Een onbetaalde rekening van onze maatschappij
'Dat mag U nooit overkomen'
Deze zondag was ik in de St. Vituskerk in Hilversum. Eigenlijk had ik in Banneux zullen zijn voor de ziekenbedevaart, maar Corona verhinderde die pelgrimage. Dus heb ik de moderator van die bedevaart, pastoor Jules Dresme, maar thuis in Hilversum opgezocht. Daar heeft Marianne Dekker trouwens al twee boeken uitgegeven met en over devotieplaatjes (het derde boek is onderweg). In de preek ging het over de uitroep die Petrus over het lijden deed: "Dat mag u nooit overkomen". Dat vinden we nog steeds moeilijk; ook in onze samenleving kunnen we er moeilijk mee omgaan: over een onbetaalde rekening...
Marianne Dekker studeerde geschiedneis en christelijke iconografie. Hilversumse van geboorte, is zij al tientallen jaren sterk betrokken bij de parochie HH. Vitus en Willibrord. Twee delen van haar boeken met devotieplaatje ("Devotieplaatjes vertellen een verhaal. Pareltjes van het Katholiek erfgoed") zijn verschenen in 2019 en 2020, het derde volgt nog dit jaar. De boeken kosten €22,95 per stuk (exclusief verzendkosten) en zijn te bestellen via secretariaat@vitus.nl of via tel. 06-53797482 (mw. Marian Tabak).De plaatjes zijn naar thema geordend en voorzien van een mooi en leesbaar verhaal van Marianne Dekker dat een toelichting biedt.
Het was goed in Hilversum ook de ervaringen te horen van de priesters daar in de Corona-tijd, die duidelijk nog niet voorbij is: ook in Hiolversum waren er verschillende verhalen over slachtoffers van het virus. Ik leef met hen mee, in ieder geval door mijn dagelijks gebed.
"Dat mag u nooit overkomen"
homilie
Dat lijden maakte indruk...
Die uitroep van Petrus:
“Dat verhoede, God,
dat mag U nooit overkomen”,
slaat natuurlijk niet
op de voorspelling
dat Jezus op de derde dag zal verrijzen.
Dat Jezus zou verrijzen,
vindt Petrus vast niet erg!
Die uitroep is enkel en alleen een reactie
op de woorden die Jezus
dáárvoor had gezegd:
dat Hij veel zou moeten lijden
en dat Hij ter dood zal worden gebracht.
Het lijkt er zelfs op
dat Petrus helemaal niet eens meer heeft gehóórd
dat Jezus ook nog iets had gezegd
over Zijn verrijzenis,
Zijn opstanding uit de dood.
Alleen dat lijden en de dood
hebben indruk op hem gemaakt.
Ondergedompeld
En zo gaat het met ons, mensen
nog steeds maar al te vaak:
het lijden, pijn en verdriet
maken indruk op ons,
wij ervaren heel hevig en sterk
het lijden en sterven,
de pijn en het verdriet
en we zeggen misschien net als Petrus:
God, dat mag niet gebeuren;
maar het uitzicht dat daarbij is:
de verrijzenis, de opstanding, het eeuwig leven,
is vaak veel verder weg.
We zijn dan ondergedompeld
in het verdriet,
maar zonder de vreugde
van het uitzicht en perspectief.
Toch heeft Jezus Zijn leerlingen
keer op keer gezegd,
dat het lijden erbij hoort
en dat je het kruis op je moet nemen
en dat dát onze weg is naar de heerlijkheid.
Wachtkamer
Dat is heel vaak niet gemakkelijk,
wie van ons heeft dat nooit ervaren?
Maar het lijden is nog veel moeilijker
als je ook geen uitzicht zou hebben.
Het leven op aarde is vergankelijk, voorbijgaand,
dat weten we allemaal,
maar zonder geloof in het eeuwig leven
is dat tijdje op aarde
- die paar jaar -
echt alles wat er is;
als je niet kunt vertrouwen
dat dit leven een soort wachtkamer is
voor iets mooiers en beters,
als je niets meer te verwachten hebt,
wordt het nog lastiger
als de lol van dit leven er af is
en je weinig liefde meer ervaart.
Zonder uitzicht en zonder liefde
is het lijden extra zwaar
en verliest het leven zijn zin.
De onbetaalde rekening
Veel mensen missen dat mooie perspectief.
Het is daarom wel te begrijpen
dat de roep om euthanasie
steeds luider klinkt
en dat politici en andere mensen vinden
dat die uitweg voor steeds meer mensen
beschikbaar moet zijn.
Zonder iets te willen zeggen
over individuele gevallen
- want iedere mens en ieder verdriet is weer anders -
zit in die roep om euthanasie volgens mij
een onbetaalde rekening van onze samenleving:
waar is de liefde?
Waar is het geloof?
Waar is de overtuiging
dat ons leven een doel, een bestemming heeft?
Waarom is de samenleving niet meer ingericht
op het elkaar dragen,
er voor elkaar zijn,
en met elkaar verbonden zijn?
Waarom staan positie en rijkdom zo voorop?
En waar zijn het geloof
en daarmee het perspectief,
het uitzicht op de verrijzenis en het eeuwig leven gebleven?
Een andere samenleving...
Kerk en geloof worden vaak als negatief gezien,
maar ze zijn juist een bron
van positieve waarden en normen.
De kernboodschap die U
in de kerk te horen krijgt is:
“Bemin God en je naaste”!
Laten we werken voor een maatschappij
die niet vooraan hoeft te staan
in het bezit van geld en goed,
met al te volle agenda’s
en een chronisch gebrek aan tijd,
maar laten we werken voor een maatschappij
waarin de verbondenheid met elkaar,
het gemeenschapskarakter
en die vraag naar de zin van het leven
centraal staan.
Een relatie...
Geloof en liefde,
hebben te maken met relatie
van hart tot hart,
met gemeenschap en verbondenheid.
Geloof is niet op de eerste plaats
een redenering met het verstand:
of je wel of niet gelooft
dat er iets is
en een antwoord op de vraag
wat je ziet als oorsprong
van de wereld en de werkelijkheid.
Het is allereerst een ontmoeting
met de levende Heer, van hart tot hart
en voor een christen is het: navolging van Jezus
en die navolging inspireert ons om te vertrouwen
dat je gelukkiger wordt van geven
dan van ontvangen
en dat zelfs het lijden een bepaalde zin heeft,
het is een weg naar de heerlijkheid.
We hoeven ons alleen open te stellen
met daarbij een beetje genade van boven,
dan kan die band met God gaan groeien.
Een vreugde in de pijn
En het mooie van ons geloof is dan
dat we soms moeilijke perioden moeten doormaken
- en misschien ons ook wel afvragen,
net als Petrus:
Heer, waarom moet dat nou? -
maar dat er tegelijkertijd
- bij de pijn die we voelen -
toch ook een vreugde in ons kan zijn,
doordat we leven met een perspectief,
met een vooruitzicht
en een besef en vertrouwen
dat er Iemand voor ons is,
die we Vader en God mogen noemen,
omdat we in Zijn liefde geborgen zijn.
En dat is een liefde die blijft,
over de grenzen van de dood.
