Om Gods genade door te geven...

Mikel Palić priester gewijd voor God en de mensen

Zater­dag 26 sep­tem­ber werd Mikel Palić in een fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring in de Haar­lemse Sint Bavo-ka­the­draal tot pries­ter gewijd. Gelukkig kon­den dit keer fami­lie­le­den uit Kroatië erbij aanwe­zig zijn. Zij waren veer­tien dagen eer­der geko­men om eerst een qua­ran­tai­ne te doen en kon­den nu met simul­taan­ver­ta­ling alles volgen.

Se­mi­na­risten en een enkele pries­ter vorm­den de cantores die op gepaste afstand van elkaar en van de gelo­vi­gen de zang weer uitstekend hebben ver­zorgd. Mgr. J. van Burg­ste­den en een flink aantal pries­ters woon­den de Eucha­ris­tie­vie­ring bij om hun nieuwe mede­broe­der in de kring van het presbyterium op te nemen. Zowel voor de andere gelo­vi­gen als voor de pries­ters gol­den de regels dat zij vooraf had­den moeten reserveren en er maar een beperkt aantal van hen aanwe­zig kon zijn. Maar veel anderen hebben meegeleefd en - gebe­den via ka­the­draal TV.

Het was de vierde pries­ter­wij­ding dit jaar en de derde van deze maand sep­tem­ber; alle pries­ter­wij­dingen zijn apart gevierd om toch zoveel moge­lijk mensen in de gelegen­heid te stellen dit bij­zon­dere gebeuren mee te maken.

Van harte wensen we Mikel die in Blaricum en Huizen werk­zaam is (en in het wij­dere samen­wer­kings­ver­band) Gods over­vloe­dige zegen toe om een goed en heilig pries­ter te kunnen zijn.

Aan het begin en het einde van de Mis heb ik gepoogd om een zinnetje in het Kroa­tisch te zeggen. Dat zal wel geen groot succes geweest zijn, maar de bedoeling was goed.

(foto­se­rie: Wim Koopman)

Homilie

Beste Mikel, broe­ders en zusters,

De graan­kor­rel...

Toen je diaken werd gewijd
heb je jouw leven gegeven.
Je deed dat in de belofte van het celi­baat,
van de ge­hoor­zaam­heid
van de geest van gebed
- in het bij­zon­der het getij­den­ge­bed -
en de belofte van trouw aan Christus
en aan de kerk­ge­meen­schap,
in dienst waar­van je je stelt.
In die zin stond de diaken­wij­ding
in het teken van jezelf geven,
van je leven geven aan God.
De graan­kor­rel die in de aarde valt...

Dan komen de beko­ringen...

Het is vrijwel altijd zo
dat als we een stap zetten naar Christus toe,
dat we juist op de inhoud van die stap
wor­den bekoord en beproefd.
De duivel probeert je altijd weer te ont­moe­di­gen
in je goede voor­ne­mens,
zodat je zult gaan denken:
het wordt toch niks.
Als je dus niet ver­trouwt op Gods genade
zal het feit dat de duivel aan je trekt,
je alleen terneer­ge­sla­gen en ont­moe­digd kunnen maken;
maar als je ver­trouwt op Gods genade
en niet op je eigen kunnen, je populari­teit
en wat dies meer zij,
zullen de beko­ringen en be­proe­vingen
die je over­ko­men,
je alleen maar sterken in de over­tui­ging
dat je het absoluut niet zelf kunt,
dat je klein bent en God groot,
dat alles gave is van de goede God
en dat je dus vooral moet groeien
in ver­trouwen en overgave.
Het is essentieel
dat je in alles op God leert ver­trouwen.

Heb je God wel nodig?

Als het je allemaal goed gaat,
hoge cijfers op de middel­ba­re school en de uni­ver­si­teit
- zoals jij dat zelf hebt mee­ge­maakt -
komt de vraag al gauw naar boven:
heb ik God eigen­lijk wel nodig?
Dat is toch meer voor zwakke poppetjes?
Heeft een geloof voor mij wel zin?
Zal ik het geloof maar vaarwel zeggen?

Veel mensen hebben dat gedaan,
want het komt uit de beko­ring
die we allemaal wel krijgen
om op eigen kunnen, eigen slim­heid,
eigen groot­heid te bouwen,
om - kortom - je eigen God te zijn.
Veel mensen geloven nau­we­lijks
in een objec­tief goed en kwaad
en denken dat zelf wel te kunnen bepalen.

