Diakenwijding en eerste assistentie....

Heilige Mis in Bergen

Zater­dag 17 no­vem­ber vond de diaken­wij­ding plaats in de ka­the­drale basiliek van Sint Bavo in Haar­lem. Zoals ik al eer­der meldde: Hans Bruin en Eelke Ligthart wer­den tot per­ma­nent diaken gewijd, José Marin del Val en Jeroen de Wit wer­den tot diaken gewijd met het oog op hun pries­ter­wij­ding op zater­dag na Pink­ste­ren.

Het was een mooi en vreug­de­vol gebeuren, waaraan zeer veel gelo­vi­gen hebben deel­ge­no­men. De gerestaureerde koepel van de ka­the­draal was te bewon­de­ren, behalve de gerestaureerde tekst in de koepel met het "Heilig, heilig..." uit het Te Deum. Die tekst wordt volgende week, op Christus Koning, door de Bis­schop ont­huld. Deze zon­dag was ik uit­ge­no­digd in Bergen, in de HH. Petrus en Paulus­kerk waar de nieuwe diaken Jeroen de Wit zijn eerste assis­tentie deed. Hier volgt de homilie die ik hierbij heb gehou­den.

homilie

Na­tuur­lijk is het voor mij een bij­zon­dere vreugde hier in Uw mid­den te zijn nu de pas gewijde diaken, Jeroen de Wit, voor de eerste keer aan het altaar assis­teert en het evan­ge­lie verkon­digt.

De diaken­wij­ding is in zekere zin nog be­lang­rijker dan de pries­ter­wij­ding.

Wie diaken wordt gewijd zet een de­fi­ni­tieve stap voor heel zijn ver­dere leven en dan legt hij alle beloften af: Na­tuur­lijk de belofte van ge­hoor­zaam­heid aan de bis­schop, de belofte om het getij­den­ge­bed te bid­den en de belofte om het celi­baat te onder­hou­den, maar bovenal belooft de nieuwe diaken dat hij zijn leven zal wij­den aan het dienst­werk van de kerk en dat hij in woord en daad zal getuigen van het evan­ge­lie.

Jeroen, je hebt gezegd tot de Heer: “Mijn leven is voor U”; en je zegt tot de mensen: “Mijn leven is voor U”.

Ik ga niet voor een carrière als econoom, als leraar of in de handel, maar ik wil in ant­woord op Uw roe­ping, Heer, mijn leven een andere, bij­zon­dere bete­ke­nis geven.

We zijn jou dank­baar, Jeroen, dat je deze stap hebt willen zetten en je leven wilt geven.

Je leven voordat je naar het semi­na­rie kwam was in die zin al een voor­be­rei­ding op je diaken­wij­ding: je stelde in de “ge­meen­schap paus Johannes XXIII” je leven in dienst van mensen, van jon­ge­ren die het spoor waren kwijt geraakt en bij­voor­beeld aan drugs verslaafd waren geweest.

Dit is niet van­zelf­spre­kend in onze tijd.

De meeste mensen zijn met heel andere dingen bezig dan met God en de Kerk, het gebed en de sacra­menten en de zwaksten in onze samen­le­ving.

Als er een enquête wordt gehou­den over wat mensen het be­lang­rijk­ste vin­den, komt hun relatie of ‘een relatie’ er bijna steevast uit.

Aanzien, geld, carrière, ook dat is voor mensen heel be­lang­rijk.

Jij geeft dat allemaal op als een teken in onze samen­le­ving, in onze tijd dat ons ware geluk en de ware vreugde ergens anders liggen.

Ja, je kunt als diaken, als pries­ter heel gelukkig zijn.

Dat wens ik je van harte toe! Voor som­mi­ge mensen is ook de voetbal heel be­lang­rijk en daar is na­tuur­lijk niets mis mee.

Een collega-bis­schop, De hulp­bis­schop van Den Bosch is ook zo’n voetbalfan.

