Streven naar vrede en verzoening

Afscheid diaken Theo van Stiphout - 2e Adventszondag A

Op de tweede zon­dag van de Advent werd in de Sint Urbanus­kerk in Dui­ven­drecht afscheid geno­men van diaken Theo van Stiphout. In een mooie vie­ring waarbij ook wij­dings­ge­noot Ton Welling als diaken assis­teerde en pater Marianus Jehandut con­ce­le­breerde, werd harte­lijk afscheid geno­men van de diaken die bijna zeven­tien jaar er was en vele pastoors ‘overleefde’.

Ik was blij erbij te kunnen zijn temeer omdat ik als admini­strator van de pa­ro­chie ver­schil­lende jaren nauw met Theo van Stiphout heb samen­ge­werkt. Aan het einde van de heilige Mis werd voor diaken Theo van Stiphout een speciaal feest­lied gezongen en wer­den alle aanwe­zige gelo­vi­gen uit­ge­no­digd met hem op de foto te gaan.

Homilie

Theo, bedankt!

Broe­ders en zusters,
Het is vandaag een bij­zon­dere dag.
We nemen afscheid van diaken Theo van Stiphout
die bijna zeven­tien jaar
als diaken in deze pa­ro­chie heeft gewerkt.
We willen hem daarvoor
heel harte­lijk bedanken,
want hij heeft dit met geloof en liefde,
met harte­lijk­heid en eenvoud gedaan.
Hij heeft veel mensen bijgestaan,
is hun in lief en leed nabij geweest,
hij heeft de mensen bezocht,
hij heeft kin­de­ren gedoopt,
uit­vaar­ten en hu­we­lij­ken gedaan,
gepreekt, catechese gegeven
en nog veel meer!
Ik heb dat zelf een aantal jaren
van nabij mogen meemaken
toen ik admini­strator van deze pa­ro­chie was.
Graag, Theo, wil ik m’n grote waar­de­ring uit­spre­ken
voor de wijze waarop je in al die jaren
gestalte hebt gegeven aan het diaconaat.
Je hebt nu wel een leef­tijd
waarop je het wat rusti­ger aan mag doen,
maar de mensen zullen je missen!
Van harte wens ik je Gods zegen toe!

Harmonie en vrede

Op deze tweede zon­dag van de Advent
kregen we een prach­tig visioen te horen
van de profeet Jesaja (Jes. 11, 1-10).
We hoor­den iets waar we
allemaal weleens over dromen:
vrede en ver­zoe­ning.
De eerste lezing ging daarover
met woor­den die in feite over Jezus gaan,
want met die twijg die ontspruit
aan de stronk van Isaï,
met die persoon die vol is
van de Geest van de Heer,
wordt Jezus aangeduid.
Isaï is de vader van koning David
en uit die familie komt Jezus voort.
Ik weet niet of de profeet Jesaja al besefte
wat de woor­den die God hem inge­ge­ven had
precies beteken­den,
maar het is dus een visioen vol harmonie en vrede:
de wolf ligt rus­tig naast het lam,
de panter naast het geitje,
kalf en leeuwen­jong,
koe en berin
alles ligt daar rus­tig bij elkaar,
ze eten elkaar niet op,
ze doen elkaar geen kwaad,
er is liefde en vrede,
recht en ge­rech­tig­heid.
Dat is wat Jezus op aarde komt brengen.

Vreed­zaam sa­men­le­ven?

Zo’n visioen kunnen wij ook weleens hebben,
maar dan toch meestal in de zin van:
Was het maar zo!
Was het maar zo
dat er geen ruzie was in onze families,
geen twee­dracht op het werk,
geen geweld in ons land en in de wereld,
maar begrip en vreed­zaam sa­men­le­ven
met respect voor ieder mens,
maar helaas zijn er wel voort­du­rend
tal­loze con­flic­ten.
En we krijgen er allemaal
op z’n tijd mee te maken!
En toch: het visioen blijft
en die toe­komst blijft:
we zijn ge­roe­pen - allemaal -
om stappen te zetten naar vrede,
de vrede waar­van de engelen
op het kerst­feest zullen zingen,
de vrede die we elkaar
in iedere Eucha­ris­tie­vie­ring toewensen,
de vrede in ons­zelf,
de vrede met elkaar,
de vrede met God!

Gewetste gevoelens?

Dat betekent in ieder geval
dat we altijd weer
stappen naar vrede en harmonie moeten zetten.
Heeft U iemand kwaad gedaan?
Vraag ver­ge­ving!
Ook al zat die ander ook een beetje fout,
zet de eerste stap!.
Heeft iemand je kwaad gedaan?
Zeker, we hoeven en moeten
het kwade niet goed noemen,
wat waar is, is waar,
het is goed - als we kunnen -
te erkennen wat er is gebeurd,
het niet weg te stoppen,
maar daarna is het be­lang­rijk
dat ons leven niet beheerst gaat wor­den
door onze gekwetste gevoelens,
door onze haat en ons zinnen op wraak.
Die gevoelens maken ons leven stuk.
We kunnen op den duur
niet mens­waar­dig leven
met haat in ons hart.
Laten we streven naar vrede in ons eigen hart.
Praat eens met een pries­ter
of een wijs en vrede­lie­vend mens.

Johannes de Doper

Mensen die anderen hebben gekwetst
vragen heel vaak geen ver­ge­ving
of han­de­len niet om goed te maken
wat zij hebben misdaan.
Het is moei­lijk te buigen, de minste te zijn.
Daarover hoor­den we al in het evan­ge­lie:
Johannes de Doper treedt daar op.
Hij preekte in de woes­tijn en riep op tot beke­ring.
Blijk­baar had hij een grote aantrek­kings­kracht,
want ie­der­een kwam daar op af:
heel Jeru­za­lem, Judea
en de mensen uit de Jor­daan­streek,
kortom: dat mocht je niet missen!
Dus ook de Fari­zeeën en de Sadduceeën liepen daartussen:
trotse mensen, die zich vaak flink wat ver­beeld­den,
zich lieten eren door de mensen,
ze deden alsof ze gewel­dig waren,
fijne, gods­diens­tige, keurige mensen,
maar hun mentali­teit
was trots en zelf­voldaan.
Johannes de Doper pakt hen stevig aan:
“Adderen­ge­broed”, noemt hij hen
en hij houdt hen voor
dat ze vruchten van beke­ring
moeten voort­bren­gen, niet trots maar klein.

Jezus 'Diakonos'

Jezus Christus koos die andere weg:
Hij maakte zich klein en een­vou­dig,
werd geboren in een stal, uit­ge­sto­ten,
hij is die­naar gewor­den,
stond er in de tweede lezing uit de brief aan de Romeinen.
En weet U wat voor woord daar staat
in de Griekse taal waarin het Nieuwe Testa­ment is ge­schre­ven?
Daar staat: “diakonos”, “diaken”,
wat dus let­ter­lijk “die­naar” betekent:
Jezus is “diaken”, die­naar gewor­den.
En zo zijn we weer terug bij diaken Theo van Stiphout:
bedankt, Theo, dat je hier
temid­den van deze ge­meen­schap
diaken, die­naar hebt willen zijn,
want niet de zelf­voldaan­heid, de hoogmoed en de trots,
maar de eenvoud en de dienst­baar­heid
brengen de vrede dich­ter­bij!
Maak ons allen dienst­baar, Heer, en ver­ge­vings­ge­zind
naar het voor­beeld van Jezus!