Bisschop en kapittel van Gent vieren Hoogmis in de Bavo-Kathedraal

Wijding van het altaar

Op zon­dag 10 ok­to­ber was bis­schop Lode van Hecke met een afvaar­diging van het Sint Baafskapit­tel van de Gentse ka­the­draal in Haar­lem waar we de wij­ding van het nieuwe altaar vier­den. Tussen het bisdom van Gent en het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam bestaan oude ban­den.

Altaar gedoopt

Bij de altaar­wij­ding wordt het altaar eerst be­spren­keld met het gewijde water waar­mee oo de gelo­vi­gen gezegend zijn, later in de vie­ring wordt het gezalfd met chrisma en wor­den de kaarsen rond het altaar ontstoken en het altaar met de witte altaar­dwaal bekleed, het zijn allemaal symbolen die doen denken aan de doop­vie­ring.

De vie­ring is nog te zien onder de volgende link:

Heilige Mis - Zondag 10 ok­to­ber - Achten­twin­tigste Zondag door het Jaar - YouTube

Con­ce­le­branten

Naast de bis­schop van Gent, mgr. Lode van Hecke en Gentse kapit­telle­den con­ce­le­breer­den ver­schil­lende kanun­niken van het Haar­lemse kapit­tel en bis­schop mgr. Jan van Burg­ste­den sss bij de Eucha­ris­tie­vie­ring, evenals mgr. Willem van de Valk.

Schen­king

Het nieuwe altaar, de res­tau­ra­tie van de bis­schops­ze­tel en de zetels voor con­cele­branten zijn door een stich­ting bekos­tigd, die ervoor kiest in de schaduw te blijven, maar we zijn de stich­ting na­tuur­lijk zeer dank­baar.

Koor

Aan het einde van de vie­ring werd de magistra cantus even onwel, gelukkig bleek het later niet erns­tig te zijn, maar even rust heeft zij wel ver­diend. De Bavo­can­to­rij heeft de vie­ring onder haar lei­ding met mooie zang opge­luis­terd, nadat vorige week het gehele ka­the­drale koor gezongen had.

Na de Mis

Na de Eucha­ris­tie­vie­ring kreeg het Gentse bezoek een korte rond­lei­ding in de ka­the­draal en gebruikten we de lunch in het bis­schops­huis (voor­heen: plebanie).
Na de lunch ver­trok het gezel­schap weer naar Gent, we hebben twee mooie dagen beleefd.

Hiernaast en hier­on­der nog een aantal foto's die aan het bezoek her­in­ne­ren.

De lezingen waren deze zon­dag uit de Mis voor de altaar­wij­ding. Het evan­ge­lie was Jo. 4, 19-24 waar Jezus spreekt met de Samari­taanse vrouw over de plaats waar je moet bid­den.

Bidden in Geest en waar­heid

WIJDING VAN HET ALTAAR VAN DE KATHEDRAAL

Een ant­woord van een profeet...

De Samari­taanse vrouw in het evan­ge­lie
heeft ervaren dat Jezus een profeet is,
want die bleek haar leven en ge­schie­de­nis te kennen,
te weten wie zij was.
Nu vraagt zij Hem om een ant­woord
over de plaats waar je moet bid­den,
omdat Joden en Samaritanen
daar ver­schil­lend over dachten.
Maar Jezus wijst vooruit
naar de tijd na Zijn ver­rij­ze­nis,
naar het uur waarop de ware aanbid­ders
de Vader zullen aanbid­den in geest en waar­heid.
De plaats doet er dan niet meer toe.

De essentie zit niet in het gebouw

Die woor­den zullen ons mis­schien verbazen:
we staan op het punt het altaar te con­sa­cre­ren
van deze prach­tige ka­the­drale basiliek.
Heeft dat dan geen enkel belang?

Nee, daar gaat het niet om.
Maar de chris­te­nen hebben de Heer aan­beden
in alle tij­den,
ook in het geheim tij­dens de christen­ver­vol­ging
in het Romeinse rijk
toen er geen kerken moge­lijk waren
en ook nu in tal van lan­den
waar christen­ver­vol­ging heerst.
Zij komen bijeen in huizen,
op geheime plaatsen,
soms mis­schien met angst en onzeker­heid,
maar ze bid­den en aanbid­den.

Bidden is kern

Deze woor­den van Jezus
zijn be­lang­rijke woor­den voor ons,
want het gebed en de aanbid­ding behoren
tot de kern van ons christen-zijn.
We kunnen geen christen zijn
zon­der te bid­den,
maar dat is lang niet altijd ge­mak­ke­lijk.

