Opening jubileumjaar Heiloo

Water uit het puin...

Op Nieuw­jaars­dag werd in Heiloo het jubileum­jaar geopend waarin wordt her­dacht dat hon­derd jaar gele­den de grote kapel van het hei­lig­dom werd geopend en drie­hon­derd jaar gele­den het zoge­noemde "put­won­der" plaats vond: uit de in de Re­for­ma­tie met puin van de verwoeste kapel gedempte Runx­put welde opnieuw water op tot troost van de boeren die er kwamen bid­den tij­dens een veepest-epidemie.

Na de Eucha­ris­tie­vie­ring om 16.00 uur 's mid­dags was er voor ie­der­een gelegen­heid koffie te drinken in het Oesdom en elkaar een 'zalig nieuw­jaar' te wensen. Voor de mede­wer­kers van het hei­lig­dom was er een bij­een­komst in het Juliana­kloos­ter (Missio­nair centrum) waar rector Beemster het nieuwe jaar inluidde met een toe­spraak waarin hij terug­blikte op de ge­schie­de­nis en vooruitkeek naar de pas­to­rale en finan­ciële opgaven waar het Hei­lig­dom voor staat. Hier­on­der volgt de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

Homilie

Van harte U allen een zalig nieuw­jaar! Het is goed dat U naar Onze Lieve Vrouw ter Nood bent geko­men want het we vieren vandaag het hoog­feest van Maria, de moe­der van God en sluiten daar­mee de kerstweek - het kerstoctaaf zoals dat in de li­tur­gie heet - af.

We sluiten iets af, maar beginnen ook iets: een nieuw jaar en wel een heel bij­zon­der jaar voor Heiloo, waarin we drie­hon­derd jaar mirakel van de Runx­put vieren, dat is het moment in 1713 dat het water in de bron begon op te wellen en de bede­vaarts­plaats die na de Re­for­ma­tie helemaal verwoest was, weer opnieuw bid­dende mensen ging trekken die hier de voor­spraak van Maria kwamen vragen.

Daar komt nog bij dat deze grote kapel dit jaar hon­derd jaar bestaat. Eigen­lijk is dat jubileum een feest van ver­trouwen. Want U zou het in 1713 hebben moeten meemaken: al zo’n hon­derd­vijf­tig jaar was het katho­lie­ke geloof toen verbo­den: kerken en kloosters waren gesloten, vernie­tigd of helemaal gestript en aan de pro­tes­tan­ten gegeven.

Op som­mi­ge plaatsen mochten de katho­lie­ken die nog over waren tegen een forse betaling aan de ge­meen­te in een schuil­kerk toch stiekem de Mis vieren.

Het putje hier was een beeld van die situatie: die put was gedempt met het puin van de volle­dig verwoeste kapel.

Maar toen de mensen met geloof en ver­trouwen in 1713 tij­dens een veepest­epi­de­mie hier kwamen bid­den, welde het water weer op, door het puin heen waar­mee de put was gedempt, kwam het naar buiten.

Dat beeld moeten we altijd voor ogen hou­den. Want mis­schien wel het aller­be­langrijkste in ons leven is dat je het ver­trouwen behoudt. Laat je nooit grijpen door wanhoop en moedeloos­heid, put je hoop en ver­trouwen hier bij Maria! Ik hoop en wens na­tuur­lijk dat dit nieuwe jaar U heel veel zegen en geluk brengt, veel voorspoed en vreugde.

Maar als U er eens zwaar door­heen zit, denk dan terug aan dat puin waar­mee de put gedempt was en zie voor je geestesoog dat water erdoor­heen komen: je kunt soms zelf ook het idee hebben dat je leven een puinhoop is, dat het allemaal ver­keerd loopt, dat er weinig goeds is over­ge­ble­ven.

Dan moet je ver­trouwen dat het water van Gods genade er toch weer door­heen zal sijpelen.

En we kunnen die gedachten ook krijgen als we kijken naar het ker­ke­lijke leven vandaag: het geloof is zo ver uit de maat­schap­pij verdwenen, voor velen, voor de meeste jon­ge­ren staat de kerk helaas ver af.

Er wor­den ook veel lelijke dingen over de kerk gezegd en als er iets waar is moeten we na­tuur­lijk gewoon het boetekleed aantrekken, maar soms heeft het iets van een hetze: met kerst­mis bij­voor­beeld zou de paus iets lelijks en dis­cri­mi­nerends hebben gezegd over homo’s en in allerlei media kreeg je berichten over die lelijke paus die zulke verschrikke­lijke dingen zei.

Maar de paus had alleen ge­spro­ken over de waarde van het gezin en het huwe­lijk van man en vrouw.

Hij had helemaal niets over homo’s gezegd! En de katho­lie­ke kerk roept juist op tot respect voor iedere mens, maar die bood­schap schijnt soms moei­lijk over te komen.

