Bij de uitvaart van mijn moeder

Op maan­dag 7 februari hebben we voor mijn moe­der de H. Uitvaart­mis gevierd in de Petrus- en Paulus­kerk in Leidschen­dam, waarna zij is begraven op het St. Agatha­kerkhof aan de veurse achterweg in die plaats.

De Mis

Het aantal aanwe­zige fami­lie­le­den, vrien­den en kennissen was beperkt door Corona. Gelukkig kon het koor weer in wat grotere getale aanwe­zig zijn en de koorle­den hebben mooi gezongen. Uitvaart­zorg Van der Helm & Schols had alles tot in de puntjes gere­geld, koster Aad Verhagen had dat in de kerk gedaan. Em. Bis­schop J. Punt en leger­bis­schop mgr. E. de Jong con­ce­le­breer­den samen met vica­ris A. Wool­derink en vica­ris G. Bruggink, allen goede vrien­den en studie­ge­no­ten, die mijn moe­der goed hebben gekend. Ook kape­laan Daan Huntjes was in koorkle­ding bij de heilige Mis aanwe­zig. In de kerk waren nog andere pries­ters, onder wie dr. José Manuel Tercero Simòn, namens de pries­ter­oplei­dingen van ons bisdom. Verder waren er fami­lie­le­den, goede vrien­den en kennissen en ver­te­gen­woor­digers van Prinsenhof, waar mijn moe­der de laatste vier jaar van haar leven verbleef.

Beperkt

Ik kan niet allen met name noemen, maar ik ben dank­baar voor ieders meeleven en gebed. Helaas moesten we het aantal uit­no­di­gingen voor de uit­vaart zeer beperkt hou­den, het was niet onze intentie om wie dan ook te passeren, maar corona maakt het wat dat betreft nu eenmaal niet ge­mak­ke­lijker...

Kerkhof

Na de heilige Mis werd mijn moe­der bij­ge­zet in het graf waar het lichaam van mijn vader begraven is. De klein­doch­ters reden de baar, de klein­zonen hebben na afloop van de begreafenis­plech­tig­heid de kist in het graf laten zakken. Ik was blij met de be­trok­ken­heid van eenie­der.

Homilie

H. UITVAART PETRONELLA CORNELIA MARIA HENDRIKS-VAN HEININGEN

Een hoge Gast

“Als iemand van dit Brood eet,
zal hij leven in eeuwig­heid”.
Deze woor­den van Jezus
zijn vandaag uitgekozen,
omdat die mijn moe­der ontroer­den.
Ze wer­den gelezen
als ik haar de heilige communie bracht
en een paar maan­den gele­den onderbrak zij mij
om die woor­den te herhalen
en te zeggen dat ze die
zo mooi en troost­vol vond.
Een andere keer toen ik binnen kwam,
nog niet zo lang gele­den,
riep zij meteen:
“Jij hebt een hoge Gast bij je”.
Die gast was Jezus,
Hem ont­ving zij
in de heilige communie.
Zij was een vrouw van geloof en ver­trouwen.

Deze kerk

An­der­half jaar gele­den
ver­telde ze me nog eens
hoeveel het haar had gedaan
dat ze niet mocht stu­de­ren om arts te wor­den,
maar toen ook - voor mij voor het eerst -
over de gees­te­lij­ke steun
die zij daarbij toen ondervon­den had
van kape­laan Van der Voort,
een van de pries­ters toen van deze kerk.
Deze kerk is steeds be­lang­rijk geweest
in haar leven:
hier is zij gedoopt, kreeg zij eerste communie en vormsel;
hier is zij getrouwd,
hier heeft zij gedenk­waar­dige dagen gevierd,
hier ging zij naar de kerk
zon­dags en door de week.
hier heeft zij haar geloof beleefd.

Wat je hart raakt...

Geloof en ver­trouwen
hebben met ons inner­lijk te maken, met ons hart;
het gaat daarin om de liefde,
de liefde voor God, de liefde voor de naaste.
En wat je hart raakt,
is extra gevoelig.

