Waarom stranden zovele relaties?

alles voor een parel... een schat (17e zondag door het jaar A)

Veel mensen in onze tijd hebben al ver­schil­lende relaties achter de rug, regel­ma­tig gaan mensen na jaren samen­wo­nen uit elkaar, of stran­den hu­we­lij­ken. Hoe dat komt? En hoe dat te voor­ko­men zou zijn? Een goede vraag. Want het geeft een knak in het leven van de partners en van de kin­de­ren als die er zijn. En het beeld dat ons in de bijbel wordt voorge­hou­den is ook anders.

Dat relaties stran­den is soms omdat het vanaf het begin niet helemaal goed zat of omdat een relaties offers vraagt.

Over offers en over wat wer­ke­lijk van waarde is ging het op de 17e zon­dag door het jaar, naar aan­lei­ding van het evan­ge­lie van Mt. 13, 44-52 (de schat en de kost­ba­re parel) en de eerste lezing uit 1 Kon. 3, 5.7-12 over koning Salomo die om wijs­heid vroeg.

Deze zon­dag was ik in de ka­the­draal. De mooie zang van het kwartet van het ka­the­drale koor is via ka­the­draal TV (uitzen­ding gemist) nog te be­luis­te­ren (zie hiernaast).

Offers brengen voor de mooiste schat

Offers brengen

Wie een goed mens wil zijn,
moet offers kunnen brengen.
Een mens kan niet goed zijn en liefde­vol
als hij/zij zich eraan heeft gewend
te doen wat hij/zij zelf fijn en leuk vindt
en iets niet te doen
als het niet pret­tig en aange­naam is.
Je kunt maar een goed mens zijn
als je in staat bent offers te brengen,
want de goede en be­lang­rijke keuzes
die je in het leven moet maken,
gaan niet over wat lekker en leuk is,
over wat ons aantrekt en ons behaagt,
maar over de waarde,
het waar-zijn en goed-zijn
van dingen en mensen.
We zullen er in ons hele leven
veel baat bij hebben
als we geleerd hebben
offers te brengen voor een goede zaak,
ons over iets heen te zetten,
vast te hou­den aan een goede koers,
trouw te zijn.
Dat is allemaal verbon­den met offers.

Begin en groei van een relatie

Neem nu een relatie:
na­tuur­lijk kan aantrek­kings­kracht, verliefd­heid
daar een be­lang­rijke rol in spelen,
maar dat is maar een begin
en dat kan zelfs een blok­kade gaan vormen
als iemand daardoor te lang blijft
of te ver gaat in een relatie,
doet wat er leuk, fijn en pret­tig in is,
dat niet wil missen,
maar niet doorgroeit;
want de echte relatie ont­staat pas
als je offers voor elkaar kunt brengen,
er voor elkaar bent,
elkaar gees­te­lijk kunt begrijpen
en aan kunt vullen
en dus ook het eigen ego
los kunt laten.
De spontane gevoelens zijn een begin,
een mooi begin,
maar ze liggen vaak in de sfeer
van de gevoelens en emoties
en ons gevoel en onze emoties zijn onbesten­dig,
die gaan vaak heen en weer.
Echte liefde is ook prak­tisch,
die uit zich in daden,
en dus in die offers die we brengen.

Heb je eigenlijik wel een relatie?

Hoe vaak heb ik bij­voor­beeld niet mee­ge­maakt
dat een moei­lijke periode,
bij­voor­beeld een heel verdrie­tig over­lij­den,
twee mensen pas echt dui­de­lijk maakte
dat ze geen relatie had­den
of juist wel.
Een jongen en een meisje ontdekten
dat ze heel goed met elkaar kon­den praten
en elkaar tot steun kon­den zijn,
toen haar moe­der ziek werd en overleed.
Daar ontstond de band
die hen dui­de­lijk maakte
dat zij een een­heid zou­den vormen.
Een ander verliefd stel
merkte in zo’n periode
dat ze niets aan elkaar had­den,
elkaar niet tot steun kon­den zijn
en ze groei­den uit elkaar.

De schat en de parel

In het evan­ge­lie van deze zon­dag
ver­telt Jezus over een schat en een parel.
De ontdekker van de schat en de koopman
moeten er veel voor over hebben
om die schat of die parel te bemach­tigen:
alles verkopen ze wat ze bezitten
om die waarde­volle vondst te kunnen kopen.
Het kopen van die schat of die parel
gelijkt op het rijk der hemelen,
dat is het ko­nink­rijk
waar God het voor het zeggen heeft
en dat is er eigen­lijk iedere keer al een beetje
als we de wil van God proberen te doen,
ons openen voor wat Hij ons wil ingeven.

Dat is écht kost­baar

Wat wil Jezus ons hier mee zeggen?
Ten eerste dat het goed is en heel be­lang­rijk
om te gáán voor de dingen in het leven
die echt en wer­ke­lijk waarde­vol zijn,
voor de authen­tieke men­se­lijke waar­den,
de écht kost­ba­re parels en schatten.
Het voor­beeld wat we daar­van
in de eerste lezing kregen,
was dat van koning Salomo.
Hij vroeg niet om rijkdom, een lang leven
of wraak op zijn vijan­den,
hij vroeg om wijs­heid en inzicht.
Zijn emoties en begerig­heid
zullen mis­schien wel
naar die andere dingen zijn uit­ge­gaan,
maar hij vroeg om wijs­heid en begrip,
onder­schei­dings­ver­mo­gen,
want hij zag in dat daar voor hem
de ware schat in verborgen lag.

Zoek de schat

Een eerste opgave is het dan voor ons allen
om die schat of die parel in je leven te zoeken.
Heel veel dingen zijn niet zo be­lang­rijk
als we vaak denken
- hoeveel ja­ren­lan­ge ruzies gaan er niet
over onbenullige zaken? -
en: waar we zin in hebben of wat we pret­tig vin­den,
is niet altijd goed voor ons.
Het is be­lang­rijk afstand te nemen,
af te wegen en te leren offers te brengen
om niet overal op in te gaan.
Zoek de ware schat, zoek de kost­ba­re parel,
zoek wat je hart en je geest kan vervullen
met geloof, hoop en liefde,
want dat zijn de grootste drie.
Zoek naar wijs­heid.

Breng de offers

Ten tweede moe­digt Jezus ons met deze parabel aan
om niet te aarzelen offers te brengen
om dat wat wer­ke­lijk van waarde is
te kunnen rea­li­se­ren.
Wie altijd doet waar hij of zij zin in heeft,
wordt slaaf van zijn of haar behoeftes,
een speelbal van emoties.
Wie offers kan brengen voor wat waarde heeft,
zich in kan zetten ook al vraagt dat iets,
die zal een prach­tige schat bezitten!

Zo groeit het...

Ik denk dat velen van U
hierin erva­ring hebben opgedaan:
de liefde die we hebben ervaren
door harte­lijke inzet van onze ouders, bij­voor­beeld
dat ze er voor ons waren;
of de band die met de kin­de­ren is gegroeid
juist door een moei­lijke periode heen.
Er is geen liefde zon­der lij­den,
maar daardoor­heen groeit de ver­bon­den­heid.

Laten we de Heer vandaag bid­den
dat we de ware schatten van het leven
mogen vin­den, die kost­ba­re parel
en dat we de offers zullen kunnen brengen
om dáárvoor te gaan,
met Gods hulp.