Wat een puinhoop, denk je dan, maar probeer er dan oog voor te hebben hoe God toch doorgaat: dat er ook nu jonge mensen geraakt wor­den door de blijde bood­schap en het heilig doopsel ont­van­gen, dat God ook nu jonge mensen roept om pries­ter te wor­den of reli­gi­eus en hun leven aan God toe te wij­den, dat er ook nu won­de­ren gebeuren en God iets nieuws begint.

Soms kun je dus het gevoel krijgen als je kijkt naar het ker­ke­lijk leven en de plaats van het geloof in onze maat­schap­pij, of ook als er bepaalde dingen gebeuren in je eigen leven, die heel erg moei­lijk zijn: ver­deeld­heid, haat en ruzie, iemand die zijn baan verliest of door de econo­mische crisis getroffen wordt, maar ook als je heel verdrie­tig bent om iemand die je moet missen, soms kun je dan het gevoel krijgen: wat een puinhoop, een diepe put gedempt met puin! Maar je moet ver­trouwen hebben en dan juist met je puinhoop naar je hemelse Vader en naar Maria gaan.

Maria zal je moe­der zijn en God zal door die puinhoop heen levend water laten vloeien.

Niets is helemaal voor niets, God kan uit het kwade iets goeds laten voort­ko­men, Hij kan het kwade ten goede keren.

Hij weet wat Hij doet en wat Hij toelaat.

Wij mensen zien alles in een beperkt per­spec­tief, waardoor je vaak alleen de puinhopen kunt ontwaren, God ziet alles ook weer in het licht van de eeuwig­heid en van het uit­ein­delijke doel van je leven.

Dus doe als Maria: zij had bij de stal in Beth­le­hem na­tuur­lijk moei­lijke dingen mee­ge­maakt: hoogzwan­ger had zij dagen lang van Galilea naar Juda moeten reizen op een ezeltje, haar kindje was ter wereld geko­men in een stal en lag in een voe­derbak voor dieren, omdat niemand plaats had voor haar.

Na­tuur­lijk was dat allemaal niet leuk, maar Maria heeft het ver­trouwen nooit verloren en toen kwamen er nuchtere her­ders die verhaal­den dat ze naar Beth­le­hem waren geko­men omdat zij engelen had­den gezien die over dit kind had­den ge­spro­ken.

En zo kreeg Maria ergens het ver­trouwen dat er meer moest zijn, dat het goed was zo, dat het zo moest zijn.

En zo staat er vandaag over Maria in het evan­ge­lie: “Zij bewaarde al deze woor­den in haar hart en overwoog ze bij zich­zelf”.

Ook nadat de her­ders waren ver­trok­ken was het niet allemaal rozengeur en maneschijn: Al gauw moesten ze vluchten, Maria en Jozef met het kind, opnieuw een lange, lange reis naar Egypte, omdat Herodes het kind wilde doden.

Maar Maria is altijd sterk en standvas­tig ge­ble­ven en haar laatste woor­den in het evan­ge­lie waren: “Doe maar alles wat Hij U zeggen zal” (Jo. 2,5), doe maar alles wat Jezus je zegt. Wij moeten niet anders doen.

Net als Maria maken we moei­lijke dingen mee, lij­den, verdriet, tegen­slag, pijn en af en toe krijgen we een knipoogje van God, laat Hij als het ware even merken dat Hij je niet vergeten is.

Probeer die knipoogjes niet te vergeten, bewaar ze in je hart, denk eraan terug in je gebed, overweg ze, want in de tij­den van tegen­slag helpen ze je om het ver­trouwen te bewaren, om met moed en geloof ver­der te gaan; en dat is de bedoeling.

Op deze eerste dag van het nieuwe jaar vieren we dus het feest van Maria, de Moeder van God.

Een be­lang­rijk feest: die titel “Moeder van God” voor Maria is door het concilie van Efese in het jaar 431 plech­tig af­ge­kon­digd: Maria is wer­ke­lijk de moe­der van Jezus, God en mens, zij heeft God in de tijd gebaard.

Die uit­spraak van dit concilie heeft een grote golf van liefde en ver­ering voor Maria over de wereld doen gaan en tien­tal­len en uit­ein­delijk duizen­den kerken wer­den aan haar toegewijd.

Ook wij willen ons vandaag voegen bij al die miljoenen mensen en Maria danken voor haar “ja” waardoor zij de moe­der van God kon wor­den en ik vraag vandaag aan Maria dat zij door haar voor­spraak U allen en mij ook in dit nieuwe jaar zal be­scher­men en behoe­den en dat dit jubileum­jaar vele mensen door Maria tot Jezus zal brengen.

Laten we dit nieuwe jaar ingaan en vol ver­trouwen ver­der gaan onder Maria’s bescher­ming.

Amen.