Hij traint een jeugdelftal en in het weekend is het eerste waar hij naar kijkt de tele­tekst­pa­gina met de tussenstan­den en de uit­slagen van de voetbal­wed­strij­den.

Hij heeft een heel leuk boek ge­schre­ven en dat heet: “Jezus kan niet voetballen”.

Na­tuur­lijk gaat dat boek er uit­ein­delijk over - zoals je van een bis­schop mag ver­wach­ten - dat Jezus nog net iets be­lang­rijker is dan de voetbal.

Het doet me eraan denken dat er in de pa­ro­chie waar ik vroe­ger pastoor was ook een man was die helemaal gek van voetbal was.

Helaas werd hij erns­tig ziek, ongeneeslijk.

Op het laatst wilde zijn vrouw hem nog een plezier doen door de TV bij zijn bed te plaatsen zodat hij de voetbal kon zien.

Maar al na één minuut vroeg hij om die wedstrijd uit te zetten: hij kon het niet meer verdragen.

En zo gaat het in feite met allerlei zaken waar we op dit mis­schien heel veel waarde aan hechten: wat hebben ze nog voor waarde op het moment dat we sterven; wat hebben ze voor waarde als we voor Gods aange­zicht staan.

De heilige Aloysius Gonzaga was een jonge reli­gi­eus, een jezuïet uit een rijke, adellijke familie.

Hij liet alles achter om in te tre­den in die orde en hij had de gewoonte om zich bij alles wat hij deed dit ene af te vragen: Wat betekent dit in het licht van de eeuwig­heid? En dit is in feite een mooie toets voor ons allen; we kunnen ons bij allerlei dingen in ons leven inder­daad heel goed die vraag stellen: wat heeft dit voor waarde in het licht van de eeuwig­heid? Heeft dit nog bete­ke­nis als ik voor de hemelpoort sta? Dan, ja dan is het echt be­lang­rijk! Op je sterf­bed heb je aan geld niet veel meer, maar de liefde van mensen om je heen is dan heel be­lang­rijk; toch zullen we op het laatst ook die mensen moeten loslaten, alleen Gods liefde blijft dan over...

We zijn in de laatste weken van het ker­ke­lijk jaar, volgende week is het Christus Koning en daarna begint de advent weer, dan begint een nieuw li­tur­gisch jaar.

Aan het einde van zo’n ker­ke­lijk jaar staan we bij­zon­der stil bij het einde van het leven en het einde der dagen, bij de weder­komst van de Heer.

En steeds weer opnieuw hou­den de lezingen van de Eucha­ris­tie­vie­ring ons voor dat we van alles mee zullen maken, heel mooie dingen en min­der pret­tige of zelfs af­schu­we­lijke dingen; het evan­ge­lie van vandaag had het over verschrik­kingen! Maar bij al die dingen die gebeuren, als ons iets heel moei­lijks over­komt maar ook bij­voor­beeld als we heel graag iets willen hebben, iets willen bereiken of doen, moet je als het ware omhoog kijken, de Mensen­zoon zien, dat wil zeggen: God erin zien, proberen te over­we­gen wat voor belang dit heeft in het licht van de eeuwig­heid, in het licht van Gods liefde.

Dan kun je je vijan­den ver­ge­ven, je verdriet en leed dragen, het belang van allerlei zaken rela­ti­ve­ren, omdat je het ziet in een bre­der per­spec­tief.

Een pries­ter, een diaken is ge­roe­pen om een teken daar­van te zijn doordat hij afstand doet van zo veel zaken die mensen heel be­lang­rijk vin­den, hij doet dat voor een hoger doel, iets heel moois, iets dat ons leven vervullen kan, Iemand die ons leven zijn uit­ein­delijke zin en bete­ke­nis geeft: hij doet dit voor God.

Daarom wens ik je vandaag toe, Jeroen, dat de vreugde van de Heer en Zijn liefde je altijd mogen vervullen en dat je een blije, gelukkige diaken en straks pries­ter zult zijn.

AMEN.