Welke stem volg jij?

Slotmis van de Lourdesbedevaart

Op de vierde zon­dag van Pasen is het de zon­dag van de Goede Herder. Met de bede­vaart­gan­gers vier­den we de mis op zater­dag­avond omdat we zon­dag­och­tend al vroeg moesten ver­trek­ken. Een afscheids­mis dus: wat moet je als je Lourdes achter je laat en je de wereld weer binnen stapt? Daar klinken zoveel stemmen...

De zater­dag­och­tend begon met de Kruis­weg. Voor de mensen die goed ter been zijn was dat de grote kruis­weg, voor de andere bede­vaart­gan­gers is er een Kruis­weg aan de overzijde van de Gave die ge­mak­ke­lijk begaan­baar is.

Voor de maal­tij­den was ik in ver­schil­lende hotels: bij de groep uit Obdam in hotel l'Irlande en pelgrims uit Brabant en Limburg in hotel Roissy.

Tegen de avond begon de slot­vie­ring in de Ber­na­dette­kerk. Aan het einde daar­van kregen de pelgrims een zen­ding en zegen mee met handopleg­ging. Daarna liepen we naar de oever van de Gave waar we de grot kon­den zien, om afscheid te nemen van Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Tenslotte werd door enkele pelgrims de bede­vaart­kaars weg­ge­bracht naar de kaarsen­ka­pel en de intenties wer­den naar de grot gebracht.

Ie­der­een keek met grote tevre­den­heid terug op enkele mooie dagen met Maria en met de Heer.

Homilie

Er klinken zoveel stemmen...

Afscheid

Bijna gaan we weer naar huis.
Wat zijn die dagen in Lourdes
toch snel voorbij gegaan!
Morgen nemen we afscheid van dit hei­lig­dom
en keren we terug
naar onze eigen situatie
en dat zal weer een overgang zijn.

Het verschil

Een van de verschillen tussen Lourdes en thuis
is dat we hier mis­schien wat meer
de stem van Jezus en Maria hoor­den:
de lezingen en over­we­gingen,
ons stil gebed en heel de sfeer,
brachten ons in contact met Maria
en met Jezus haar Zoon.
“Mijn schapen luis­te­ren naar mijn stem
en ik ken ze en ze volgen Mij”.
Dat hebben we in deze dagen gedaan...

Maar er klinken ook zoveel andere stemmen en adviezen...

Wat ons wordt aangeprezen...

Met veel goede raad die ons gegeven wordt,
moet je wel voorzich­tig zijn.
Heel vaak zit er een stukje eigen belang bij.
Als iemand ons een raad of advies geeft,
is het nogal eens zo dat die persoon
ons ook een beetje de kant opstuurt,
die hij of zij graag heeft.
Er wordt ons nogal wat aangeprezen:
Dit is lekker, dit is leuk, dit moet je doen.
Maar een beetje voorzich­tig­heid
is altijd wel gebo­den
en vooral is het nodig kri­tisch te zijn
en af te wegen of dit of dat
wel echt voor ons is weg­ge­legd, goed is voor ons.

Kiezen

Daar hebben we een criterium voor nodig,
een maatstaf om naar te leven,
een richtsnoer om onze weg te bepalen,
om af te wegen wat je gaat doen.
Vaak moeten we kiezen,
tussen de vele dingen die ons wor­den voorge­hou­den,
tussen de adviezen die we krijgen,
maar hoe doen we dat dan?
Hoe weet je of het goed is?

In­flu­en­cers

Vaak wordt er geappelleerd
aan onze instincten en emoties;
de reclame­jongens weten precies
wat mensen aanspreekt,
hoe ze hen raken moeten
en warm moeten krijgen voor hun product.

Ouders maken zich daar wel eens zorgen over:
er komt zoveel op mijn kin­de­ren af,
zoveel invloe­den,
zoveel voorin­ge­no­men stand­pun­ten,
zoveel groepsgeest en groepsdwang ook
en ik weet niet wat ze allemaal zien en horen.

Hoe gaat het ver­der in de wereld?

Ook als we naar de maat­schap­pij kijken,
kunnen we weleens op de gedachte komen:
waar gaat het naar toe?
Wat is er uitge­ko­men
van onze idealen en gedachten
dat het allemaal beter zou gaan?
Waarom gaat er zoveel mis in de levens van mensen?
Waarom gaat er zoveel fout in onze maat­schap­pij?
Waarom zoveel oorlog en gruwe­lijk geweld.
En velen voegen daaraan toe dat de wereld
har­der, egoïstischer, geweld­da­diger
meer in zich­zelf op­ge­slo­ten is gewor­den.

Komt het nog goed?

Maar moeten we daar
dan maar pessi­mis­tisch van wor­den?
Moeten we maar gaan denken:
het komt niet meer goed?
In mijn eigen leven, in de wereld,
in de zorgen om kin­de­ren
of klein­kin­de­ren?
Komt het niet meer goed?
Nee! Dat niet, zegt het evan­ge­lie van vandaag.

De stem van de goede her­der

Het is het verhaal van de goede her­der
en van dieven en rovers die de kudde belagen.
De schapen zijn voor de nacht bij elkaar in de schaapskooi,
dat is een soort omhei­ning met een hek erin.
Bij die deur waakt de deurwachter.
Dieven en rovers
zullen een gat in de omhei­ning proberen te maken
om binnen te dringen en schapen te stelen.
Maar de goede her­der komt door de deur
en de schapen herkennen vol blijd­schap zijn stem
en zij volgen Hem.

Invloe­den, verlei­ding en druk...

Zoals die dieven en rovers, zo zijn er mensen
die de schapen weg roven,
het zijn de mensen
van wie een ver­keerde invloed uitgaat,
die de wereld onveilig maken, kwaad ver­sprei­den.
Het kan ons weleens angs­tig maken,
dat er zoveel ver­keerde invloe­den zijn,
dat er zoveel verlei­ding en druk op de mensen wordt uit­geoe­fend,
dat er zoveel geweld en kwaad is.

Niemand kan je roven!

Maar als je er weleens
een beetje angs­tig van wordt,
hoor dan ook deze woor­den van Jezus:
“Niemand zal ze van Mij weg roven;
Niemand kan iets uit de hand van mijn Vader roven”.
Als je weleens bang bent,
breng je dan dit te binnen:
Niemand kan mij
uit de hand van mijn hemelse Vader roven.
Ik ben uit­ein­delijk veilig.
Hij is bij mij.
En Maria staat ons bij.

De stem herkennen

En welke weg moeten we dan gaan,
welke keuzes moeten we maken?
Jezus zegt daarover dit:
de schapen herkennen de stem van de goede her­der;
wij hebben dus in ons iets
waardoor we voelen en ervaren:
dát is de stem van de goede her­der.
We voelen dus vaak aan
of iets goed is of niet.
En dat inner­lijke aanvoelen
kunnen we rus­tig volgen.
Au­gus­ti­nus zei het zo:
"Onrus­tig is ons hart,
totdat het rust vindt in U".
Als je inner­lijk rus­tig bent
in een keuze
voel je aan dat die van God komt.

Maria

Maria had een zuiver hart,
daardoor kon zij goed aanvoelen
wat God van haar wilde.
Daardoor kon zij ook de moei­lijke dingen
zoals het lij­den van Jezus, haar enige Zoon,
met ver­trouwen in Gods han­den leggen.

Laten we tot Maria bid­den om haar voor­spraak
dat we dat ook zullen kunnen:
ver­trouw­vol, rus­tig ver­der gaan
ook als we weer thuis zijn.
Maar ons hart mag een beetje in Lourdes blijven...