Niet alleen en toch eenzaam...

Met Jezus in de zaal van het Laatste Avondmaal

Donder­dag­avond vier­den we in de ka­the­draal de Mis ‘in Cena Domini’, ter ge­dach­te­nis van het Laatste Avondmaal van de Heer. Aan de ene kant zullen velen zich een beetje buiten­ge­slo­ten hebben gevoeld, omdat helaas in deze Corona-periode de vie­rin­gen niet open­baar kunnen zijn, aan de andere kant zijn we door dit alles mis­schien juist meer dan ooit met die laatste avond van Jezus verbon­den.

Vier cantores van het ka­the­drale koor hebben weer fraai gezongen (onder meer de Kleine Orgelmesse van J. Haydn) en Erik Jan Eradus was opnieuw onze uitstekende organist.

• De vie­ring is hier terug te zien

Homilie

Hij knielde neer...

Ja, mis­schien is het van­avond
wel extra pijn­lijk
dat U er niet bij kunt zijn,
bij deze vie­ring.
Want we zijn gees­te­lijk
in de zaal van het Laatste Avondmaal
waar Jezus ons
op die laatste avond van Zijn leven
een teken heeft nagelaten
waardoor Hij ons liet zien
dat de dienst­ba­re naasten­liefde
in het hart van ons Christen-zijn
ge­schre­ven moet staan:
Hij knielde neer
en waste de voeten van Zijn leer­lin­gen,
hoewel hij de Heer en meester
van Zijn leer­lin­gen was
en dit voeten wassen
eer­der een slaven­werkje.

Als je klein kunt zijn...

Wees dienst­baar,
durf de minste te zijn,
daar zul je niets door verliezen!
Je groot­heid blijkt
als je klein kunt zijn,
is de bood­schap die de Heer ons geeft.
En Hij is daar zelf in voor­ge­gaan.

Die voet­was­sing is dit jaar
helemaal uit het ritueel geschrapt,
omdat de nabij­heid die dit vraagt
in deze crisis te groot zou zijn,
maar het evan­ge­lie heeft ons er wél aan herinnerd
en gees­te­lijk kunnen we de voeten van anderen wassen
door dienst­baar te zijn,
door aan­dacht te geven,
een luis­te­rend oor,
zorg te hebben voor elkaar,
naar elkaar om te zien.

De Mis is het hart

En we voelen nog een grote beper­king
die de Corona-tijd met zich mee brengt.
Vanavond is het moment
waarop we ieder jaar
de in­stel­ling van het pries­ter­schap
en de heilige Eucha­ris­tie gedenken.
De Mis is de bron en het hoogte­punt
van heel het ker­ke­lijk leven
en het is het hart
van het leven van iedere pries­ter.
En voor U als gelo­vi­ge mensen
is de vie­ring van de Eucha­ris­tie
het hart van uw christen-zijn
en het ont­van­gen van de Heer
in de heilige communie
een grote genade.

De gevoelens van Zijn hart

Op deze avond is het zeker extra pijn­lijk
dat dit nu niet moge­lijk is.
Ik wil U uit­no­di­gen
om dit gevoel van gemis
met de pijn van deze tijd
op te dragen
en die te verenigen
met de gevoelens van het hart van Jezus
in deze week van Zijn lij­den.

Aanbie­den

Laten we de kleine en grotere offers
die deze tijd van ons vraagt
dragen en verdragen
en God aanbie­den
om te vragen om kracht en gene­zing
voor de slacht­of­fers,
sterkte voor allen die lij­den
door het verlies van dier­ba­ren,
gees­te­lij­ke kracht voor al die mensen
die zich nu in moei­lijke situaties soms
inzetten voor anderen,
vooral voor de zieken en de zwaksten.

Niet alleen en toch een­zaam

Als we ons van­avond gees­te­lijk ver­plaatsen
naar de zaal van het Laatste Avondmaal,
kunnen we dat mis­schien nog beter doen
dan andere jaren
door de situatie waarin wij ons­zelf nu bevin­den.
Want Jezus brengt deze avond door in die zaal,
samen met Zijn leer­lin­gen, Zijn vrien­den.
Hij is dus ergens niet alleen,
maar eigen­lijk ook weer wél.

Hij weet het

Want Hij weet wat Hem te wachten staat,
Hij is op de hoogte van het lij­den en het kruis,
Hij weet dat Zijn leer­lin­gen Hem in de steek zullen laten,
dat Petrus Hem niet meer wil kennen,
dat Judas Hem zal verra­den
en dat buiten die zaal
een vijan­dige wereld Hem wacht.
Die klaar staat
om Hem gevangen te nemen;
en Hij weet dat Hij een­zaam zal sterven
- gemar­teld, met doornen gekroond -
op het kruis van Golgotha.
Hij is op de hoogte,
die toe­komst heeft geen geheim voor Hem.

Angst en overgave

Hij heeft angst gekend,
maar Hij is bid­dend in de Hof van Olijven
tot overgave geko­men,
Hij is in vrede mee­ge­gaan
met de soldaten
die Hem gevangen kwamen nemen,
Hij heeft het gedragen
en met liefde voltooid
en alles heeft Hij bewust
op zich geno­men en opgedragen;
dat was voor ons,
een offer uit liefde.

Zich geven

Heel het verloop van Zijn lij­den en sterven
is van­avond aanwe­zig
in die zaal van het laatste Avondmaal,
het wordt samen­ge­vat
in de woor­den die we nu nog steeds
iedere keer opnieuw herhalen
als we de Eucha­ris­tie vieren:
“Dit is mijn lichaam,
het wordt gegeven voor U.
Dit is mijn bloed,
het wordt vergoten voor U,
een nieuw en altijd­du­rend verbond”.
Jezus kan dit alleen maar zeggen
in het licht van Pasen,
door de ver­rij­ze­nis,
dat Hij uit de doden zal opstaan.
Hij wéét dat Hij door het lij­den heen moet,
Hij wéét dat God Hem niet in de steek laat.
Hij zal verrijzen!

Meer dan hun plicht

Jezus is niet weggevlucht,
Hij is die weg gegaan,
vanuit het verlangen de mensen te helpen,
toe­komst te geven,
eeuwig leven te openen.

In deze tijd van crisis
wil ik aan al die mensen denken
die hun plicht of meer dan dat vervullen
in dienst van mede­mensen,
ook al lopen ze daardoor zelf gevaar.

Met Jezus

En ik wil U allen uit­no­di­gen
om deze crisis tijd met Jezus te beleven,
de lij­dende én verrezen Heer.
Hij geeft zin aan ons lij­den,
Hij geeft het uit­zicht op de ver­rij­ze­nis.
Dat is de kern van ons geloof,
de kern van de Eucha­ris­tie:
het is de Heer,
voor ons gewor­den
tot Brood van eeuwig leven.