Precari­teit

Maar aan ons wor­den ook erva­ringen gegeven
die dat - eigen­lijk zelf­ge­noeg­zame - beeld van ons­zelf
door­bre­ken.

Zo was er in jullie familie
op de ach­ter­grond
de schaduw van de oorlog in Kroatië
die in je jongste kin­der­ja­ren nog had gewoed
en die ook voor je eigen familie gevolgen heeft gehad.
En wij leven nu met een oplaaiende Corona-pandemie
Dat is na­tuur­lijk niet te ver­ge­lij­ken
met een oorlog
maar beide situaties maken
dat we ervaren:
het leven is zo zeker niet;
je kunt er niet op rekenen
dat morgen alles nog zal zijn als vandaag.
Maar in die onzeker­heid, die precari­teit
mag je weten:
alles, alles ligt in Gods hand.

Zijn er situaties die ons verontrusten?
Is er iets wat ons erg onzeker maakt?
Zijn we angs­tig of nerveus?
Vrezen we het ergste?
Ga dan terug naar die gedachte,
die over­tui­ging van ons geloof:
alles, alles ligt in Gods hand.

De autonome mens
van het neoliberale ge­dach­te­goed
is een sprookje.
Die mens bestaat niet echt.

Dat wil zeggen:
werk en leef ook nooit
alsof alles alleen van jou afhangt.
Dat is een lelijke ketterij!
Alles is genade.
Leef ont­van­gend en door­ge­vend.

Van de genade leven

Dit geldt na­tuur­lijk voor ons allemaal,
maar het geldt bij­zon­der voor een pries­ter.
Je bent als pries­ter ge­roe­pen
om genade door te geven,
vooral na­tuur­lijk in de sacra­menten
en die werken los van wat jij voelt,
los ook van de per­soon­lijke hei­lig­heid van een pries­ter;
zij hebben een eigen wer­king, een eigen kracht;
maar je bent tege­lijk als pries­ter ge­roe­pen
zelf heel bewust van de genade te leven.
Sacra sacre tractanda,
de heilige zaken
moet je op een heilige wijze behan­de­len.
Je bent dus ge­roe­pen
om zelf een heilige te wor­den.

OK, ik sta daar zelf nog ver van af,
dat is waar,
maar laten we ons best doen.
En hoe actief je ook bent,
de kern is dat je passief bent:
je moet het eerst zelf ont­van­gen,
zodat je kunt geven.
Nemo dat quod non habet,
niemand geeft, wat hij niet heeft.
Je geeft
wat je hebt gekregen om te geven.

Genade ont­van­gen om genade te geven

En zo is deze pries­ter­wij­ding
vooral een ont­van­gen van grote genade.
Zeker, je zult je beloften van toe­wij­ding herhalen,
maar die had je in essentie
al bij de diaken­wij­ding gedaan.
Nu ont­vang je de genade, de grote genade
om te kunnen han­de­len in de persoon van Christus,
bruidegom van de Kerk,
zodat wanneer jij doopt
Christus doopt,
wanneer jij de Eucha­ris­tie viert,
Christus zich­zelf aan ons geeft,
wanneer jij van schuld ontslaat,
Christus de zon­den vergeeft,
wanneer jij de zieken zalft,
Christus, de Geneesheer en Trooster,
zelf de zieken bezoekt.

De vreugde van het geven

De beide lezingen
lijken vandaag erg te­gen­strij­dig te zijn.
Het evan­ge­lie gaat over sterven aan jezelf
- als een graan­kor­rel die in de aarde valt -
over je eigen leven haten, van geen waarde achten
en over het volgen van Jezus,
terwijl de eerste lezing uit het boek Prediker
juist gaat over vrolijk zijn, doen wat je hart verlangt,
genieten van het leven voor het te laat is
en het lij­den van je af hou­den.

Maar het zijn ergens twee kanten van één medaille.
Want de vreugde die je in je hart voelt
is een uitstekende weg­wij­zer
voor wat je moet doen.
Het evan­ge­lie geeft vreugde,
een vreugde die je helemaal vervult!
Het is de vreugde van het geven;
de kern van die vreugde
is het verlangen om je met hart en ziel,
met heel je leven
aan Christus te geven.

Onder de bescher­ming van Maria

Moge de Heer je sterken
om een pries­ter te zijn
naar Jezus’ Hart
en onder de bescher­ming van de Maagd Maria.
Aan haar moe­der­lijke voor­spraak
ver­trouw ik jouw pries­ter­schap
bij­zon­der toe.
Moge de Heer de vreugde,
die edel­moe­dige vreugde
altijd in je hart bewaren.