Mijn moe­der
was gevoelig voor wat haar stress gaf
en span­ning.
Dat viel in deze laatste jaren
helemaal van haar af.
Zij kon genieten en dank­baar zijn
om de mooie mensen en dingen
van haar gezin.

Wat zij waar­deerde...

Andere zaken waren voor haar
veel min­der be­lang­rijk.
Zeker, ze was blij dat het gezin
geen geld­zorgen had
en goed voor de dag kon komen,
maar geld en goed, dure vakanties, siera­den
in­te­res­seer­den haar eigen­lijk niet zozeer.
Ze waar­deerde vooral de aan­dacht en liefde
die er in lag als zij iets cadeau kreeg
en het dragen van siera­den
was voor haar een teken van waar­de­ring
voor haar man die ze gegeven had.

Hoe zal het zijn?

Dat is mis­schien wel iets
dat we uit haar leven kunnen mee­ne­men
en de bede die we kunnen doen:
dat we de weg mogen vin­den
naar wat wer­ke­lijk be­lang­rijk is,
naar wat inhoud heeft en waarde...
Nu weet zij dat, nu ziet zij het
al kunnen wij ons geen voor­stel­ling maken
van hoe het zal zijn;
het is vrede, ‘thuis bij de vader’, de ‘hemel’,
maar ook dat zijn maar mensen­woor­den
voor iets dat te groot is voor ons.

We weten alleen dat je alles
moet achterlaten, afgeven
alleen de liefde neem je mee,
want die zit in je hart, in je geest.

Loslaten...
Mama kon dat eigen­lijk best goed.
Moeten we zelfs niet vaak ons eigen gelijk
een beetje loslaten
om vrede te vin­den?

Wat was het mooiste?

Toen ik mijn moe­der zo’n twee maan­den gele­den
nog eens vroeg wat zij het mooiste vond
dat zij in haar leven naast haar gezin had gedaan,
ant­woordde zij meteen en spon­taan:
het werk voor de Zonne­bloem,
haar inzet voor zieken en ouderen
als voor­zit­ter van de afdeling Leidschen­dam
door de bezoeken en zeker ook
door het or­ga­ni­sa­torische aspect,
deed de mensen goed en deed haar­zelf goed.

Gelukkig door de liefde

Alle mate­rië­le zaken
kon zij best ge­mak­ke­lijk loslaten
en zij kon zich goed over­ge­ven
aan de harte­lijke zorg van Prinsenhof.
Hoe vaak zou ze haar dank­baar­heid
voor die goede zorgen hebben geuit?
Ook zaken die haar
in het verle­den pijn had­den gedaan,
kon zij loslaten.
De contacten en bezoekjes
waren be­lang­rijk voor haar
en haar geloof ervoer zij als een grote steun.
Was zij onge­luk­kig omdat zij
licha­me­lijk en gees­te­lijk beperkter werd?
Nee, ik zou bijna zeggen: integen­deel!
Zij was gelukkig door de liefde.

Is dat niet iets moois
wat we uit haar leven kunnen mee­ne­men?
Wat telt is je geluk en je eeuwig geluk
en je bent gelukkig
niet door je kunnen, je pres­ta­ties,
maar door de liefde,
die liefde die je geeft
en de liefde die je ont­vangt.

Een onder­stroom...

De eerste lezing uit het boek Prediker
herinnerde eraan:
Het leven is vol wisselvallig­he­den,
maar die onder­stroom
van liefde en ver­trouwen
dat je toch gedragen wordt,
geborgen bent,
die stroom van geven en ont­van­gen,
die zal je vreugde geven en gelukkig maken.

Adieu!

Nu heeft zij zich bij haar Wim gevoegd,
onze vader, opa, vriend,
en bij de Schepper en Voltooier
van alle leven.
Wij nemen afscheid,
maar ik zeg graag: tot ziens!
En bedankt!
Dat je in vreugde voor eeuwig mag leven...
Rust in vrede!