Overspel

5e zondag veertigdagentijd C, Obrechtkerk

Op 3 spril was ik in de Obrecht­kerk, vlakbij het Concert­ge­bouw, die offi­cieel "O.L. Vrouw van de aller­hei­ligste rozen­krans" heet. In de Mis van deze vijfde zon­dag van de veer­tig­da­gen­tijd werd onder meer het evan­ge­lie van de overspelige vrouw gelezen (Jo. 8, 1-11). Hoe kijken we daar naar, in een tijd dat vluch­tige seksuele relaties bon ton zijn? En wat is er ver­der het vermel­den waard over dit bezoek aan de Obrecht­kerk?

Speel­goed

Achter in de kerk ston­den zakken met speel­goed, donaties van pa­ro­chi­anen voor de speel­goed­bank waar­mee ge­zin­nen wor­den geholpen die het niet zo breed hebben. Een mooi ini­tia­tief.

Vormsel

Ik zou een paar weken gele­den de kerk hebben bezocht om het heilig vormsel toe te dienen, dat kon toen niet door­gaan door mijn Corona-besmet­ting. De pastoor heeft het vormsel met m'n dele­ga­tie toen over­ge­no­men. Nu kon ik het nog een beetje goed maken, onder meer door de vormsel-oor­kondes te tekenen en enkele vor­me­lin­gen dien­den de Mis. Zowel in de Emngels­ta­lige vie­ring op zater­dag­avond als in de Mis op zon­dag zijn er nieuwe mis­die­naars en dat is mooi en maakt de li­tur­gie extra fees­te­lijk.

Kruis­weg

Er wordt momen­teel geld ingezameld om de kruis­weg aan te laten lichten. Ze zoeken nog sponsoren voor enkele staties. Op Pasen hopen ze het project te kunnen afsluiten en de verlcih­ting te presen­te­ren.

In de kerk is een kapel met Christus die Zijn barm­har­tig hart toont en daaromheen de lij­dens­werktuigen (zie foto onder). Het is die liefde en barm­har­tig­heid die we gaan vieren.

En ver­der...

Bij­zon­der in de Obrecht is ook de passie-tooi: beel­den en altaren en ook het ciborium boven het ta­ber­na­kel zijn met fraaie paarse kle­den bedekt van­wege de lij­dens­tijd (zie foto's).

Dins­dag 5 april kom ik terug voor een gebeds­vie­ring met degenen die de wandel­tocht "Walk for Homs"gaan lopen, ter nage­dach­te­nis aan pater Frans van der Lugt

Pastoor jacques Quadvlieg con­ce­le­breerde bij de heilige Mis. Het koor zong mooi Gre­go­ri­aanse gezangen.

Overspel...

VIJFDE ZONDAG VAN DE VEERTIGDAGENTIJD C - Obrecht­kerk

Betrapt

Betrapt!
Zij is op heter­daad betrapt.
Mis­schien dat de daad
waarop zij betrapt is
ons niet zo erg toeschijnt.
Het gaat immers om “overspel”
wat te­gen­woor­dig ook vaak
“second love” wordt genoemd.

Wat doet het met mensen?

Veel mensen in onze samen­le­ving
lijken te vin­den dat dit wel moet kunnen,
tege­lijk wor­den we ons er steeds meer bewust van
dat grens­over­schrij­dend gedrag
het leven van mensen
kan verwoesten of heel nega­tief bepalen.
En trouwens, we kunnen wel luch­tig doen
over “second love” en overspel,
maar het maakt meer kapot
dan ons lief is;
wat doet het in de ziel
van dier­ba­re mensen?
Het zijn barsten en breuken
die gelijmd en soms ook
echt genezen kunnen wor­den,
maar dat vraagt een oprechte beke­ring
en een lan­gere weg van ver­zoe­ning.

Onrecht­vaar­dig!

