­lische exhor­ta­tie Christus vivit! (Christus leeft!) ver­sche­nen, bedoeld om jonge mensen “te her­in­ne­ren aan bepaalde over­tui­gingen die uit ons geloof voort­ko­men en om jullie te bemoe­digen om te groeien in hei­lig­heid en inzet voor jouw per­soon­lijke roe­ping”. Het do­cu­ment wordt ook tot heel de kerk gericht, omdat heel de kerk betrokken is: jon­ge­renpas­to­raal als synodaal proces.

Wereld in crisis

De paus herinnert in het do­cu­ment aan de moei­lijke situatie waarin jon­ge­ren verkeren in veel delen van de wereld en de per­soon­lijke worstelingen die zij doormaken. Hij spreekt over een “wereld in crisis”. Oorlog, werkeloos­heid, migratie, mis­bruik, drugs, prono­­gra­fie, marginalise­ring en uit­slui­ting, versla­ving en nog meer komen voorbij. De paus benoemt vele plagen waar jon­ge­ren onder te lij­den hebben. Ook het seksueel mis­bruik wordt genoemd.

De paus vraagt de jon­ge­ren om pries­ters die de vreugde van hun pries­ter­schap verloren hebben of seksuele compen­sa­tie zoeken, aan hun pries­ter­schap te her­in­ne­ren (n. 100). Hij toont begrip voor jon­ge­ren die zelf in problemen komen door slechte ge­woon­ten bij­voor­beeld. De taal van de Exhor­ta­tie is toe­gan­ke­lijk en ik hoop dat veel jon­ge­ren in de tekst een hulp mogen vin­den voor hun groei naar even­wich­tig, volwassen, chris­te­lijk, katho­liek mens-zijn.

Blijde bood­schap

Daarna staat de paus stil bij de prach­tige bood­schap die we door mogen geven: God houdt van je, Christus is onze red­der en Hij leeft! (vierde hoofd­stuk). In het vijfde hoofd­stuk gaat hij in op allerlei kenmerken van de levens­pe­rio­de van jon­ge­ren: blijf je hoop en je dromen volgen, moe­digt hij de jon­ge­ren aan. Het hoofd­stuk daarna moe­digt jon­ge­ren aan om een toe­komst met wor­tels, met diepgang op te bouwen, ook in verbin­ding met de oudere gene­ra­tie.

Jon­ge­renpas­to­raal

Het zevende hoofd­stuk is gewijd aan de jon­ge­renpas­to­raal, waar­van hij de jon­ge­ren als eerste actoren ziet. Naast de brede ac­ti­vi­teit - in contact komen met nieuwe jon­ge­ren - moet er aan­dacht zijn voor groei. Is onze ker­ke­lijke omge­ving wer­ke­lijk verwel­ko­mend voor jon­ge­ren? Er moet dus ook ruimte zijn voor brede ac­ti­vi­teiten waar allerlei soorten jon­ge­ren welkom zijn. Ook katho­lie­ke scholen zijn be­lang­rijk: we kunnen gods­diens­tige en culturele opvoe­ding niet schei­den. De paus noemt in ver­band met groei en ver­die­ping onder meer het belang van aanbid­ding van het heilig Sacra­ment: jon­ge­ren zijn in staat tot con­tem­pla­tief gebed (n. 224).

Heel con­tent was ik dat de paus noemt dat het niet inge­wik­keld hoeft te zijn om van jonge mensen mis­sio­na­rissen te maken, want dat is wel wat hij wil (nn. 239-241). Ook in ons bisdom is daar inzet voor met The Mis­sio­na­ry School.

Roeping

In het achtste hoofd­stuk staat de paus stil bij ‘roe­ping’, in de brede zin van dat woord: we zijn allemaal ge­roe­pen tot vriendshcap, hei­lig­heid enzo­voorts, maar hij besteed ook aan­dacht aan de roe­ping tot het pries­ter­schap, het reli­gi­euze leven en andere vormen van toe­wij­ding aan God. Het hoofd­stuk erna - het negende en laatste - gaat over de onder­schei­ding van de roe­ping, op het belang waar­van de paus bij­zon­dere nadruk legt.