Gebed voor een overledene, die jong gestorven is

Hier­on­der het gebed dat ik heb uit­ge­spro­ken bij een her­den­king van een opgewekte vrouw, echt­ge­note en moe­der, die naar men­se­lijk aanvoelen te vroeg gestorven is. Om privacy-redenen heb ik namen weg­ge­la­ten.

Gebed

God, Hemelse Vader,

Soms lijkt het even
dat we kunnen plannen en voor­zien,
dat het in mensenhan­den ligt,
dat alles bij toeval ont­staat
en zich ontwikkelt
en dat dit alles is.

Maar soms ook zien we verge­zichten
op de reizen die we maken,
op een wan­de­ling door de natuur
of zomaar, zon­der aan­wijs­ba­re reden,
en wor­den we gegrepen
door schoon­heid en harmonie,
die een Meester­hand verra­den.

Ook de plannen die wij­zelf bewust
en wel­over­wo­gen menen te maken,
wor­den soms ineens verstoord;
alles wordt anders.

Het ligt toch niet in onze hand,
het is niet ons vernuft
dat hier een uit­komst biedt.

Een uit­zicht verdwijnt,
maar voor wie geloven kan
verschijnt een ander verge­zicht...
dat U ons biedt.

Zij had zeker
andere plannen
en velen leek het
bizar toeval of het noodlot,
toen die dromen
wer­den verstoord
en de ziekte zich open­baarde.
Bij anderen riep het vragen op:
“Waarom?”
Waarom zo’n gezonde, sportieve,
blije, gezellige, sterke vrouw
als zij,
die altijd zo goed wist
wat zij wilde,
hoe kon haar dit over­ko­men?

Zijn er geen ant­woor­den
of is er toch een ant­woord
dat wij alleen nog niet verstaan?

In dit gebed, Heer, wil ik mij en ons
in alle klein­heid aan U toe­ver­trou­wen:
U weet waarom en hoe en wat;
ik snap het niet, mijn weten is beperkt.

Ik kom alleen zo af en toe
iets op het spoor
dat wijst naar trans­cen­dentie:
Er is toch meer
en in dat “meer”
mag ik Uw zorg voor ons herkennen.

Dan mag ik zien
dat zij die heen­ging
uitkeek op het beloofde land,
een weids en prach­tig verge­zicht;
het is wat al te men­se­lijk uitgedrukt,
maar ik durf erop ver­trouwen
dat zij nu, Heer, aan Uw hand
dat land van einde­loze vreugde binnengaat.

Weinig bagage neemt zij mee:
wat geloof, wat hoop en liefde,
meer hoeft het niet te zijn
en ook die vrolijk­heid die haar zo eigen was,
die komt haar nu van pas:
die vreugde zal vol­ko­men zijn.

Wij danken U voor haar bestaan,
haar harte­lijk­heid en zorg,
haar opti­misme, de gesprekken
en voor een mooi, gelukkig leven;
we danken U voor alle liefde
die zij doorge­ge­ven heeft.

En tenslotte wil ik U nog vragen, Heer,
om troost en kracht en geloof,
om per­spec­tief
voor allen die zij achterlaat
en die haar nu zo missen.

Geef dat de vreugde, ja de vrolijk­heid
die haar zo eigen was
ook in hun leven terug mag keren,
opdat zij in haar geest
hun tocht ver­volgen kunnen...

Laat Jezus Uw verrezen Zoon
hun Wegge­lei­der zijn;
mogen zij eens weer samen zijn
en thuis bij U.

Oratie

God, almach­tige vader,
in geloof belij­den wij
dat uw Zoon is gestorven en verrezen.
Verleen ons goedguns­tig
dat zij
die in Christus is ontslapen,
door dit mysterie vol vreugde zal verrijzen
in de kracht van onze Heer Jezus Christus,
die met U leeft en heerst
in de een­heid van de heilige Geest,
God, door de eeuwen der eeuwen.

Heer, geef haar de eeuwige rust;
het eeuwig licht verlichte haar;
moge zij rusten in vrede.