Nieuwe pastoor Heiloo, Egmonden en Akersloot geïnstalleerd

Paul Bindels begint zijn pastoraat

Zondag 13 sep­tem­ber is Paul Bindels in Heiloo geïnstalleerd als pastoor van de pa­ro­chie Bron van Levend Water die met de H. Cornelius­paro­chie te Limmen in een samen­wer­kings­ver­band is verbon­den. Ondanks alle corona-maat­regelen was het een fees­te­lij­ke vie­ring waarbij nu emeritus pastoor Henk Helsloot met pastoor Bindels con­ce­le­breer­den en pas­to­raal werker Henk Hudepohl assis­teerde.

Vier cantores zongen een meerstemmige Mis van Gounod. Tijdens de vie­ring legde pastoor Bindels de ambtseed af en ging voor in de ge­loofs­be­lij­de­nis. Ook kreeg hij de sleu­tel van de kerk overhan­digd. Hij volgt pastoor Helsloot op, die hier­voor afscheid had geno­men na der­tig jaar in de pa­ro­chie werk­zaam te zijn geweest. Als dank aan hem en als uiting van waar­de­ring voor zijn werk werd het voor­plein van de kerk naar hem genoemd.

Van harte wensen we de nieuwe pastoor veel zegen toe! Hij was al enige tijd werk­zaam in de pa­ro­chie als diaken en pries­ter en na afloop van de vie­ring lieten veel pa­ro­chi­anen me weten dat ze erg blij zijn met hun nieuwe her­der. Dat is in ieder geval een goed begin!

Hiernaadst een foto van de oude en de nieuwe pastoor. Helaas was een foto met pas­to­raal werker Henk Hudepohl erbij niet goed gelukt, want hij hoort wel tot het pas­to­raal team

Homilie

70 maal 7 maal ver­ge­ven: Moet je alles maar slikken?

Proficiat

Broe­ders en zusters,
Aller­eerst na­tuur­lijk mijn harte­lijke felici­ta­ties
aan pastoor Paul Bindels
en aan U als pa­ro­chie­ge­meen­schap.
Ik wens Uw nieuwe pastoor
en deze pa­ro­chie­ge­meen­schap Bron van Levend Water
met het pas­to­rale team,
waar­on­der Henk Hudepohl die hier aanwe­zig is,
een heel gezegende, goede toe­komst toe!
Uw nieuwe pastoor heeft erva­ring
in het lei­ding geven aan een bedrijf
en hij heeft een goede leef­tijd,
ook was hij al de nodige jaren
als diaken werk­zaam
en dat is allemaal een voor­deel,
maar tege­lijk is hij nog maar pas tot pries­ter gewijd
en ik hoop daarom dat U allemaal
uw nieuwe pastoor bij­zon­der wilt steunen
en terzijde wilt staan
en na­tuur­lijk zijn de nu emeritus-pastoor
Herman Helsloot en andere collega-pries­ters
graag bereid hem met raad en daad bij te staan.
En na­tuur­lijk moet U een nieuwe pastoor
ook een beetje ruimte geven
om het op zijn eigen manier te kunnen doen.

Dank!

Dan heb ik nu ook de gelegen­heid
om pastoor Herman Helsloot
zeer harte­lijk te danken
voor al die jaren dat hij zich met hart en ziel
als her­der van deze pa­ro­chie­ge­meen­schap
heeft ingezet.
Veel dank, Herman,
voor je ge­waar­deerde her­der­schap,
de mensen waren blij met je
en je hebt hen met geloof en liefde gediend
op hun weg met God.
Je had nog graag door willen gaan,
maar van­wege de ge­zond­heid
was het beter een stapje terug te doen.

Als je het moei­lijk hebt...

We hebben het allemaal weleens moei­lijk
met iets of met iemand.
Dat kun je niet zomaar van je afzetten,
als je het zomaar van je af kunt zetten
is het niet echt moei­lijk
Soms kunnen we wakker liggen
van problemen;
soms is ons echt iets aan­ge­daan;
hebben mensen een groot onrecht onder­gaan.
Maar wat het ook is
waar we het moei­lijk mee hebben,
die bitter­heid, dat het-moei­lijk-hebben
krijg je niet zomaar weggepoetst,
zeker niet als het gaat om iets
dat je door anderen is aan­ge­daan.
Soms staan we er mis­schien zelf
weleens ver­won­derd over
dat iets wat we in onze jeugd hebben mee­ge­maakt
vele tien­tal­len jaren later
nog als pijn naar boven komt.

Altijd maar ver­ge­ven?

Is het dan niet een beetje mak­ke­lijk gezegd
als Jezus ons vandaag voorhoudt
dat je tot zevenmaal zeven­tig maal moet ver­ge­ven?

