Uitzien naar de dag dat Hij het Brood voor ons breekt

We verlangen naar de heilige communie...

Op de derde zon­dag van Pasen, werd in de ka­the­draal de Familie­dag gevierd, die iedere vierde zon­dag van de maand in Haar­lem wordt gevierd, ge­woon­lijk in de St. Joseph­kerk, maar nu on-line vanuit de ka­the­draal. Tenminste... daar lag op deze dag ineens een flinke hobbel. Maar in het evan­ge­lie ontmoetten de leer­lin­gen op weg naar Emmaüs de Heer en die bracht licht in hun duisternis en brak het Brood met hen. Wat kunnen wij doen nu we verlangen naar de sacra­menten?

Tech­nische hobbels

Voor de heilige Mis bleek de live-stream niet te werken. Met man en macht gingen de vrij­wil­li­gers en kape­laan Johannes aan het werk om alles voor elkaar te krijgen. Ik zal hier alle compli­ca­ties niet opsommen, maar uit­ein­delijk lukte het niet om de Mis op de gewone tijd te live-streamen, er waren gelijktij­dig twee onder­de­len van de apparatuur defect geraakt. Gelukkig is nu alles weer in orde, dankzij de tech­nische des­kun­dig­heid van Maarten, Rutger, Eric en de kape­laan! En mis­schien van nog anderen... De Eucha­ris­tie­vie­ring wordt op het kanaal van de ka­the­draal geplaatst en de Familie­dag kan ver­der gewoon door­gaan.

De preek is vandaag voor kin­de­ren (eerste deel) en voor allen (tweede deel)

Je mag alles zeggen...

Voor de kin­de­ren

Naar school

Beste kin­de­ren,
Mis­schien hebben jullie vroe­ger weleens gedacht:
He, bah, alweer school,
ik heb geen zin om naar school te gaan.
Maar ik denk dat jullie
nu toch best wel weer willen.
Je mist vriendjes en mis­schien de juf of meester
en het is mak­ke­lijker om samen te leren op school
dan thuis, aan de keukentafel.
De kin­de­ren die op de basis­school zitten
zullen gelukkig bin­nen­kort
weer een beetje naar school kunnen gaan.

Familie-dag

Vandaag is de familie-dag.
De ge­zin­nen die meedoen
zou­den normaal ge­spro­ken
bij elkaar komen
om samen het geloof te vieren,
over Jezus te horen
en een mooie, gezellige dag te hebben
met elkaar.

Dat is nu niet moge­lijk
en ik hoop dat jullie dat wel een beetje missen.
Het is mooi om samen te komen
en met andere ge­zin­nen te zijn,
het geloof in Jezus te vieren
en dat met elkaar te delen.
Dus ik hoop dat dit gekke Corona-virus
heel gauw weg gaat
en jullie weer een heel mooie familie-dag
kunnen hebben.
En mis­schien zijn er nu wel kin­de­ren en ge­zin­nen
die denken: dat is leuk,
dat wil ik ook, zo’n Familie­dag!

Doe dan mee, het is
elke vierde zon­dag van de maand.

Als je verdriet hebt...

Beste kin­de­ren,
mis­schien ben jij ook weleens
echt verdrie­tig geweest?
Wat is het dan fijn
als een ander dat ziet
- je vader, je moe­der, je oma of opa
of de juf of meester
of noem maar op... -
en tegen je zegt:
“Wat is er aan de hand?
Heb je verdriet?”
en als die dan rus­tig even de tijd neemt
om met je te praten.
Soms is het niet zo mak­ke­lijk
om er over te praten
bij­voor­beeld als je gepest wordt,
maar het is wel goed
en ook be­lang­rijk,
je moet daar eigen­lijk niet zelf
mee blijven zitten.

Alles zeggen...

Dat weet Jezus ook.
We hebben net het verhaal gehoord
van twee vrien­den van Jezus
die heel verdrie­tig waren
omdat Jezus
aan het kruis was geslagen.
Ze wisten nog niet dat Hij weer levend was,
dat Hij was opgestaan.
Toen kwam Jezus bij hen lopen,
zomaar onderweg
en Hij vroeg aan die twee:
Wat is er? Zijn jullie verdrie­tig?
En ze mochten alles tegen Jezus zeggen.
Dat mag jij ook altijd.
Je mag alles tegen Jezus zeggen,
Hij is jouw vriend,
vergeet dat niet.
Je mag ook heel gewone woor­den gebruiken
als je met Hem praat.
En als je dat doet
zul mis­schien ook wel merken
dat Hij je troost en je helpt.

Als je de sacra­menten mist

Voor allen

Het gemis van nabij­heid

Beste vrien­den, beste allen,
Mis­schien is dit wel
veel meer dan anders nog
een tijd waarin we
de waarde van nabij­heid beleven.
Juist als we iets moeten missen
beseffen we vaak wat we had­den.
Dat is zo bij kin­de­ren die hun ouders,
klein­kin­de­ren die hun opa en oma
niet kunnen bezoeken,
maar dat geldt ook
voor partners
die niet naar hun dier­ba­re
man of vrouw in het ver­pleeg­huis
kunnen gaan;
dat geldt als je niet naar iemand toe kunt gaan
die net een dier­ba­re heeft verloren,
dat geldt voor kin­de­ren en jon­ge­ren
die graag met vrien­den
willen zijn, maar dat niet kunnen
enzo­voorts.