Zeker, wij zou­den nooit iemand stenigen
omdat die op overspel is betrapt,
zoals men dat in het evan­ge­lie
bij deze vrouw wil doen.
Gelukkig niet!
Er zit ook iets heel onrecht­vaar­digs
in deze passage,
omdat de schrift­ge­leer­den en Fari­zeeën
wel die vrouw willen doden,
maar de man die met haar overspelig is geweest,
die gaat vrij uit.
Van hem is geen sprake!
En mis­schien heeft juist hij
die vrouw onder druk gezet
of haar mis­schien zelfs over­mees­terd.
Maar de rechten van vrouwen tel­den toen niet zo mee.
Er zit dus ook iets heel oneer­lijks
in dit doodvonnis zon­der context,
zon­der omstan­dig­he­den,
zon­der de andere dader
en zon­der barm­har­tig­heid.

Ook nu

Mis­schien zou­den wij
er een beetje lacherig over doen
en dit overspel baga­telliseren:
als de vrouw maar niet ge­dwon­gen werd,
wat maakt het dan uit?
Maar zo werkt het niet, nog steeds niet
en dat doet Jezus niet.
Hij blijft de zonde “zonde” noemen:
“Ga heen en zon­dig van nu af niet meer”.

Ook dat niet

De Fari­zeeën en schrift­ge­leer­den
aan de andere kant
willen koud en star
de wet van Mozes toepassen
en die vrouw stenigen,
zon­der oog voor de omstan­dig­he­den.
Ook daar gaat Jezus niet in mee.

Het mooie plaatje

Onze samen­le­ving gaat vaak
voor het perfecte plaatje:
wie wil er niet stralend en prach­tig
voor de dag komen,
bewon­derd wor­den
en fan­tas­tisch zijn,
trots op jezelf,
goed en mooi.
Maar over het alge­meen zien we alleen
de buiten­kant van mensen,
het plaatje dat zij van zich­zelf
laten zien.
We kunnen niet achter de voordeur kijken
en al helemaal niet in het hart
van een mens.

Wie kent de wereld?

Dat mooie, perfecte plaatje
is nooit de wer­ke­lijk­heid,
want we zijn allemaal mensen,
mensen met moei­lijke erva­ringen,
kleine en mooie kanten,
fouten, talenten én min­pun­ten.
Wie de wereld echt ken­den
waren de biecht­va­ders vroe­ger
bij wie voor Pasen duizen­den mensen
hun zon­den bele­den.
Je ziet een mens pas echt
als je zijn zwak­heid ziet,
zijn kwets­baar­heid en klein­heid.
Het mooie plaatje is een masker
dat alles ver­bergt,
de echte mens wordt zicht­baar
als je die mens in zijn kwets­baar­heid ontmoet,
als iemand eer­lijk
zijn kleine kanten belijdt.

Haaks, tegendraads

In die zin staat christen zijn
of katho­liek zijn
haaks op de geest van de samen­le­ving;
want iemand kan die naam van christen
alleen maar dragen
als hij zich­zelf een zon­daar weet
een mens met fouten en gebreken,
een mens die de verlos­sing nodig heeft
van Jezus Christus onze Heer.

Dat hoeft niet

We zijn niet perfect
en dat hoeft ook niet;
sterker nog:
we zijn in de liefde van God opgeno­men
toen wij zon­daars waren.
Met die liefde voor zon­daars
droeg Christus Zijn kruis.
Onze eigen zwak­heid zien,
met onze gebrekkig­heid
nodigt ons uit
om ook met barm­har­tig­heid en begrip
naar anderen te kijken.
Ik ben toch ook niet perfect,
mag die ander een foutje maken?
De wereld wordt mooier van liefde­vol begrip.
Er is al te veel wraak en vergel­ding,
haat en hardvoch­tig­heid.

Een beetje begrip

Denk aan je eigen zon­den,
besef dat je zelf ook niet volmaakt bent
en wees barm­har­tig voor anderen,
dat is het wat Jezus aan de Schrift­ge­leer­den
en ons allen in het evan­ge­lie voorhoudt

Dat wil niet zeggen dat we moeten goedpraten
wat fout is
maar iets meer begrip kan geen kwaad.
Dat is ook het wezen van het boete­sa­cra­ment:
daar wordt niet iets goed gepraat,
maar er is begrip en ver­ge­ving
waardoor er een nieuw begin kan zijn;
zo wordt Gods goed­heid ont­van­gen.
“Ook ik veroor­deel je niet,
ga heen en zon­dig van nu af niet meer”.