Moeten ouders de stomdronken automobilist ver­ge­ven
die hun dochter heeft dood gere­den?
Moeten de Oeigoeren in de kampen in China
of moesten de slacht­of­fers van nazi-Duits­land
hun beulen ver­ge­ven?
Moeten slacht­of­fers degenen ver­ge­ven
die hen hebben mis­bruikt?
En dan nog wel ze­ven­tig­maal zeven maal,
bedoeld is: onein­dig vaak?
Moet je wer­ke­lijk ver­ge­ven
als je iets onmen­se­lijks is aan­ge­daan?
Is het niet onmen­se­lijk
om zoiets te vragen?

Recht moet geschie­den

Het ant­woord kan in ieder geval niet zijn:
"vergeef het maar,
bedek het met de man­tel van de liefde".
Op de eerste plaats:
In de voor­beel­den die ik heb genoemd
moet het recht zijn loop hebben,
het kwaad moet beëindigd
en de schul­digen moeten gestraft wor­den.
Zij moeten boete doen
voor het kwaad dat zij hebben aan­ge­richt,
het kwaad her­stel­len
en hope­lijk tot ver­be­te­ring te komen.
Zoals we allemaal moeten doen
als we iemand kwaad hebben gedaan.

En in het klein,
in onze tussenmen­se­lijke ver­hou­dingen:
het is niet goed om almaar te zwijgen en te slikken,
dade­lijk zul je er nog in stikken!
Vaak is het beter erover te praten.

De koning die kwijtscheldt

De schul­den in de parabel van het evan­ge­lie
zijn een beeld van het onrecht en het kwaad
dat mensen doen.
God is die grote koning,
die dienaren zijn wij mensen.
God heeft ons veel ver­ge­ven,
daarom moeten we ook ver­ge­vings­ge­zind zijn
naar anderen toe,
dat is de bood­schap.
Maar ook de koning in het evan­ge­lie
laat het niet allemaal maar lopen
zon­der iets te zeggen.
Die koning vergeeft de schul­den niet
als een soort underdog,
als degene die maar het hoofd buigt en niets zegt.
Hij vergeeft zijn schul­denaren
uit medelij­den en barm­har­tig­heid,
in vol­ko­men vrij­heid.
Hij staat erboven.
Alles is haarfijn en dui­de­lijk be­spro­ken,
niets is onder de tafel verdwenen,
alles is open en eer­lijk aan de orde geweest.

Als je niets kunt...

Dus ver­ge­ven wil niet zeggen
dat we maar niks moeten zeggen,
onze mond moeten hou­den, alles inslikken
en met de man­tel der liefde bedekken,
nee!

Niet dat we altijd de kans hebben
om het recht zijn loop te laten hebben.
Jezus zal op het kruis alleen maar lij­den,
zijn armen zijn vast­ge­spij­kerd,
Hij kan niets doen,
alleen maar lij­den en zeggen:
"Vader, vergeef het hun
want zij weten niet wat ze doen".

Vergeven en vergeten?

Vergeven wil ook niet zeggen
dat we het moeten vergeten,
dat we de pijn en het verdriet
om wat er gebeurd is
niet in ons toe mogen laten.

Maar ver­ge­ven wil wél zeggen
dat we inner­lijk, van binnen,
niet de weg van de bitter­heid en wrok moeten gaan,
maar de weg naar de ver­zoe­ning
met jezelf, met je verle­den, met wat er is gebeurd.
Dat is de weg naar de ver­ge­ving.

Een weg...

Ik zeg: de weg naar...,
want niemand kan zomaar ver­ge­ven
en zich verzoenen
als het écht om iets gaat,
dat is een lange weg.

Vergeven gaat eigen­lijk
om een weg die we willen gaan:
een weg naar heling en gene­zing
ook voor ons­zelf.

Het gaat in feite om een keuze
diep in ons­zelf,
een keuze die we iedere keer opnieuw moeten maken:
dat we ons leven niet in bitter­heid en wrok
willen slijten.

Iedere keer dat we onze gedachten
proberen weg te draaien
van de pijn, de bitter­heid en wrok,
weg van "was alles maar anders was geweest..."
naar ver­ge­ving en vrede,
naar aanvaar­ding dat dit is gebeurd,
zetten we een stapje in de rich­ting
van inner­lijke gene­zing.

Ze­ge­ningen en eigen fouten

De gelijkenis die Jezus ver­telt
houdt eigen­lijk in
dat als wij ons dank­baar rea­li­se­ren
wat we allemaal ont­van­gen hebben,
wat ons door God ge­schon­ken is
- tel je ze­ge­ningen! -
en wat God ons heeft moeten ver­ge­ven,
omdat wij zelf geen volmaakte, ideale mensen zijn,
dan zullen we ge­mak­ke­lijker
begrip kunnen opbrengen
voor de fouten van anderen
of kunnen ac­cep­teren dat het is gebeurd.

We bid­den het iedere dag,
mis­schien wel een paar maal:
"Vergeef ons onze schul­den,
zoals ook wij ver­ge­ven aan onze schul­denaren".

Dat kunnen we alleen oprecht bid­den
als we het inder­daad proberen,
ver­ge­ven,
telkens weer...