Hoe kijk je naar het lijden in je leven?

In de Papegaai die nu weer Jozefkerk heet

Op de derde zon­dag van de veer­tig­da­gen­tijd was ik in de Papegaai, de kerk aan de Kalver­straat in Am­ster­dam, die een paar maan­den gele­den haar oude naam heeft terug gekregen: St. Jozef­kerk. Daags na het feest van Sint Jozef vierde ik er de Latijns Mis en ston­den we stil bij de vraag: Hoe kijk je naar het lij­den in je leven?

God kent je lij­den

DERDE ZONDAG VAN DE ADVENT C H. Jozef­kerk

Een tijd van barm­har­tig­heid

Het leven dat ons is gegeven
moeten we eigen­lijk zien
als een tijd van barm­har­tig­heid.
Kijk naar iedere nieuwe dag
als een teken van Gods goed­heid,
als een kans om iets te geven
door je lij­den, door je gebed,
door je goede daden, je woor­den,
door je zijn, je glim­lach mis­schien.

Nog heeft de goede God ons laten leven
om vruchten te kunnen dragen
voor het rijk van God
en om ons tijd te geven
voor beke­ring en levens­ver­nieu­wing.

Dat zegt ons de parabel
van de vijgen­boom in het evan­ge­lie vandaag.

Hoe kijk je naar je leven? De hei­dense en de chris­te­lijke leef­wij­ze

Kijk alstublieft niet naar je leven
in de zin van: ik heb het ver­diend,
kijk niet alsof het een schande zou zijn
als de goede God het toe zou laten
dat jou lij­den over­komt.
Wij hebben geen recht op een leven
zon­der zorgen en zon­der verdriet;
zo denken de hei­denen.
Die denken: het moet leuk zijn en pret­tig
en als het niet meer zo is
dan maakt ik er gauw een eind aan.
Dat is de hei­dense levens­wij­ze,
die draait rond het “ik” en het individu
en dan telt een zieke of ster­ven­de mens
min­der mee dan een gezonde en krach­tige mens.
Maar voor een christen is het precies andersom.
Een christen is ge­roe­pen
om de samen­le­ving gestalte te geven
met verbin­ding, met struc­tu­ren van liefde,
van aan­dacht en zorg voor elkaar,
vooral voor de zwaksten.
Voor een christen krijgt
wat het zwakste is, de hoogste eer;
de arme heeft recht op de ere­plaats.

Delen in het lij­den

Wij kijken dus ook niet naar het lij­den
als een straf van God,
als een kwaad dat ons overvalt,
maar we zien het als een delen
in het lij­den van Jezus
die ons door het kruis heeft verlost.
En waar­van moesten we wor­den verlost?
Inder­daad, van de zonde; en wat was dan die zonde?
Het was de oerzonde, de erfschuld
van de mens die zich­zelf in het middel­punt plaatst,
die zich groter dan God waant,
die vindt dat hij/zij zelf alle eer en aan­dacht verdient.

De vraag naar het ‘Waarom’

Toch is die ‘Waarom’-vraag
van de mens die zich afvraagt
waarom een lij­den, een ziekte, verdriet
juist hem of haar moet treffen,
iets van alle tij­den.
Die vraag zal vast ook weleens
op ons­zelf zijn afge­ko­men,
dat is men­se­lijk;
en we komen die tegen
in het evan­ge­lie van deze dag,
waarin Jezus ver­schil­lende rampen bespreekt
die recent waren voor­ge­vallen.
Het ant­woord dat Jezus erop geeft
is dat we door het lij­den dat we zien
ons alleen maar meer uit­ge­no­digd moeten voelen
om goede vruchten te dragen
en dat we door het lij­den dat we onder­gaan
wor­den uit­ge­no­digd ons meer
met het lij­den van Jezus te verenigen.

Twee manieren om te lij­den

Ja, het is waar:
ik heb mensen zien lij­den met vrede
en ik heb mensen zien lij­den zon­der vrede.
Je kunt beter lij­den met vrede
en die krijgen we door overgave.
Het leven dat ons gegeven is,
is een teken en een tijd
van Gods barm­har­tig­heid.
Je draagt een klein stukje mee
van het kruis van Jezus Christus
en je bent ge­roe­pen
om net als Hij en met Hem
mooie, verlossende vruchten te dragen.

De roe­ping van Mozes

En denk in je moei­lijke momenten
ook maar een keer
aan het verhaal van de roe­ping van Mozes,
dat we in de eerste lezing hoor­den.
Het Joodse volk leed, het zuchtte
onder het slavenjuk van Egypte,
de pas­ge­bo­ren kin­de­ren wer­den gedood,
de andere Joden wer­den afgebeuld.
Mozes is gevlucht
en bevindt zich hier als her­der
achter in de woes­tijn.
In die situatie heeft God zich
aan Mozes geopen­baard.
Vanuit een bran­dende doorn­struik
krijgt Mozes Gods stem te horen:
“Ik ken je lij­den,
ik ken het lij­den van het volk.
Ik daal af om mijn volk te bevrij­den”.
Dat is een mysterieuze en tege­lijk nabije God,
verborgen in het vuur van die doorn­struik.

Verborgen

Zo is God ook in ons leven:
Hij is er, verborgen,
zoals Hij verborgen is
onder de uiter­lijke gedaante van het brood
als wij Hem in de communie ont­van­gen.
Als je moet lij­den, denk er dan aan:
God kent je lij­den,
Hij is bij je, maar verborgen.

Het lij­den dat je aanneemt,
zal je ook iets goed brengen
want het zal je verlossen, vrij kunnen maken
en jouw lij­den is ingevoegd
in het lij­den van Jezus zelf.

Sint Jozef

Sint Jozef heeft dat heel precies begrepen.
Dat is het mooie van zijn leven.
Wat een gewel­dige patroon­hei­lige
hebben jullie weer terug gekregen.
Sint Jozef heeft aanvaard met heel zijn hart
dat hij op de derde plaats kwam
 - en dat nog wel als man in die samen­le­ving -.
Het god­de­lijk Kind en Maria Zijn moe­der
ston­den voorop,
hij was er voor hen.
Jozef heeft met heel zijn hart aanvaard
om een een­vou­dig die­naar te wor­den:
die­naar en beschermer van zijn gezin.
In het evan­ge­lie verdwijnt Jozef uit beeld
als Jezus twaalf jaar gewor­den is.
Dat was de leef­tijd van volwassen­heid
als man en lid van de synagoge.
Het is de laatste gelegen­heid
waarbij Jozef wordt genoemd,
als het gezin bij die gelegen­heid
naar Jeru­za­lem gaat..
Dat onder­streept
dat het leven van Jozef dienst was.
Hij verdwijnt als het ware in stilte
als hij niet meer nodig is.
Eenvou­dig, dienend, be­schei­den was hij
en al het lij­den dat hem overkwam:
de reis naar Beth­le­hem,
de geboorte in een stal,
de vlucht naar Egypte
heeft hij met vrede aan­ge­no­men
omdat hij wist dat hij daar­mee
Gods roe­ping vervulde.

In­spi­re­rend!

Laten we ons allemaal
laten in­spi­re­ren door sint Jozef
en dat deze kerk daarvoor
een centrum mag zijn.