Agathon over bid­den

De woes­tijn­va­ders wisten het al
(dat zijn monniken die in de derde, vierde eeuw
als kluize­naar leef­den in de woes­tijn).
Één van hen, een zekere Agathon, kreeg de vraag:
“Wat is de deugd die het meeste in­span­ning vraagt? “
Hij ant­woordde:
“Het spijt me maar ik denk
dat er geen grotere in­span­ning bestaat
dan die van het gebed tot God.
De kwade geest zal alles doen
om ons af te hou­den van het gebed,
want zo kan die een goede levens­reis verhin­de­ren.
Bij alles wat je doet,
kun je op een gegeven moment erin slagen
als je volhoudt.
Maar het gebed blijft een strijd
tot je laatste snik”.
Het vraagt dus een gees­te­lij­ke strijd, offers, inzet
om een mens van gebed te zijn en te blijven.

Wat is bid­den?

Maar wat is bid­den eigen­lijk?
Als kind leer­den we mis­schien al
dat bid­den praten is met God.
Maar eer­lijk gezegd is bid­den nog veel meer:
luis­te­ren naar God.
De kern en het wezen van bid­den
is een inner­lijke luister­hou­ding.

Nu moet ik er gelijk bij zeggen
dat het één het ander niet uitsluit:
praten en luis­te­ren vullen elkaar aan.

Wanneer ben je in gesprek?

Gaat U maar na:
wanneer praten we met iemand?
Na­tuur­lijk wanneer we
wer­ke­lijk in gesprek zijn met die persoon,
niet wanneer we maar door­gaan
met tegen die ander aan te praten,
zodat die persoon tenslotte mis­schien denkt:
“Houd nou maar eens op, nu weet ik het wel”
en die zal proberen
zich aan die woor­denvloed te ont­trek­ken.
Nee, we zijn pas wer­ke­lijk in gesprek met iemand
wanneer er sprake is van een samenspel
van luis­te­ren en ant­woor­den,
van contact en gedeelde erva­ringen,
van open­heid voor elkaar.

Zo is het ongeveer ook
in ons contact met God.
Het is een spreken en luis­te­ren.
Bij God kunnen we soms zelfs
spreken en luis­te­ren tege­lijk.

De rozen­krans

De rozen­krans is bij­voor­beeld een gewel­dig gebed
- we zijn in de rozen­krans­maand -
en ik vind het heel mooi
dat hier iedere dag voor de Mis
het rozen­hoedje wordt gebe­den.
Dat gebed lijkt mis­schien
een woor­den­zee van mensen
die tegen God aanpraten,
het steeds maar herhalen van vaste gebe­den,
maar zo is het niet of zo moet het niet zijn.
De rozen­krans is een medi­ta­tief gebed,
waarbij de rus­tige cadans
van de Onze Vaders en Wees Gegroeten
ons brengen in de sferen van de Eeuwige God.
Terwijl je bidt, kun je je openen
om te luis­te­ren
naar wat God tot je ziel heeft te zeggen.

In geest en waar­heid

We wor­den uit­ge­no­digd te bid­den
“in geest en waar­heid”.
Die uitdruk­king roep heel wat op.
We zijn herboren uit de heilige Geest
door het doopsel dat we hebben ont­van­gen.
We bid­den als gedoopten,
op bij­zon­dere wijze zijn we
geliefde kin­de­ren van de Vader.
We bid­den “in geest en waar­heid”
als het niet slechts een afgeraffeld formule­ge­bed is,
maar we er ons hart in weten te leggen,
als onze geest ermee verenigd is.
Een gebed “in geest en waar­heid”
vraagt om een nederige geest
en een berouw­vol hart
dat ook fouten kan erkennen.
Dat gebed is het gebed van een hart
dat wer­ke­lijk God wil zoeken.
Het is niet slechts een tekst
die we plicht­ma­tig hebben opgezegd,
in zo’n gebed leren we God kennen
van hart tot hart.

Het hoogste gebed

We zijn vandaag verenigd
rond het altaar van de Heer
dat nu meer de­fi­ni­tief
aan de ere­dienst wordt toegewijd.
Dat herinnert ons eraan
dat ons samen­zijn
rond het altaar van de Heer
voor de vie­ring van de Eucha­ris­tie
de hoogste vorm is van gebed,
van aanbid­ding en lofprij­zing
omdat de Heer deze vie­ring
op de laatste avond van Zijn aardse leven
aan ons heeft gegeven
als vie­ring van onze verlos­sing,
van Zijn offer op het kruis
en Zijn ver­rij­ze­nis.

Dank­baar

Dank­baar zijn we
dat we dit moment
na de afslui­ting van de res­tau­ra­tie
van onze ka­the­draal
mogen vieren,
samen met onze broe­ders,
de bis­schop van Gent, mgr. Lode van Hecke
en leden van het Gents kapit­tel.

Moge dit altaar dat wij gaan wij­den
middel­punt zijn
van onze aanbid­ding van God
in geest en waar­heid.