Waren we niet allemaal blind?

Coronavirus: Niemand zag het aankomen....

Zondag 22 maart hebben mgr. Punt en ik met de ple­baan de Eucha­ris­tie gevierd in de ka­the­draal. De Mis werd uitgezon­den door RTV Noord-Holland, die dat volgende week ook zal doen. Ook is de live-stream van ons bisdom actief. De gees­te­lij­ke Stille Omgang op zater­dag­avond was de eerste uitzen­ding. Deze zon­dag was het evan­ge­lie dat van de blind­ge­bo­rene. Maar waren we niet allemaal blind voor wat ons kon over­ko­men? Zondag 22 maart kunt U via de web­si­te van KRO-NCRV de actie "Bidden verbon­den" volgen, waarin vanuit ieder bisdom een bis­schop een over­we­ging houdt.

De actie ‘bid­dend verbon­den’ kunt U volgen op:

• www.kro-ncrv.nl/katho­liek/nieuws/bid­dend-verbon­den

De TV Mis met geloofs­ge­sprek met kard. Eijk en een af­slui­ten­de vespers (17.00 uur) met mgr. De Korte wor­den op TV uitgezon­den.

De uitzen­dingen vanuit de ka­the­draal kunnen wor­den terug gekeken op:

• www.youtube.com/watch?v=PT9viJHygtk

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring in de ka­the­draal ston­den we stil bij de situatie van de Corona-epidemie, hier­on­der vindt U de homilie die ik daar heb gehou­den.

 ­

Waren we niet allemaal blind?

Homilie

Niet voor­zien...

Heel veel dingen zien wij niet.
Hoe zou­den we ooit hebben kunnen voor­zien
dat deze crisis over ons zou komen?
Het zal de meesten van ons
wel zo gegaan zijn
dat we ons leven hebben geleefd
en dat we dachten dat dit
in grote lijnen zo zou blijven.

Dan draait de wereld door...

Na­tuur­lijk, heel velen van ons
hebben ook weleens iets mee­ge­maakt
waardoor je wereld overhoop wordt gehaald:
een plot­se­ling over­lij­den van een dier­baar iemand,
een ziekte die bij ons wordt ontdekt,
ont­slagen wor­den,
maar als ons dat gebeurt
dan zien we om ons heen
dat de wereld gewoon ver­der draait,
dat alles doorgaat
alsof er niets was gebeurd.

We wor­den allemaal geraakt...

Maar nu staat alles stil
en het leven van ie­der­een
is op z’n kop gezet.
Helemaal als het gaat om mensen
die ziek gewor­den zijn,
die vrezen voor hun baan of bedrijf,
of die iemand hebben verloren.
En voor mensen die ouder zijn,
alleen of zwak van ge­zond­heid
grijpt het ook nog dieper in,
maar deze crisis raakt ons allemaal,
zelfs als je jong bent
en wat min­der gevaar loopt:
dit is iets wat we niet had­den voor­zien
en waar we geen reke­ning mee had­den gehou­den,
een crisis die ons ineens
een vol­ko­men andere levens­er­va­ring geeft,
die van de precari­teit.

Precari­teit

Precari­teit wil zeggen
dat de omstan­dig­he­den van ons leven
eigen­lijk tame­lijk onzeker zijn,
bestaansonzeker­heid,
dat je geen controle hebt.

Als we daarover zou­den nadenken
in goede en pret­tige omstan­dig­he­den,
weten we dat na­tuur­lijk ergens wel:
er kan mij iets over­ko­men,
mijn leven is ein­dig,
veel dingen lopen uit­ein­delijk anders
dan ik had kunnen voor­zien,
maar het is dan vaak niet zo’n thema,
niet als het goed gaat,
als het leven wel loopt.

Blind geboren...

In die zin zou­den we kunnen zeggen:
wij zijn blind geboren.
We hebben niet in de gaten,
althans we rea­li­se­ren ons niet echt
hoe af­han­ke­lijk en klein
wij mensen zijn,
hoe weinig wij alles in de hand hebben,
hoe uit­ein­delijk alle mooie dingen in het leven
gewoon maar gave zijn,
geen pres­ta­ties,
ze zijn ons ge­schon­ken,
zon­der ver­dienste, zon­der recht erop,
zon­der zeker­heid dat dit zo door zal gaan.

Een piepklein virusje...

Dat is nu anders gewor­den,
helemaal anders.
Ie­der­een voelt nu die onzeker­heid wel
en dat allemaal door een heel klein,
piepklein virus-je,
onzicht­baar voor onze ogen.

Het zou mak­ke­lijk zijn als we het kon­den zien,
dan kon­den we het uit de weg gaan,
dat virus...,
We zou­den erop kunnen trappen,
het onscha­de­lijk kunnen maken.
Maar zo is het niet.
We zien het niet
en toch is het er... overal.

Het gaat om onze blind­heid

Jezus geneest in het evan­ge­lie
een blind­ge­bo­ren man,
maar zoals uit de tekst van het verhaal al blijkt
gaat het eigen­lijk niet
om de fysieke gene­zing
van zomaar een man.
Het gaat om de blind­heid van ons allemaal.
Want het re­sul­taat van de gene­zing
van die blind­ge­bo­ren man
is niet zozeer dat hij de mensen en de natuur
om hem heen kan zien,
maar dat hij is gaan geloven:
“Ik geloof, Heer”.
En dat de niet-zien­den zien
en de zien­den blind wor­den
gaat niet over dat je fysiek blind bent
en niet kunt kijken;
dat gaat erover
dat wij allemaal
zo weinig oog hebben
voor wat het leven wer­ke­lijk is
- hoe onbesten­dig, hoe kort, hoe onzeker -
en voor wie God dan is...

Een fun­dament...

Het geloof in God brengt mensen
tot een inner­lijke zeker­heid,
tot een ver­trouwen:
bij al die onzeker­heid, die precari­teit,
is er Iemand
die mij een vaste bodem geeft
om op te staan,
een fun­dament
waar ik op kan bouwen,
een zeker­heid die blijft
bij alle onzeker­heid van het bestaan.

God bewijzen?

Na­tuur­lijk is dat iets
wat je moet gaan ervaren
en waar je dus voor open moet staan
om het te kunnen ervaren.
Wie zoekt, vindt!
De meest spitsvon­dige redene­ringen
zullen niet kunnen overtuigen,
we kunnen God bewijzen
tot we een ons wegen,
maar daar gaat iemand niet van geloven.
Want geloven is een ont­moe­ting,
een erva­ring
een inner­lijke ont­moe­ting
en daar moet je
dus ook een beetje klaar voor zijn,
zoals die blind­ge­bo­ren man
die op een gegeven moment zover is
dat hij zegt op de vraag of hij gelooft in de Mensen­zoon:
“Wie is dat, Heer?
Dan zal ik in U geloven”.
Bent U er?
Wie bent U, Heer?
Dan zal ik in U geloven!

Sterkte, Gods zegen!

Van harte wens ik U allen
- met inner­lijke vrede en ver­trouwen -
die ont­moe­ting, dat contact toe
in deze Corona-crisis-tijd!