Als de vooruitzichten slecht zijn....
homilie eerste zondag van de advent C
Op deze eerste zondag van de advent was ik in de kathedraal voor de heilige Mis, waarbij ik onderstaande homilie heb gehouden. Na de Eucharistieviering bekeek ik met de plebaan, H.J. van Ogtrop, nog even de laatste restauratie-resultaten: de koepel die vorige week "geopend" is door mgr. J. Punt, het front van het transept-orgel en de wand van het transept met onder meer het fresco van de bruiloft van Kana, dat nog een beetje in de steigers staat (zie foto). De kathedraal is werkelijk zeer fraai en in alle onderdelen is er destijd goed en diep over nagedacht...
homilie
Dit nieuwe liturgische jaar, dat met deze eerste zondag van de advent wordt geopend, begint meteen al vrij heftig: het evangelie staat bol van dreigingen en waarschuwingen: tekens aan zon, maan en sterren, angst onder de volkeren, radeloosheid onder de mensen, spanning en het gevaar dat je aan dit alles niet zult ontkomen.
Nu is dat natuurlijk wel een werkelijkheid.
Wij praten meestal wel liever over wat gezelliger zaken, maar ieder mens heeft inderdaad te maken met dreigingen en angstige vooruitzichten.
We weten niet wat de dag van morgen ons zal brengen en of we gezond zullen zijn.
Het ouder worden confronteert ons met de vraag of we goed zullen blijven en of we misschien afhankelijk van anderen zullen worden.
De economische crisis stelt op dit moment vele mensen voor ernstige vragen: er zijn ook in onze stad veel mensen die in de schuldhulpverlening terecht komen, mensen die helaas hun baan niet kunnen behouden, mensen die met hun huis of hypotheek zitten, zaken die failliet gaan en ga zo maar door.
En in de wijdere wereld is er ook wel het nodige aan de hand: fundamentalisme, oorlogen, ernstig gebrek aan voedsel, christenvervolging enzovoorts.
Eigenlijk te veel om op te noemen.
Liever zouden we daaraan niet denken en misschien zijn we ook wel een beetje geneigd ons voor die negatieve werkelijkheden af te sluiten.
Geniet liever van je kinderen, je kleinkinderen, van de mooie dingen die je mag bereiken of die je overkomen, geniet van de vele mooie herinneringen en vooruitzichten, zou je zeggen.
Toch doet de liturgie dat vandaag niet.
Die vraagt aandacht voor wat de wereld overkomt En dat is goed.
Dat is goed, niet alleen omdat het de realiteit is: die negatieve aspecten bestaan nu eenmaal, maar ook omdat het ons helpt om echt, reëel te leven.
Misschien zijn er wel eens momenten of perioden geweest in uw leven, dat U zich bijna onaantastbaar voelde: de bankrekening gevuld, de gezondheid in orde, de kinderen geen probleem, mooie auto voor de deur, leuke baan, leuke relatie en een fijne vakantie.
Natuurlijk kan het wel zijn dat een goed en bijna rimpelloos leven ons tevreden en welgesteld een tijd lang zonder grote vragen heeft achtergelaten.
Maar natuurlijk - opnieuw - is dat niet blijvend, natuurlijk is dat niet het ware leven, dat weten we natuurlijk ook wel.
De liturgie van de Kerk kiest ervoor om ons af en toe even uit onze gelukzalige burgermansslaap te halen en ons te confronteren met de harde werkelijkheid, als dat soms nog nodig mocht zijn.
Alle rust en rijkdom is betrekkelijk, al die ongestoorde vrede is een kwetsbaar fenomeen.
Niet is zeker van wat we hebben en van wat we zijn.
Als we ervoor kiezen onze ogen daarvoor te sluiten, leven we niet echt, en gaan we aan de werkelijkheid voorbij.
Want we zijn allemaal kwetsbare mensen; die persoon die wij op straat zien bedelen, die mens die alle vrienden en bekenden heeft verloren, die persoon die eenzaam kerstfeest viert en eigenlijk niemand heeft, die mens die in de zorgen zit, die kunnen wijzelf zijn.
Die mensen behoren ook tot onze wereld en we mogen hen niet buiten sluiten.
Het lot van die mensen gaat ons aan Het is uiteindelijk niet onze verdienste dat we hebben wat we hebben en dat we houden wat we hebben, we hebben alles gekregen en ieder moment dat we leven is uiteindelijk een geschenk.
We hebben ons geloof! Dat we ons realiseren wat er aan de hand is in de wereld en hoe breekbaar ons bestaan is, zal ons helpen om dankbaarder te leven, meer als een geschenk te ervaren wat op onze weg komt, het niet als vanzelfsprekend te ervaren en God ervoor te danken.
De Heer wil Zijn leerlingen en dus ieder van ons ook zeggen: Houd je ogen en je hart open voor wat er om je heen gebeurt; zie de moeilijke dingen, de onzekerheid van ons bestaan en zelfs de verschrikkingen van deze wereld onder ogen, en blijf tegelijk het vertrouwen behouden, niet zozeer op je eigen kunnen, want dat is altijd beperkt en eindig, maar op de Voorzienigheid, op God die alles voorziet en ons bewaart als wij op Hem vertrouwen.
Vertrouw - juist dan - dat je geborgen bent.
Heb je een moeilijke tijd? Blijf toch vertrouwen, bewaar een zekere rust omdat er Iemand is die zorg voor je draagt.
En dat is de uitnodiging, de boodschap van vandaag: kijk naar omhoog, zie de Mensenzoon Jezus, houdt Hem voor ogen, leef niet afgestompt , maar wees een mens van verwachting, een adventsmens: zie uit naar de Heer die komende is temidden van al wat je overkomt, goed of kwaad.
AMEN
