Hoe kon God dit vragen?

tweede zondag veertigdagentijd B

Op de tweede zon­dag van de veer­tig­da­gen­tijd was ik in het hei­lig­dom van Heiloo, waar mensen in deze moei­lijke tijd graag even rust en vrede komen zoeken...

Hoe kon God dit vragen?

Het oude normaal

Mis­schien dat we het zelf ook wel zo ervaren,
maar je merkt dat veel mensen
de Corona meer dan moe zijn,
ze willen weer terug
naar het oude normaal,
met contacten, vrien­den, feestjes en uitjes,
collega’s en klas- en studie­ge­no­ten weer zien.

Vulkaanuitbars­ting

Af en toe komt dat gevoel
er even uit, door een vulkaanuitbars­ting
zoals de onrust na het invoeren van de avondklok
of bij­voor­beeld door de rechts­zaak daarover
of de protesten van bepaalde groepen
die nog niet open mogen.
Een beetje be­grij­pe­lijk is het wel
omdat dit voor veel mensen
een moei­lijke tijd is.
Drie op de vier jon­ge­ren
ervaren psy­chi­sche klachten
als depressie, stress en een­zaam­heid,
volgens ver­schil­lende onder­zoeken.
Ook bij andere groepen is er een toename.

Open kerken

Gelukkig zijn de kerken open
- net als de buurt­hui­zen -
en blijft het moge­lijk om in deze tijd
contact op te nemen
met de pa­ro­chie­pries­ter.

Dat we ook door de week bij­voor­beeld
zo de kapel van dit hei­lig­dom kunnen binnen lopen,
een kaarsje kunnen opsteken,
kunnen biechten of even kunnen
mijmeren en bid­den
bij Maria of bij Jezus in het Sacra­ment
of wan­de­lend in het bede­vaarts­park,
dat is een groot goed
en we kunnen mensen alleen maar sti­mu­leren
om daar gebruik van je te maken.

De steun van het geloof

Wat zou ik graag willen
dat meer mensen - juist in deze tijd -
de steun van het geloof kon­den ervaren
en de ruimte en de inner­lijke vrij­heid,
het ver­trouwen en de vreugde
die het geloof ons geeft!

Er even uit...

Want het is voor ieder mens be­lang­rijk
om er af en toe even uit te zijn;
nee, dan bedoel ik niet per se een verre reis,
een vakantie in de zon,
al zullen veel mensen daar ook naar verlangen,
maar het is voor ieder mens be­lang­rijk
om zo nu en dan
wat afstand te nemen,
gees­te­lijk op te laden,
en met een andere, meer bovenna­tuur­lijke blik
naar het leven te kijken
en naar de bete­ke­nis van alles wat ons over komt.
Daarvoor kan een bezoek
aan O.L. Vrouw ter Nood in Heiloo
of aan een andere bete­ke­nis­volle plaats
al voldoende zijn.
Even iets anders,
even wat afstand,
tijd voor ver­die­ping,
voor be­zin­ning en een frisse blik.

Hoe kon God dit vragen?

Dat gebeurde met de mensen
die we vandaag in de lezingen hebben ontmoet.
Abraham moet de berg bestijgen
in het land van Moria.
Zijn enige zoon moet hij daar offeren,
het dier­baarste van zijn leven,
waar Abraham heel lang naar had uitgezien,
omdat hij maar geen kin­de­ren
had kunnen krijgen.
Toen kreeg hij de zoon
die hem door God was beloofd
en nu wordt hij gevraagd
die op te offeren.
Hoe kon God dit vragen?
Hij begreep er niets van,
maar hij ge­hoor­zaamde.
Abraham ging een weg door het duister,
zijn leven werd vol­ko­men
door elkaar geschud,
de grootste ramp die kon gebeuren
stond op het punt
hem te over­ko­men.

Op die berg in Moria

Maar hij verloor zijn geloof niet,
hij rea­li­seer­de zich dat hij voor God
sowieso met lege han­den stond,
dat hij alles maar te leen had gekregen.
En hij ging die berg op,
die hem lij­den voorspelde.
We weten hoe goed dit afliep
en hoe hij zijn zoon
als het ware uit de dood terugkreeg:
een nieuw leven lag open;
en zo werd
wat hier op die berg in Moria gebeurde
een prach­tig beeld
van God de Vader zelf:
Hij heeft Zijn enige Zoon gegeven
die voor ons heeft gele­den en stierf
en door de dood heen
tot nieuw leven is opgestaan.

Die zal leven!

En dit verhaal van Abraham
is ook een bemoe­diging aan ons allen:
vaak vragen we ons af
waarom iets gebeurt,
waarom God het toelaat
als Hij toch goed is.
Diezelfde vraag had Abraham zich gesteld:
hoe kon God dit vragen,
hoe kon Hij dit willen?
Vaak gaan wij in het duister,
dan komt het erop aan
te geloven dat het licht bestaat.
Wie gelooft terwijl het donker is,
niet ziet,
die zal in het licht kunnen leven.

Abraham was even weg getrokken
uit het normale bestaan van iedere dag,
de berg op;
de erva­ring die hij daar op deed
en waar hij met Gods hulp
zo goed mee wist om te gaan,
zou hem vormen, hem nooit meer verlaten.

Een erva­ring die hen vormde

Ook in het evan­ge­lie
gaan drie van de leer­lin­gen
met Jezus een hoge berg op;
terwijl ze naar boven gingen,
werd het lawaai van de wereld
lang­zaam zachter en verstomde.
Zo kon­den ze daarboven
de stem van de hemelse Vader horen
en Jezus’ heer­lijk­heid zien.
Het was een erva­ring die bij hen zou blijven
en die hen ondanks alles zou helpen
om niet alles van hun ver­trouwen
kwijt te raken
toen het lij­den van Jezus kwam
met veroor­de­ling, geseling,
doornen­kroon en kruis;
al had­den ze het ook moei­lijk,
al liepen ze ook eerst weg,
ze zijn uit­ein­delijk toch ge­ble­ven
en wer­den met Gods hulp
vurige apos­te­len.

Even weg...

Dus ook in deze tijd,
waarin het allemaal wat moei­lijk is,
en we ons op­ge­slo­ten voelen:
trek er even uit,
weg uit wat ons benauwt,
weg uit ons gewone leven,
even onze eigen berg op,
even naar de Heer,
even naar Zijn Moeder,
hier in haar hei­lig­dom
of waar dan ook;
sluit je niet op in “corona, corona...
maar kijk meer op afstand
en zoek naar ver­die­ping,
een gees­te­lij­ke impuls
om ons leven, deze tijd
meer te bekijken,
met de ogen van het geloof,
met een hart vol ver­trouwen,
met uit­zicht en hoop,
zoek een gees­te­lij­ke berg...