Het is toch anders...

Op dit moment
nu we veel contacten moeten missen,
merken we
hoe waarde­vol die nabij­heid is.
Het is na­tuur­lijk heel fijn
dat we door live-stream
en andere digitale wegen
met elkaar verbon­den kunnen zijn,
maar een echte “real life” ont­moe­ting
is toch nog iets anders.
En daar komt voor ons als katho­lie­ken
na­tuur­lijk nog bij
dat we de sacra­menten
niet alleen op afstand willen vieren,
maar dat het ook gaat
om onze ver­bon­den­heid als geloofs­ge­meen­schap
en het ont­van­gen van de sacra­menten.

De kerk is open...

Ik krijg dan ook nog steeds brieven, mails
en andere berichten
van mensen die aan­drin­gen
dat de kerk weer open gaat
om als ge­meen­schap samen te komen
en de sacra­menten te ont­van­gen.
De kerk is nu gelukkig wel vaak open
zodat U even binnen kunt lopen
om in de rust te zijn en te bid­den.
Ook kunnen we dan vaak biechten.
Doe dat gerust!

We zoeken naar moge­lijk­he­den

Ik zou na­tuur­lijk niets liever willen
en er wordt inder­daad ook nage­dacht
over moge­lijk­he­den
om de sacra­menten te kunnen ont­van­gen,
want het geloof en de heilige communie
zijn geen zomerjurk of aftershave
die je even wel of niet kunt kopen,
maar ze horen bij de kern van ons bestaan:
dat is het waar wij
als chris­te­nen en katho­lie­ken uit leven.
Ik hoop dus dat het spoe­dig moge­lijk kan zijn
om de kerken hier­voor te openen,
maar dat moet na­tuur­lijk ook verant­woord zijn.
We mogen het leven van anderen
niet in gevaar brengen
omdat we verlangen naar de heilige communie.

Om de vreugde meer te beleven

Zolang het zo is als nu
moeten we het maar be­schou­wen als een soort vasten:
ongeveer zoals aan de vreugde van Pasen,
de vreugde om de ver­rij­ze­nis,
een lange vasten­pe­rio­de vooraf gaat
waarin we ons allerlei dingen ontzeggen
en meer ingetogen zijn,
juist om die vreugde
waar we dan zo lang naar hebben uitgezien,
des te meer te kunnen beleven.

Verlangen naar ont­moe­ting

Ik hoop dat dit ook voor jullie mag gel­den:
dat dit een periode is
waarin je verlangt naar de ont­moe­ting,
naar de communie,
naar de ge­meen­schap,
naar de sacra­menten,
naar de ge­za­men­lijke bele­ving van ons mooie geloof,
dat we als broe­ders en zusters samen komen.
En ook ikzelf hoop U allen spoe­dig weer
te mogen begroeten
in het kerk­ge­bouw
voor de vie­ring van ons geloof,
als ge­meen­schap,
want dat is echt kerk-zijn.

Emmaüs­gan­gers

Het evan­ge­lie van vandaag
onder­streept de woor­den
die ik zojuist ge­spro­ken heb:
die hand op je sch­ou­der,
de ont­moe­ting met anderen
met wie je je geloof kunt delen,
de ont­moe­ting met de Heer
in de eucha­ris­tie,
het komt allemaal terug
in het bekende evan­ge­lie
van deze dag:
dat van de Emmaüs­gan­gers.

Hij luistert en legt uit en dan...

De twee leer­lin­gen die daar
van Jeru­za­lem naar Emmaüs gaan,
zitten tame­lijk op­ge­slo­ten
in hun verdriet, in hun onbegrip
en teleur­stel­ling:
alles is zo anders gelopen
dan zij had­den verwacht.
Zij had­den aan Jezus gedacht als een koning
en stiekem had­den zij zich­zelf mis­schien
in een hoge positie
in Zijn ko­nink­rijk gezien,
maar alles was anders gelopen.
En dan komt er iemand bij hen lopen
- een onbekende -
die met hen spreekt
en vooral naar hen luistert,
die de Schriften uitlegt
en tenslotte het Brood voor hen breekt,
ver­wij­zing na­tuur­lijk
naar de heilige Mis.

Praat en luister

Ik hoop dat jullie dat
in deze tijd ook willen doen:
praat met God, spreek met de Heer
en vooral probeer naar Hem te luis­te­ren:
Heer, wat wilt U hiermee,
wat is uw bood­schap nu, voor mij?
Loop met Hem mee,
lees in je bijbel, bid
en zie met vreug­de­volle ver­wach­ting
uit naar de dag
dat Hij het Brood voor je breekt
en zich­zelf aan je geeft
in de heilige communie.